KooZ – Υπό κρίση

Παραγωγή, Στίχοι, Παρουσίαση, Μίξη/Mastering: KooZ of Psyclinic TactiX
Download Link: https://koozpct.bandcamp.com/track/–26

Στίχοι:

Πατάς πάνω στα πάντα λες και βγάζουν σε υπερσύνδεση
οι αράδες μου χαμένες αν μπροστά δε βάλω δίεση κι αμφίεση
μοντέρνα, φακό και φίλτρο βλέννα κάνε ένα κλικ και πέρνα,
πάτα το rec και ξέρνα
Στείλε μου ντοκουμέντα άμα κατέβεις απ’ τα δέντρα
σου λείπουν 5 φύλλα ακόμα για να κάνεις κέντα
Η κούρασή μου παίζει με τα νεύρα μου φεύγα
για να κερδίζει ένας μαλάκας που πετάει τα πούλια πάνω στην εξέδρα
Έχετε βαρέσει μπιέλα
όλοι μου επαγγέλλεστε στο ίνσταγκραμ μοντέλα
Να ‘χα μάσκα, μπέρτα φράγκα αβέρτα,
μια σπηλιά με ρεύμα να λύσω τα πρόβληματά σας όλα σε μια μέρα
Σου φταίνε τα ξένα τα κέντρα; και αυτές με τα τσεμπέρια
που γεννούν φρέσκο κιμά κάτω από βόμβες και αστέρια;
κλέβουν απ’ τ’ αύριο το δικό σου; γαμώ το κέρατό σου
δεν υπάρχει ούτε ο αλλάχ ούτε ο γιαχβέ ούτε ο χριστός σου
όλοι στόχοι δυνητικοί κι όχι ασφαλείς κατά συνθήκη
ένα ένα κάθε ψέμα θα σου βγάλω απ’ μύτη
η κόλαση σου είναι για τον τρίτο κόσμο άλλη μια Τρίτη
μίλα μου για Δευτέρες μεσ’ τον καπιταλισμό κοπρίτη

Κρίση σημαίνει μπάτσοι διπλοί
Κρίση σημαίνει μισοί μισθοί
Κρίση σημαίνει νεοναζί
να σκούζουν σαν όρνια αίμα, τιμή

Κρίση η μήτρα καπιταλιστή
Σε κρίση είμαι εγώ, είσαι εσύ, μα όχι αυτοί
Κρίση και θάνατος κέρδος μαζί
Κρίση είναι ψόφα κορόιδο να ζήσουν οι αστοί

Είμαι τ’ ανεστραμμένο είδωλο του πιο κρυφού εαυτού σου
Που φωνάζει “φτου σου” πάνω στο ρυθμό του σφυγμού σου
Για να μη βρει ησυχία ο νους σου στο κελί του ατομισμού σου
Και σκληρύνεις πιο πολύ απ’ τις αντοχές του κορμιού σου
Είμαι ενέχυρο συνείδησης σε κάποιο τοκογλύφο
είμαι μυαλά ονειροπόλου τιναγμένα στον τοίχο
τσουβάλι σάρκινο και τρύπιο που χρόνο αιμορραγεί
απ’ την πληγή που συντηρεί αυτό που λένε προκοπή
οι ειδικοί, σου δώσανε αριθμό κι ένα χαρτί
ισόποσα να μοιραστεί η ενοχή και η ντροπή
γι’ αυτό που είσαι ή γι’ αυτό που θα γίνεις στην τελική
άμα πετύχει η συνταγή και σ’ αγκαλιάσει η αποδοχή
είμαι κατάλοιπο αιώνων, κανόνων, εύπορων γόνων
στιγμών παγωμένων, αύρα φρικιαστικών εικόνων
είμαι σάρκα αγκυλωμένη στο φράχτη απ άκρη σ’ άκρη
πύον και στάχτη, νεκροζώντανων ονείρων μαύρη πάχνη
Είμαι στο δάκρυ ενός παιδιού όλου του κόσμου τα δίκια
Γιατί το τάιζαν σφαίρες κι όλοι κολλάγαμε μπρίκια
Ήμουν και θα ‘μαι όπου τα άγρια θα διώχνουνε τα ήμερα
Σα χθεσινό σαρδάμ σ΄ ένα μονόλογο του σήμερα