Ο παλιόφιλος μου ο Χαρίλαος – Όταν οι δεξιοί θυμούνται ιστορίες με το Φλωράκη

Η τραγική κατάληξη του Πακιστανού εργάτη που πολτοποιήθηκε στο πτηνοτροφείου που δούλευε απασχόλησε μεταξύ άλλων και την απογευματινή εκπομπή της ΕΡΤ «Άλλη διάσταση». Αφού λοιπόν παρενέβη ο Γιάννης Τζαβάρας, από πλευράς του Συνδικάτου Τροφίμων – Ποτών Εύβοιας και Βοιωτίας, αναδεικνύοντας τα επανειλημμένα περιστατικά δυστυχημάτων στη συγκεκριμένη επιχείρηση, αλλά και την αποψίλωση του ΣΕΠΕ, που αδυνατεί να ελέγξει τις χιλιάδες επιχειρήσεις που βρίσκονται στη δικαιοδοσία της, κλήθηκαν να σχολιάσουν και οι καλεσμένοι του πάνελ. Ανάμεσά τους και ο γνωστός προσκείμενος στη ΝΔ δημοσιογράφος, Γιάννης Πολίτης, που ούτε λίγο ούτε πολύ απέδωσε τέτοια περιστατικά στην “ελληναράδικη νοοτροπία του περίπου”, ενοχοποιώντας κακούς δημόσιους υπαλλήλους, κακούς εργοδότες – όσοι είναι κακοί (μη γενικεύουμε κιόλας, σε αντίθεση με τους ΔΥ, όπου δεν ένιωσε την ανάγκη για τέτοια διευκρίνηση), αλλά εμμέσως πλην σαφώς και στους ίδιους τους εργαζόμενους. Επειδή όμως, ορθά σκεπτόμενος, έκρινε πως θα ήταν άκομψο να το πει ευθέως, πριν καλά – καλά ταφεί ο κομματιασμένος εργάτης, επικαλέστηκε ένα ανεκδοτολογικό περιστατικό από τα δημοσιογραφικά του νιάτα, με πρωταγωνιστή το … Χαρίλαο Φλωράκη. Αφηγήθηκε λοιπόν πως κάποτε (υποθέτουμε εύλογα τη δεκαετία του ’80), είχε βρεθεί για ρεπορτάζ στο Πέραμα, μετά από ένα μεγάλο εργατικό δυστύχημα. Μιλώντας στους οργισμένους εργάτες, ο Χαρίλαος τους είπε, πάντα κατά τον Πολίτη κάτι σαν “Παιδιά από μένα ό,τι θέλετε, είμαι μαζί σας σε ό,τι κι αν ζητήσετε, αρκεί να μου υποσχεθείτε πως από εδώ και πέρα θα φοράτε πάντά κράνος”, κάτι που κατά την ίδια μαρτυρία δεν έκανε κανείς από τους παρευρισκόμενους. Να πούμε βέβαια πως για να διασκεδάσει τις εντυπώσεις πρόσθεσε βιαστικά κάτι για επόπτες που πρέπει να ελέγχουν για το κράνος κλπ., αλλά η ουσία της παρέμβασης ήταν αυτή: “Μόνοι τους το βάζουν το κεφάλι τους στον τορβά, δεν προσέχουν οι άνθρωποι”.

Δεν είναι όμως η πρώτη φορά που ακούμε δεξιούς να χρησιμοποιούν ως επιχείρημα κάποια προσωπική τους ιστορία με το Χαρίλαο. Πριν λίγο καιρό θυμίζουμε πως κυκλοφόρησε το βιβλίο του Γιάννη Μαρίνου, όπου προσπαθούσε να μας πείσει ότι ο ιστορικός γγ του ΚΚΕ ήταν υπέρ της κατά περίπτωση απαγόρευσης απεργιών για ένα εξάμηνο τουλάχιστον.

Κατά τη γνώμη μας βέβαια, τίποτε δεν μπορεί να συγκριθεί με τη βιωματική αφήγηση του καθηγητή Θάνου Βερέμη, την οποία ανέδειξαν αρκετά διάφοροι ακροδεξιοί λογαριασμοί και σελίδες του διαδικτύου (όπως το ναζήδι με έβλημα έναν “ντροπαλό” αγκυλωτό απ’όπου το βίντεο που ακολουθεί) πριν κάποιους μήνες, όταν ο ίδιος και ο συνάδελφος του Ιωάννης Κολιόπουλος είχαν επισκεφτεί τον επίτιμο πρόεδρο του κόμματος για να τον ρωτήσουν για την πολιτική του ΚΚΕ έναντι των Σλαβομακεδόνων στο ΔΣΕ. Εκεί λοιπόν ακολούθησε, κατά το γνωστό αναθεωρητή ιστορικό, ένα κρεσέντο αυτομαστίγωματος του Χαρίλαου, ο οποίος αφού χαρακτήρισε το θέμα “φωτιά”, τελικά ενέδωσε στις πιέσεις των συνομιλητών του, προσθέτοντας πως ο ίδιος “τα είπε, ότι αυτό το πράγμα θα κάψει το κόμμα και τον κυνηγήσανε”(!). Αν η εικόνα του καταδιωκόμενου από τους συντρόφους του Χαρίλαου σε κάποιο γκούλαγκ πέρα από τα Ουράλιο δε σας αρκούσε, κρατηθείτε γιατί το καλύτερο ακολουθεί: “Θέλανε οι άλλοι, η Γ’ Διεθνής να μας φορτώσει τους Βούλγαρους, τους Σλάβους, όλους να μας τους κάνει ένα. Και να δώσουμε κι εμείς τη Μακεδονία. Ε τι να πούμε; Ότι δεν είμασταν προδότες; Σε αυτό είχαν δίκιο οι άνθρωποι”. Όλα τα λεφτά στην ερμηνεία του Βερέμη στο σημείο που κάνει το ενδιάμεσο “εεε, εεε” για να προσδώσει μεγαλύτερο ρεαλισμό στην αφήγηση και μπράβο. Στην ίδια ιστορία, ένοχοι εμφανίζονται οι “άλλοι” (δηλαδή ο Ζαχαριάδης, όπως μας πληροφορεί ο Βερέμης) που ήθελαν να πάρουν τη Μακεδονία, προφανώς για να υπακούσουν στα κελεύσματα της Γ’ Διεθνούς. Η οποία βέβαια είχε διαλυθεί από το 1943, πριν επιστρέψει ο Ζαχαριάδης στην ηγεσία του κόμματος και πολύ πριν ξεσπάσει ο εμφύλιος πόλεμος. Ποτέ όμως δεν αφήνουμε μια ασήμαντη λεπτομέρεια να χαλάσει μια τόσο όμορφη ιστορία κομμουνιστικής αυτοκριτικής που επιβεβαιώνει πλήρως την κοσμοθεωρία μας.

Αν προκύπτει κάτι απ’ όλ’ αυτά, είναι πως ο Χαρίλαος όχι μόνο έκανε σχεδόν κολλητή παρέα με δεξιούς, αλλά τους χρειαζόταν και για να εκμυστηρεύεται τα πιο μύχια κι ένοχα μυστικά του κόμματος. Γιατί ένιωθε μια άνεση και μια οικειότητα βρε αδερφέ, ήξερε πως ήταν κι εχέμυθοι και δε θα το έκαναν βούκινο. Τουλάχιστον όχι πριν πεθάνει, το οποίο είναι πολύ βολικό, αλλά και εντελώς συμπτωματικό. Τα ίδια θα έλεγαν κι αν μπορούσε ν’ απαντήσει. Αμφιβάλλετε;