Συμμαχία ακόμα και με τον κόκκινο διάβολο

“Θα συμμαχήσουμε ακόμα και με το διάβολο, για να πετύχουμε το στόχο μας” λέει μια γνωστή μακιαβελικού τύπου φράση, που συχνά αποδίδεται λανθασμένα στους κλασικούς. Ναι, αλλά πόση σκοπιμότητα και τακτική να αντέξει ένας οπαδός – λες και δεν ήταν αρκετά τα συστήματα κι οι σχηματισμοί 4-4-2, 4-3-3 κλπ.; Πόσο μάλλον, όταν μιλάμε για έναν “κόκκινο” οπαδό της Λίβερπουλ, που καλούνταν χθες να συμμαχήσει μ’έναν κόκκινο διάβολο, και να δεις ως φίλο τον εχθρό του εχθρού του (αλλά κι αν έχεις τέτοιους φίλους, τι τους θέλεις τους εχθρούς). Εκτός βέβαια κι αν μιλάμε για “κόκκινους” τύπου Τσίπρα που συμμαχούν με σατανικά καλούς πορτοκαλί διαβόλους τύπου Τραμπ.

Για κάθε τάξη οπαδών υπάρχει ένας αντίπαλος που λειτουργεί σαν κόκκινο πανί ή σαν κόκκινος διάβολος, εν προκειμένω και οι οποίοι νιώθουν πως δεν έχουν τίποτε κοινό να μοιραστούν, ούτε καν τον εμετό τους. Τι γίνεται όμως όταν πρέπει να υποστηρίξουν για μια βραδιά την ομάδα που τους προκαλεί εμετό;

Αυτή η ομάδα μέχρι και τη Γιουνάιτεντ θα σε βάλει να στηρίξεις…

Αυτός ήταν πάνω κάτω ο γόρδιος συναισθηματικός δεσμός κάθε Λιβερπούλιαν, βλέποντας το ντέρμπι του Μάντσεστερ με τη μισητή Γιουνάιτεντ να απειλεί την πρωτοπόρο Σίτι, που την κυνηγάει η Λίβερπουλ, για να φτάσει στον πρώτο της τίτλο από το 1990, όταν υπήρχε ακόμα Σοβιετική Ένωση, αλλά δεν υπήρχε πρέμιερ λιγκ. Σε αντίστοιχο δίλημμα βρέθηκαν και οι οπαδοί της Γιουνάιτεντ, αν και μάλλον γι’ αυτούς δεν ήταν τόσο δύσκολο να επιλέξουν το μικρότερο κακό μεταξύ της συμπολίτισας και της μισητής αντιπάλου.

Το πρώτο ημίχρονο στο ντέρμπι του Μάντσεστερ έληξε 0-0 χωρίς πολλές φάσεις. Στην πορεία όμως τα πράγματα ήταν πιο απλά. Η Σίτυ νίκησε με την ποιότητα και το βάθος του πάγκου της, έχοντας το Σανέ να μπαίνει ως αλλαγή και να καθαρίζει το ματς, η Γιουνάιτεντ επιβεβαίωσε πως ούτε ήθελε, ούτε μπορούσε, συνεχίζοντας την ελεύθερη πτώση της τον τελευταίο μήνα. Κι οι οπαδοί της Λίβερπουλ είχαν συμβιβαστεί με την ιδέα, τρέφοντας πιο πολλές φρούδες ελπίδες για τους τρεις τελευταίους αγώνες της Σίτυ, κι ας είναι πιο χαμηλά στη βαθμολογία οι επόμενοι αντίπαλοί της. Κι αν βλέπουν κάθε χρόνο την ομάδα τους να σκαρφίζεται νέους ευρηματικούς τρόπους για να χάνει τον τίτλο, φέτος ίσως το κάνει με ρεκόρ συγκομιδής βαθμών και πιο σοβαρή από ποτέ. Το μόνο που μπορούν να της καταλογίσουν είναι ότι ζαλίστηκε στην κορυφή και την πιθανότητα του +7, χάνοντας πολύ εύκολα το πλεονέκτημα που είχε και νιώθοντας πιο άνετα στη θέση του κυνηγού.

Αυτά όμως είναι πταίσματα για μια παραδοσιακά ανισόρροπη ομάδα, που φέτος είναι αγνώριστη, σοβαρή και ώριμη, αλλά ίσως είναι πιο εύκολο γι’αυτήν να πάρει το τσου-λου, παρά την πρέμιερ λιγκ, σ’ ένα μαραθώνιο 38 αγωνιστικών, απέναντι στη Σίτυ του Γκουαρντιόλα. Φέτος η Λίβερπουλ φαίνεται να έχει πουλήσει την ψυχή της στο διάβολο της σκοπιμότητας, λιγότερο φαντεζί, αλλά και λιγότερο αφελής από ποτέ, σαν έτοιμη από καιρό για τα πρωτεία, αυτή είναι η μόνη τακτική συμμαχία που μπορούν να δεχτούν. Και διάβολε, αν είναι να την πουλήσουν και στον κόκκινο διάβολο της Γιουνάιτεντ προτιμούν να το χάσουν φέτος και να περιμένουν 12 μήνες για τον επόμενο Μάη.