Το ψέμα της ιδιωτικής ασφάλισης – Η τράπεζα κερδίζει πάντα!
Βλέπετε, οι ιδιωτικές ασφάλειες είναι ομπρέλες που τις δίνουν όσο έχει λιακάδα και έναντι αδράς αμοιβής, απλόχερα οι επιχειρηματίες αλλά τις μαζεύουν όταν βρέχει – για να μην βραχούν και χαλάσουν…
«Όχι στην κρατική επέμβαση, ναι στην ελεύθερη αγορά που θα τα λύσει όλα. Ζήτω η ιδιωτική οικονομία και ζήτω η ιδιωτική ασφάλιση!», αυτό είναι μέρος του ευαγγελίου της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Όπως σε κάθε θρησκεία, έτσι και σε αυτή υπάρχουν πιστοί που κόπτονται να πείσουν και τους υπόλοιπους συμπολίτες τους, για τον «παράδεισο του καπιταλισμού». Αλλά όπως και στις άλλες θρησκείες, έτσι και σε αυτή η σωτηρία από τις επίγειες στεναχώριες, ο παράδεισος δηλαδή, έρχεται μετά θάνατον. Και αφού η ΕΕ και πρώτη απ’ τα μέλη της, η ΟΔ Γερμανίας κόπτεται για το καλό των πολιτών, κάνει τα πάντα για να φέρει τους πολίτες γρήγορα στον παράδεισο.
Έτσι, μερικοί συνταξιούχοι της Γερμανίας που ήθελαν με ιδιωτική ασφάλιση να συμπληρώσουν την σύνταξή τους, αποφάσισαν να «αγοράσουν» ένα ελκυστικό πακέτο με το όνομα Praemiensparen. Αυτό το πακέτο που προσφέρεται από το σύνδεσμο των δημοτικών τραπεζών, υπόσχεται (υποσχόταν) απόδοση 50% σε περίπου 15 χρόνια. «Βάζεις δηλαδή κάθε μήνα ένα συγκεκριμένο ποσό στον κλειστό λογαριασμό κατάθεσής σου και μετά από 15 ή περισσότερα, ανάλογα πως πάει το κυμαινόμενο επιτόκιο, έτη θα συμπληρώσεις το πρώτο bonus. Μετά συνεχίζει το ποσό κατάθεσης να «αυγατίζει» και έτσι θα έχεις μια συμπληρωματική σύνταξη για πάντα», έλεγαν οι πωλητές των πακέτων στους πελάτες.
Το πρόγραμμα με τα 50% «έτρεχε» από το 1996 ως το 2004, την εποχή που ο περιβόητος Γκέρχαρτ Σρέντερ εφάρμοζε, ως γνήσιος σοσιαλδημοκράτης, την κατάπτυστη Ατζέντα 2010 που όπως απεδείχθη, αποτελούσε την ταφόπλακα των εργατικών δικαιωμάτων της ΕΕ.
Τυχεροί λοιπόν όσοι πρόλαβαν να κλείσουν συμβάσεις Praemiensparen. Έτσι νόμιζαν οι ίδιοι. Αλλά έλα μου ντε που οι τράπεζες ανακάλυψαν ότι έχουν πέσει οι τόκοι. Και πως σε εποχές λιτότητας χάνουν λεφτά από τους πελάτες, ακόμη και με τα κυμαινόμενα επιτόκια. Βλέπετε, οι ιδιωτικές ασφάλειες είναι ομπρέλες που τις δίνουν όσο έχει λιακάδα και έναντι αδράς αμοιβής, απλόχερα οι επιχειρηματίες αλλά τις μαζεύουν όταν βρέχει – για να μην βραχούν και χαλάσουν.
Σωστά το κάνουν, έτσι έκρινε το ανώτατο δικαστήριο της Γερμανίας, το Bundesgerichtshof, την Τρίτη 14/5/2019 με την απόφαση Az. XI ZR 345/18. Ορθά λοιπόν «κόβονται» και οι συντάξεις των ιδιωτικών ασφαλιστικών προγραμμάτων, έτσι μας λέει το δικαστήριο. Το ότι στο διαφημιστικό φυλλάδιο και στις συμβάσεις των τραπεζών έγραφε «μόνο εσείς, ο πελάτης, μπορείτε να τερματίσετε την σύμβαση», δεν ενόχλησε το δικαστήριο. Αφού όπως έκρινε, μετά από την προτροπή του δικηγόρου των τραπεζών, «κάθε σύμβαση θα πρέπει να μπορεί να τερματιστεί όταν και όποτε υπάρχουν σοβαροί λόγοι». Και πόσο πιο σοβαρός λόγος υπάρχει για τα αστικά δικαστήρια, από το γεγονός ότι πρέπει να πληρώσουν λεφτά σε καταθέτες οι τράπεζες;