Στα όρια του μύθου

Σε ένα πολύ ενδιαφέρον βιβλίο για τη στρογγυλή θεά, με τίτλο “τι σκεφτόμαστε για το ποδόσφαιρο, όταν σκεφτόμαστε για το ποδόσφαιρο”, ο Liverpoolian Simon Critchley κάνει μια “αυτοκριτική”, αναγνωρίζοντας πως καμιά φορά οι οπαδοί της Λίβερπουλ γίνονται αυτάρεσκοι και ίσως ενοχλητικοί για τους οπαδούς των άλλων ομάδων, πιστεύοντας πως ό,τι συνέβη σε αυτούς, συνέβη πρώτα, καλύτερα ή πιο έντονα σε αυτούς, παρά σε οποιονδήποτε άλλον. Και σπεύδει να δηλώσει πως είναι αυταπάτη και εμπειρικά εσφαλμένο. Και όμως, η πραγματική ζωή δίνει στους απανταχού Λιβερπούλιανς μερικούς πολύ καλούς λόγους για να πιστεύουν πως έχουν απόλυτο δίκιο. Όπως χτες…

Όσα συνέβησαν χτες στο γήπεδο του Άνφιλντ -και γενικά στο ζευγάρι του ημιτελικού- έχουν ίσως πολλές πιθανές εξηγήσεις, παράλληλα όμως και μια μυθική διάσταση. Η Λίβερπουλ έπαιζε χωρίς Σαλάχ και Φιρμίνο, ίσως τους δύο καλύτερους και πιο επικίνδυνους παίκτες της. Βρήκε άλλο ένα πρόβλημα τραυματισμού στην πορεία με το Χέντερσον. Ενώ ο Κλοπ χάριζε στο κοινό μία χαρακτηριστική του γκριμάτσα, καθώς πολεμούσε με την απόγνωση μέσα του και την κακοδαιμονία. Μόνο που οι δαίμονες θα στοίχειωναν τελικά τον αντίπαλο…

Το φετινό Τσάμπιονς Λιγκ -και όχι μόνο- έχει αποδείξει κυρίως ένα πράγμα: πως κανένα σκορ δεν είναι ασφαλείας και όλα μπορούν να ανατραπούν μες σε 90 λεπτά ή λιγότερο. Πόσο μάλλον όταν παίζει η Λίβερπουλ, που έχει προϊστορία και βεβαρυμένο φάκελο…

Όταν έχεις ανατρέψει το 3-0 σε ένα ημίχρονο, απέναντι στην εμφανώς καλύτερη Μίλαν…
Όταν έχεις ανατρέψει το 1-3 στην έδρα σου, σε ένα ημίχρονο, απέναντι στην παλιά αγάπη του Κλοπ (Ντόρντμουντ) κι ας μην ήταν αυτό στο Τσου-Λου.
Τότε δε σε τρομάζει ως πρόκληση το 3-0, σε ενενήντα λεπτά, στην έδρα σου. Ακόμα κι αν έχεις πολλές απουσίες. Ακόμα κι αν έχεις απέναντί σου τον καλύτερο παίκτη του κόσμου…

Το Άνφιλντ είναι ένα γήπεδο, που παίζει σαν παίκτης παραπάνω και μπορεί να γράψει ιστορία από μόνο του -ή μάλλον μυθολογία. Μπορεί να ακούγεται κάπως ιδεαλιστικό, αλλά είναι εντελώς υλιστικό, όταν οι “ιδέες” αποκτούν υλική δύναμη και το βασικό είναι να έχεις το πνεύμα του Κλοπ, να είσαι ένας believer, χωρίς αμφιβολίες και αρνητική διάθεση. Όπως ο Σάλαχ, που δεν έπαιζε, αλλά πέρασε το βασικό μήνυμα στην μπλούζα του.

Η πίστη μπορεί να κινήσει βουνά, να κάνει μικρά ποδοσφαιρικά θαύματα, να κάνει ένα μέτριο παίκτη σαν το Βαϊνάλντουμ ήρωα, έναν αναπληρωματικό σαν τον Οριγκί σκόρερ ολκής. Να καταβάλει τον αντίπαλο, να κάνει ένα σπουδαίο τερματοφύλακα (Τερ Στέγκεν) που έμοιαζε ανίκητος στον πρώτο αγώνα, να χάνει την μπάλα μέσα από τα χέρια του. Να κάνει τον Μπουσκέτς να κλαίει σχεδόν μπροστά στο μικρόφωνο. Να εξαφανίσει το Μέσι στα κρίσιμα λεπτά του αγώνα.

Και να δώσει στιγμές που δε γίνονται ούτε στα ερασιτεχνικά, όπως το τέταρτο γκολ της Λίβερπουλ, με την τρομερή αυθόρμητη σύλληψη στο κόρνερ…

Κι αν η επική ανατροπή μπορεί να εξηγηθεί με κάποιον άλλο τρόπο, πλην του Άνφιλντ και της μυθολογίας που παράγει, αυτός έχει ένα και μόνο όνομα: Γιούργκεν Κλοπ. Σε τέτοιο βαθμό που να το αναγνωρίζει ακόμα κι ένας μεγάλος ανταγωνιστής του, όπως ο Ζοσέ Μουρίνιο. Του μένει βέβαια να αποβάλει τη ρετσινιά του λούζερ στους ευρωπαϊκούς τελικούς, αλλά έχει καιρό ως τότε.

Υπό άλλες συνθήκες, η Λίβερπουλ θα είχε ένα μήνα μπροστά της για να κατέβει από το σύννεφο στο οποίο βρίσκεται και να μην πάει σα μεθυσμένη πολιτεία στον τελικό της Μαδρίτης. Τώρα θα το κάνει θέλοντας και μη, γιατί έχει μπροστά της μία ακόμα ευκαιρία για να πάρει τον τίτλο που της λείπει περισσότερο: το πρωτάθλημα. Κι αν αυτό φαίνεται απίθανο, ποιος είπε πως στο ποδόσφαιρο δε γίνονται θαύματα;

Στον αντίποδα, αυτός που δύσκολα θα αποβάλει τη ρετσινιά του ηττοπαθούς είναι ο Ερνέστο Βαλβέρδε. Κανείς στη Βαρκελώνη δεν ξέρει αν πρέπει να αποδώσει τη συντριβή στους δαίμονες του Άνφιλντ ή στους δαίμονες αυτής της ομάδας, που ήταν στο ίδιο έργο θεατής, και έπαιξε σε επανάληψη το περσινό κάζο της Ρώμης, όταν αποκλείστηκε γιατί απέτυχε να υπερασπιστεί το 4-1 του πρώτου αγώνα.

Ο Βαλβέρδε πίστεψε πως αρκεί να πάει σβηστά η ομάδα του στο ματς, για να το σβήσει εντελώς, αντί να παίξει επιθετικά και να καθαρίσει την πρόκριση με ένα γκολ. Το μοιραίο φαινόταν να πλησιάζει και έμοιαζε αναπόφευκτο, με την ομάδα ανήμπορη να αντιδράσει, να βγάλει πυγμή, ένταση, χαρακτήρα. Κι αν δεν είχε ανανεωθεί πρόσφατα το συμβόλαιο του Ερνέστο, μπορεί να μην έπαιρνε άλλη ευκαιρία στο τέλος της σεζόν, γιατί το δις εξαμαρτείν…

Ο Μέσι μπορεί να πάρει την έκτη χρυσή μπάλα φέτος -γιατί στις ομάδες που μένουν ζωντανές ο πραγματικός MVP είναι ο προπονητής τους και ανταγωνίζεται σε άλλη κατηγορία. Αλλά θα είναι από τις πιο “θλιμμένες” προσωπικές διακρίσεις που έχει κατακτήσει ποτέ, ενώ βλέπει τα χρόνια να περνούν, τις ευκαιρίες να λιγοστεύουν και την Μπαρτσελόνα να μοιάζει ολοένα και περισσότερο σαν Αργεντινή: μια ομάδα που κρέμεται πάνω του, εξαρτάται από τις ορέξεις του, αλλά δεν μπορεί πια να τον στελεχώσει με επάξιους συμπαίκτες, για να φτάσει μαζί του στην κορυφή της Ευρώπης…