Το Game of Thrones της Ευρωλίγκα – Στο ίδιο έργο θεατές

Στα αφιερώματα του φθινοπώρου, πριν ξεκινήσει η Ευρωλίγκα, η κοινή συνισταμένη όλων των αφιερωμάτων είναι πως το έργο θα έχει τρεις πρωταγωνιστές: Ρεάλ, Φενέρ και ΤΣΣΚΑ. Αν υπήρχε αρκετός χώρος, στην κορυφή θα ήταν μια πολυθρόνα για τρεις, αλλά ο θρόνος χωράει μόνο έναν. Κι αυτός ο ένας θα είναι από αυτούς τους τρεις.

Την τελευταία πενταετία, το έργο είναι γνωστό. Πρωταθλήτρια η Ρεάλ το 15 και το 18, η ΤΣΣΚΑ το 16, η Φενέρ το 17. Η τελευταία φορά που κατάφερε να μπει σφήνα κάποιο αουτσάιντερ ήταν το 14′ η Μακάμπι, στο Φάιναλ Φορ του Μιλάνο. Και πιο πριν, ο Ολυμπιακός εις διπλούν, του Ντούντα και του Μπαρτζώκα -πριν γίνει ακόμα υπολογίσιμη δύναμη η Φενέρ.

Φέτος η Εφές παρουσιάζει κάποιες αξιοσημείωτες ομοιότητες με τους πρωταθλητές εκείνων των χρονιών. Αλλά στο ευρωπαϊκό μπάσκετ φαίνεται να υπάρχουν μικρότερα περιθώρια από ποτέ για εκπλήξεις.

Η έδρα

Η χώρα των Βάσκων, ιδιαίτερη όσο λίγες, με τρομερή παράδοση και μια πανάρχαια γλώσσα, που παραμένει αναλλοίωτη στο χρόνο, σε αντίθεση με το όνομα της τοπικής ομάδας, που αλλάζει κάθε χρόνο σχεδόν, ανάλογα με το χορηγό. Οι ντόπιοι αγαπούν το μπάσκετ, αλλά η Μπασκόνια δε θα δώσει το παρών για να έχουν ιδιαίτερο χρώμα κι οι κερκίδες.

Ρεάλ- Η πρωταθλήτρια.

Η βασίλισσα Ρεάλ κάνει κάθε χρόνο σχεδόν κάποιο αστέρι στην περιφέρεια, αλλά βγάζει πάντα άσους από το μανίκι, όπως το δαιμόνιο Αργεντίνο Φακούντο Καμπάτσο. Έχασε πέρσι τον Ντόνσιτς, αλλά νίκησε 3-0 στα πλέι οφ ακόμα και χωρίς το Γιουλ, αποδεικνύοντας το βάθος και την ποιότητά της. Και φέτος έχει καλές πιθανότητες για το μπακ του μπακ, αντιμετωπίζοντας στον ημιτελικό  την ΤΣΣΚΑ όπως πέρσι.

Φενέρ – Το φαβορί

Ο Ζέλικο Ομπράντοβιτς είναι ο άρχοντας των δαχτυλιδιών, που έχει μόνος του πιο πολλές κατακτήσεις από ό,τι οποιαδήποτε άλλη ομάδα πλην της Ρεάλ. Είναι το μεγαλύτερο ατού των Τούρκων, ως πιο γεμάτη και σταθερή ομάδα της κανονικής περιόδου. Πηγαίνει όμως στη Χώρα των Βάσκων χωρίς τους τραυματίες Ντατόμε και Λοβέρν, που αδειάζουν τις λύσεις στη ρακέτα. Κι αυτό είναι ο μόνος αστερίσκος στον τίτλο του αδιαφιλονίκητου φαβορί που είναι η Φενέρ.

ΤΣΣΚΑ -Η σταθερά

Το σιβηρικό παγωμένο βλέμμα του Ιτούδη είναι αυτό που συμβαίνει συνήθως στα Φάιναλ Φορ, αφήνοντα της ρωσική αρκούδα με την όρεξη. Φέτος, η ΤΣΣΚΑ έμοιαζε πιο ευάλωτη από ποτέ την τελευταία δεκαετία, ξέρει όμως καλά εξ ιδίας πείρας, πως το βασικό είναι σε τι κατάσταση φτάνεις στο Φάιναλ Φορ όπου κρίνονται όλα και βασικά στον ημιτελικό, όπου έχει βρει κάθε πιθανό τρόπο να σκοντάφτει και να καταστρέφει τη χρονιά της.

Έγινε άραγε το πάθημα μάθημα;

Εφές – Το αουτσάιντερ

Σε οποιαδήποτε σειρά αγώνων με αυτές τις ομάδες θα ήταν πρακτικά αδύνατον να νικήσει. Σε έναν αγώνα νοκ – άουτ όμως, με τις ιδιαιτερότητες του τουρκικού εμφυλίου με τη Φενέρ και τις απουσίες της τελευταίας, μπορεί να κάνει όνειρα. Έχει την ποιότητα, όχι όμως και την εμπειρία, αφού επιστρέφει σε αυτό το επίπεδο μετά από 18 χρόνια, όταν έπαιζαν τελικό ο ΠΑΟ του Μποντίρογκα και η Μακάμπι του μακαρίτη Νέιτ Χάφμαν.

Το μπάσκετ είναι πρωτίστως άθλημα του προπονητή. Κι εδώ και μερικά χρόνια –παρά την περί του αντιθέτου πεποίθηση- των κοντών που μπορούν να κάνουν τη διαφορά: Σλούκας, Ντίξον, Γιουλ, Καμπάτσο, Σέρχιο. Ντε Κολό, Λάρκιν. Όποιος τους έχει στην καλύτερη μέρα μπορεί να το σηκώσει, τραγουδώντας έξαλλα «Ντιβόσο, ντιβόσο».