Kumare

Το Κουμάρε είναι ένα ντοκιμαντέρ του 2011 του οποίου το trailer το είχα εντοπίσει από τότε και μου είχε τραβήξει το ενδιαφέρον, δυστυχώς όμως δεν είχα μέχρι τώρα καταφέρει να βρω πουθενά ολόκληρο το φιλμ. Με αφορμή τη σειρά άρθρων για την επαναμάγευση του κόσμου που γράφω αυτόν τον καιρό, ανέσυρα από τη μνήμη μου το Κουμάρε το οποίο πραγματεύεται ένα πολύ σχετικό ζήτημα. Αυτή τη φορά κατάφερα να βρω και να κατεβάσω το Κουμάρε (αν και χωρίς υπότιτλους) και αποφάσισα να γράψω δυο λογάκια για να σας παρακινήσω και εσάς να το δείτε διότι πιστεύω ότι αξίζει.

Ο δημιουργός και πρωταγωνιστής του ντοκιμαντέρ Vikram Gandhi, νεαρός ινδικής καταγωγής γεννημένος στις ΗΠΑ, παρατηρεί ότι υπάρχει μια αυξανόμενη τάση των Αμερικάνων να στρέφονται στις ανατολίτικες θρησκείες. Διάφοροι γκουρού, πνευματιστές, προφήτες, πετάγονται από παντού για να καλύψουν την ολοένα και αυξανόμενη ζήτηση. Πλησιάζοντας από ερευνητικό ενδιαφέρον κάποιους από αυτούς σε ΗΠΑ και Ινδία, ο Vikram, διαπιστώνει ότι μάλλον δεν είναι και τόσο «ιδιαίτεροι» όσο οι ίδιοι και το ποίμνιο τους πιστεύουν. Προκειμένου όμως να κατανοήσει το φαινόμενο – του γιατί όλοι αυτοί έχουν τόση πέραση- προχωράει ένα μεγάλο βήμα παραπέρα. Διδάσκεται γιόγκα, μαθαίνει να μιμείται την συμπεριφορά όλων αυτών των «πνευματικών», αφήνει μαλλί και μούσι, και αφού παίρνει το κολάι φοράει μια κελεμπία και αρχίζει να υποδύεται τον Κουμάρε, έναν «γνήσιο» γκουρού, που έρχεται –υποτίθεται- από την Ινδία στις ΗΠΑ για να φωτίσει τους Αμερικάνους με τη σοφία του.

Στην αρχή της περιπέτειας του αναρωτιέται αν θα καταφέρει να τραβήξει το ενδιαφέρον. Δεν αργεί να διαπιστώσει ότι με ελάχιστο προμόσιον οι εθελοντές πιστοί ορμάνε σαν τις μέλισσες στο μέλι. Από εκεί και πέρα με τα όσα διαδραματίζονται δεν ξέρεις αν πρέπει να γελάσεις ή να κλάψεις… Οι άνθρωποι που τον πλησιάζουν στο σύνολό τους δεν είναι καρικατούρες, αντιθέτως, είναι αρκετά ευκατάστατοι (οι περισσότεροι έχουν πισίνες στα σπίτια τους), επαγγελματικά πετυχημένοι, από όλες τις ηλικίες, άνδρες και γυναίκες. Αυτό που είναι ξεκάθαρο καθ’ όλη τη διάρκεια του φιλμ, είναι ότι κάθε μέλος του ποίμνιου του Κουμάρε, βρίσκει στην αγκαλιά του απάγκιο από διάφορα προβλήματα της καθημερινότητας του που σχετίζονται με το stress, τις σχέσεις του με άλλους ανθρώπους, τα επαγγελματικά του, τις εξαρτήσεις κ.α.

Μέχρι το πρώτο μισό της ταινίας ομολογώ πως είχα σκάσει στο γέλιο, σταδιακά όμως άρχισα να μελαγχολώ διαπιστώνοντας το τεράστιο ανθρωπιστικό κενό που δημιουργεί ο σύγχρονος –καπιταλιστικός- τρόπος ζωή στους ανθρώπους και το οποίο έρχεται να γεμίσει όλο αυτό το ασκέρι από ψευδοπροφήτες και ιεροφάντες, κοροϊδεύοντας και σε πολλές περιπτώσεις κατακλέβοντας όσους πέσουν στην παγίδα τους. Δεν θέλω όμως να επεκταθώ για να μην σας το απομαγεύσω με την καταγραφή της δικής μου οπτικής. Σε κάθε περίπτωση, ασχέτως αν κάποιος συμφωνήσει τελικά με την κατακλείδα του ντοκιμαντέρ ή όχι, μπορεί να βγάλει πολλά συμπεράσματα για τις τάσεις των σύγχρονων κοινωνιών και τα αδιέξοδα τους.

Καλή θέαση