Συνέντευξη με μαχητή της Ροτζάβα: Τι σημαίνει να κάνεις επανάσταση στο πλαίσιο του παγκόσμιου καπιταλισμού;

Η συνέντευξη που ακολουθεί είναι διαφορετική από τις άλλες. Ο συνεντευξιαζόμενος είναι ένας από τους μαχητές της Ροτζάβα, που βρέθηκε στην Κεντρική Ευρώπη, όπου και τον συναντήσαμε. Μας μιλάει για τις εμπειρίες του, για τον πολιτικό χαρακτήρα και τις αντιφάσεις των δυνάμεων που στηρίζουν το ένοπλο κίνημα. Κι εμείς καταγράφουμε την ενδιαφέρουσα εμπειρία, χωρίς να συμμεριζόμαστε απαραίτητα στο σύνολό τους, τις εκτιμήσεις που κάνει.

Κ: Πού πήγες και πώς έφτασες μέχρι εκεί πέρα;

Χ: Έφτασα στην Ροτζάβα στις αρχές Απριλίου του 2017. Πήγα εκεί πέρα επειδή στηρίζω την πάλη του κουρδικού λαού εδώ και πολλά χρόνια, και κάποια στιγμή απλά ήθελα να κάνω κάτι παραπάνω από απλές καμπάνιες στήριξης και αλληλεγγύης. Σε προσωπικό επίπεδο ήταν μια καλή εποχή. Δεν είχα κάποιους δεσμούς στη χώρα μου και αν έπρεπε κάποια στιγμή στη ζωή μου να κάνω αυτή την πράξη διεθνούς αλληλεγγύης, ήταν τότε.

Αυτό ήταν το πλαίσιο με το οποίο πήγα στη βόρεια Συρία. Όσον αφορά την άφιξή μου εκεί, είχα ήδη κάποιες επαφές με τουρκικά κόμματα όπως το MLKP, λόγω της συμμετοχής μου σε καμπάνιες αλληλεγγύης. Ωστόσο δεν ήταν αυτές που με βοήθησαν να φτάσω στο συριακό Κουρδιστάν, αλλά το YPG. Λόγω αργοπορίας απάντησης του πρώτου κόμματος, ήρθα διαδικτυακά σε επαφή με τις μονάδες λαϊκής προστασίας YPG. Σε μία ιστοσελίδα συμπληρώνεις ένα ερωτηματολόγιο και την θέληση σου για συμμετοχή στις μονάδες και αυτοί έρχονται σε επαφή μαζί σου μέσω μια σειρά κρυπτογραφημένων επικοινωνιών.

Κ: Άρα έτσι εύκολα δηλώνεις συμμετοχή;

Χ: Ναι, ήταν σαν να έκανες εγγραφή στο πανεπιστήμιο (γέλια). Ανταλλάσσεις κάποια mail και σου δίνουνε μία ημερομηνία που πρέπει να βρίσκεσαι στα σύνορα του βορείου Ιράκ με τη Συρία. Όλοι οι εθελοντές πάνω από αυτόν το δρόμο, που είναι η η αυτόνομη κουρδική περιοχή και ελέγχεται (ειδικά τότε πριν το δημοψήφισμα) από την Κουρδική Τοπική Κυβέρνηση (KRG), περνάμε από εκεί, γιατί το κουρδικό κίνημα εκεί είναι δυνατό και αρκετά αυτόνομο. Βέβαια δεν είναι μόνο KRG, αλλά και το ΡΚΚ έλεγχει ένα μεγάλο κομμάτι της ορεινής περιοχής στο βορρά. Είναι σημαντικό να πούμε ότι η περιοχή της κουρδικής τοπικής κυβέρνησης χωρίζεται σε δύο σφαίρες επιρροής: Η μία υπό την επιρροή του Μπαρζανί – δεξιός και γενικά καθόλου φιλικός στο επαναστατικό κουρδικό κίνημα – και η άλλη υπό την επιρροή του Ταλαμπανί – φίλο – Ιρανός και όχι εχθρικός προς το ΡΚΚ-. Πρέπει να σημειωθεί ότι επίσημα δεν είχαμε ποτέ επαφή μαζί τους (τη μια ή την άλλη δύναμη) ούτε λάβαμε βοήθεια. Άρα όταν φτάσαμε στην περιοχή που ελέγχεται από τον Ταλαμπανί, μπορούσαμε να είμαστε σίγουροι ότι δεν θα είχαμε κάποιο πρόβλημα. Μάλιστα αυτή η ευκολία, σε σχέση με την ιρακινή κυβέρνηση, εκφράζεται και με την ευκολία χορήγησης τουριστικής βίζας από την κουρδική τοπική κυβέρνηση.

Εμείς μπήκαμε στην Συρία μέσω της Σινεμανέκ με αυτοκίνητο. Αυτό το κομμάτι ήταν ενδεχομένως και το πιο αγχωτικό της άφιξής μου. Γιατί περνάς από check point που ελέγχονται κυρίως από δυνάμεις του Μπαρζανί.

Κ: Και πώς περάσατε;

Χ: Κοίταξε να δεις, είναι πολύ διεφθαρμένοι και μερικοί δεν κάνουν καν τη δουλειά τους, σε μερικές περιπτώσεις έχουν «συμφωνίες». Επίσης σε κάποιες περιπτώσεις οι επαναστατικές κουρδικές δυνάμεις πείθουν τους στρατιωτικούς ότι είναι καλύτερο για αυτούς να αφήνουν κάποια αυτοκίνητα να περνάνε. Βέβαια, όσο έχεις τουριστική βίζα ενός μήνα όπως είχα εγώ, δεν μπορούν να σου πούνε κάτι.

Με το που τελειώσαμε με τα check point, περάσαμε τα σύνορα, προφανώς παράνομα. Και αυτό ήτανε μία δύσκολη φάση γιατί τα σύνορα φυλάσσονταν από κανονικό στρατό, τους Πεσμεργκά, κι εμείς περάσαμε από ένα κανονικό παράνομο πέρασμα. Μπαίνοντας στη Συρία, πλέον δεν έχεις κανένα πρόβλημα, γιατί είναι περιοχή που ελέγχεται από τους αντάρτες.

Στην Συρία φτάνεις στην ακαδημία, μια διεθνή ακαδημία. Η βασική εκπαίδευση διαρκεί έξι βδομάδες, εκ των οποίων η πρώτη είναι μαζί με την προηγούμενη σειρά. Αυτή η κοινή βδομάδα βοηθάει τον νεοαφιχθέντα εθελοντή να καταλάβει τα βασικά και να βρει τα πρώτα του πατήματα. Με το που φεύγει η προηγούμενη σειρά, αρχίζει η βασική σου εκπαίδευση, όπου για 2-3 εβδομάδες παρακολουθείς ιστορικά και ιδεολογικά μαθήματα. Ακολουθούν 2-3 μαθήματα στρατιωτικής εκπαίδευσης και έχεις μία βασική γλωσσική διδασκαλία, που διαρκεί όλο το μήνα που είσαι εκεί.

Το πρώτο σκέλος εμπεριέχει μία εκτενή ανάλυση και παρουσίαση της ιστορίας του κουρδικού λαού, που στην ουσία είναι μια προσαρμοσμένη εκδοχή της ανάλυσης του Οτσαλάν και του PKK. Παράλληλα, παρουσιάζονται στοιχεία των κινημάτων στην περιοχή και της ταξικής σύνθεσής της. Και τέλος έχεις την ιστορία και εξέλιξη του κουρδικού κινήματος μέχρι την ιστορία του PKK. Θεωρώ ότι ήταν αρκετά ειλικρινής σε αυτό το ιστορικό πολιτικό κομμάτι. Δεν δίστασαν να μας παρουσιάσουν αυτοκριτικά τα πιο σκοτεινά κομμάτια της ιστορίας του κόμματος, όπως το εμπόριο ναρκωτικών, την χρηματοδότηση από μεγάλους καπνοβιομηχάνους, το ένοπλο ξεκαθάρισμα λογαριασμών μεταξύ τάσεων μέσα στο κόμμα, τις εθνικιστικές παρεκκλίσεις στην δεκαετία του 90… Βέβαια μας εξηγούσαν ότι τώρα όλα αυτά έχουν αλλάξει.

Το δεύτερο σκέλος, που είναι πιο πρακτικό, είναι μια εβδομάδα χρήσης διάφορων όπλων και μια εβδομάδα στρατιωτική τακτική. Και στο τέλος της εκπαίδευσης, τουλάχιστον όσο ήμουνα εγώ εκεί, μπορείς να επιλέξεις σε ποια μονάδα ήθελες να πας. Την εποχή που ήμουνα εγώ ήτανε η στιγμή που ήσουνα «πιο ελεύθερος» να επιλέξεις. Εντάξει, υπάρχει και ένας έλεγχος από την ακαδημία, δεν αφήνουν οποιονδήποτε να πάει οπουδήποτε. Μπορείς να επιλέξεις μία κλασική μονάδα, μια μονάδα με κομματικά στελέχη. Μπορούσες να πας σε μονάδες με Άραβες, εκεί που ήμουν εγώ, κάτι που το σταμάτησαν γρήγορα (ανάμεικτες μονάδες που δεν είναι οι YPG που συμμετέχουν περισσότερο στο SDF -Syrian Democratic Forces-, με στρατολογημένους ξένους, με εθελοντές αραβόφωνους από τις διάφορες φυλές της περιοχής).

Κ: Άρα υπήρχαν και πιο ανάμεικτες συμμαχικές μονάδες και δεν ήταν μόνο οι YPG;

X: Βασικά επίσημα οι YPG είναι μέρος του SDF -Syrian Democratic Forces-, αλλά εμείς κάνουμε την διαφοροποίηση γιατί σε σχέση με την πειθαρχία, την πίστη την μαχητικότητα οι άλλες δυνάμεις είναι δευτερεύουσες. Φαντάσου, υπάρχουν μονάδες επαγγελματικών επαναστατικών στελεχών του YPG, έχει κλασικές μονάδες με στρατιώτες που συμμετέχουν για τρία με τέσσερα χρόνια, έχει τις ομάδες Αράβων που είναι προϊόν  διάσπασης του ισλαμικού κινήματος από κοσμική σκοπιά που συνδέθηκαν με το SDF κυρίως στην αντι-Ασαντ γραμμή, έχει στρατολογημένους εθελοντές (Δυνάμεις Αυτοάμυνας της Ροζάβα) που λειτουργούν κυρίως τα μετόπισθεν, υπήρχαν ομάδες χριστιανών, οι ομάδες αντιφασιστών (αντιφασιστικό ταμπούρ, που μετονομάστηκε σε Διεθνιστικό Ταμπούρ όπου συμμετείχαν οι περισσότεροι δυτικοί) και τέλος μπορούσες νάνος με την ένοπλη τουρκική αριστερά  (5-6 Κόμματα MLKP, TKPML-TIKKO, DKP-BOG, MKP, DHKP-SPB, TKPL). Άρα μπορείς να φανταστείς ότι υπάρχει μια μεγάλη διαφοροποίηση στην ποιότητα των στρατιωτών και μαχητών Και άρα μεγάλη επιλογή. 

Επίσης μπορούσες να επιλέξεις και μονάδες με εξειδίκευση όπως οι ελεύθεροι σκοπευτές, σαμποτέρ (βέβαια αυτές τις μονάδες τις μείωσαν και κυρίως αποθάρρυναν τους Ευρωπαίους να συμμετέχουν για να μην αποκτούν γνώσεις για σαμποτάζ), βαρύ πυροβολικό…

Κ: Εσύ τι επέλεξες;

Χ: Εγώ επέλεξα το TIKKO ( Εργατικός Αγροτικός Απελευθερωτικός Στρατός Τουρκίας -μαοϊκός έμπνευσης ). Είναι μικρή οργάνωση, αλλά είναι από ό,τι φαίνεται η πιο σωστή, τόσο στην εκπαίδευση όσο και στην μαχητικότητα. Τα περισσότερα μέλη τους ήταν στην υπεράσπιση του Κομπάνυ και οι περισσότεροι έχουν συμμετάσχει σε μάχες με τον τουρκικό στρατό. Με το που τους επέλεξα, μας κάνανε δύο βδομάδες επιπλέον εκπαίδευση.

Τις πρώτες τρεις βδομάδες μετά την εκπαίδευση, ήμουνα με μία μονάδα Κούρδων στελεχών, και μετά πέρασα σε μονάδα στελεχών του κόμματος. Είχα την τύχη να συμμετάσχω μαζί τους σε μία μάχη κοντά στην Ράκα, όταν αρχίσαμε την περικύκλωση της πόλης. Μετά από αυτή την εμπειρία άλλαξα μονάδα, και έκατσα για δύο με τρεις μήνες στην Ράκα, όπου με την μονάδα μου συμβάλαμε στο καθάρισμα της πόλης από τις ομάδες του ισλαμικού κράτους που είχανε μείνει και διεκδικούσαν την ανάκτησή της. Και μετά πήγα για 2 μήνες τα μετόπισθεν.

Κ: Άρα δηλαδή συμμετείχες ενεργά στην απελευθέρωση της Ράκα;

Χ: Ναι, τόσο στα περίχωρα της Ράκα (χωριά και έρημος), όσο και μέσα στην πόλη. Βασικά η μεγαλύτερη εμπειρία μάχης ήταν αντάρτικο πόλεων. Με την μονάδα μου αρχίσαμε από τα περίχωρα της Ράκα και προχωρούσαμε σταθερά προς το κέντρο. Ο σκοπός μας ήταν να απωθήσουμε ό,τι έμενε από μαχητές του αντιπάλου και συγχρόνως να εξασφαλίσουμε ότι δεν υπήρχανε παγίδες μέσα σε κτίρια ή στους βομβαρδισμένους  δρόμους.

Κ: Μέσα στις μάχες που έζησες πιστεύεις ότι σκότωσες κανέναν;

Χ : Κλασική ερώτηση δημοσιογράφου (γελάει). Δεν ξέρω καθόλου. Ναι πυροβόλησα όταν με πυροβολούσαν, αλλά δεν ξέρω εάν τους πέτυχα. Στην τελική δεν και το πιο σημαντικό. Μάλιστα είναι πολύ λίγοι οι σύντροφοι που μπορούν να πούνε ότι έχουνε επιβεβαιωμένους θανάτους. Ειδικά σε αστικές μάχες Είναι πολύ δύσκολο να ξέρεις εάν έχεις πετύχει κάποιον ή όχι.

Κ: Σίγουρα είναι μια καρικατούρα που έχουνε οι άνθρωποι απέξω ότι όντας σε μάχη ξέρεις τι γίνεται, αντιλαμβάνεσαι τα πάντα…

Χ: Ακριβώς το αντίθετο. Η αδρεναλίνη σου μειώνει το οπτικό πεδίο, προσπαθείς να είσαι ασφαλής και να μην ξανοίγεσαι. Βέβαια υπάρχουν κι αυτοί που βάζουν τον εαυτό τους σε κίνδυνο και θέλουν το παίξουν ήρωες ή απλά να σκοτώσουν. Εμένα σκοπός μου ήταν επιβιώσω.

Κ:. Τον υπόλοιπο καιρό που έκατσες στη Συρία τι έκανες;

Χ: Μπόρεσα να κάνω «βόλτες». Όταν ήμουνα στα μετόπισθεν δεν έφτασα μέχρι το Κομπάνι, επισκέφτηκα το Καμισλί, Κατανιέ κοκ

Κ: Γυρνώντας στην ζωή στο μέτωπο, πώς ήταν η κατάσταση; Συνεχώς πιεσμένη;

Χ: Όχι καθόλου, αυτή είναι μια εικόνα που πρέπει να ξεπεράσουμε, τουλάχιστον εκεί που ήμουν εγώ. Γιατί από αυτά που άκουσα στο Αφρίν, είχε πολλή ένταση και είχες να κάνεις με κρατικές δυνάμεις και τακτικό στρατό. Ενώ εμείς είχαμε κυρίως να κάνουμε με το ΙΚ και αντάρτες που στην ουσία δεν είχαν και πολλή εμπειρία. Εμείς έπρεπε να καλύψουμε τις βασικές ανάγκες της ομάδας (σίτιση, στέγαση, καθαριότητα) και τις στρατιωτικές ευθύνες που ανέφερα πριν. Ειδικά στα πρώτα, ήταν σημαντικό για να κρατάμε ψηλά το ηθικό των συντρόφων, το θέμα της καθαριότητας και υγιεινής, εκτιμώ ότι δεν συνειδητοποιούμε πόσο σημαντικό είναι. Ήταν απίστευτο πόσους συντρόφους είδα απλά να αρρωσταίνουν. Αρκεί σε μια ομάδα 30-40 ατόμων, 2-3 να αρρωστήσουν λόγω του νερού, της κακής διατροφής και όλων των συνεπειών από τα εκατοντάδες πτώματα που αποσυντίθονταν στους δρόμους.

Έχεις δύο ειδών στρατιωτικές αποστολές, τις πιο αμυντικές οι οποίες εμπεριέχουν πάρα πολλές σκοπιές, περιμένοντας τον εχθρό να σου επιτεθεί. Και τις επιθετικές που συνήθως διαρκούν τρεις με τέσσερις ώρες. όπου βρίσκεσαι με μία ομάδα εφτά με οκτώ συντρόφων και προχωράς σε καινούργια σημεία με βάση τους χάρτες που έχουμε σε τάμπλετ κι ενημερώνονται καθημερινά. Πχ. στη δικιά μου ομάδα είχαμε τρία σημεία που έπρεπε να καταλάβουμε. Έτσι εμείς πηγαίναμε μπροστά και υπόλοιπη ομάδα που ήταν στα μετόπισθεν ακολουθούσε για να εξασφαλίσει το καινούργιο καταλυμένο σημείο. Η ομάδα που συμμετείχε στην κατάληψη αποτελείται κυρίως από πιο έμπειρα και πεισμένα μέλη, ενώ αυτοί που ακολουθούν είναι συνήθως οι πιο καινούριοι.

Η πόλη θα μπορούσε να είχε καταληφθεί, κατά τη γνώμη μου, πιο γρήγορα (2-3 εβδομάδες) Ήμασταν 3 φορές περισσότεροι από τον εχθρό, Υπήρχε όμως πολιτικός λόγος να μην κερδίσουμε πολύ γρήγορα, κυρίως λόγω των κινήσεων των άλλων «παιχτών». Φαντάσου η μάχη της Ράκα τελείωσε τον Οκτώβρη και τρεις μήνες μετά η Τουρκία εισβάλλει σε ένα κομμάτι της Ροζάβα. Άρα δεν ήταν τόσο λάθος υπολογισμού η αργοπορία της ολοκλήρωσης της μάχης της Ράκα. Ωστόσο, δεν μπορούσαμε να κάνουμε και υπερβολές στην αργοπορία.

Κ: Ποια ήταν η στιγμή που είπες εδώ κινδυνεύω, ή στιγμή που σε σημάδεψε περισσότερο;

Χ: Τρεις εμπειρίες μου έρχονται στο μυαλό: Η πρώτη ήταν στην ακαδημία, όπου τα τουρκικά F 16 βομβαρδίσανε το στρατόπεδο του YPG 1 χλμ από εκεί που ήμασταν. Ήμουν μόνος στην σκοπιά στη μια πλευρά του βουνού, η επίθεση έγινε από την άλλη. Ακούω ένα μεγάλο μπαμ και το πρώτο που σκέφτηκα ήταν πως έρχεται καταιγίδα λόγω εποχής. Αλλά πολύ γρήγορα αισθάνθηκα ένα δυνατό αέρα που ερχόταν προς εμένα, εκεί λέω αυτό δεν είναι νορμάλ. Κάποια δευτερόλεπτα αργότερα βλέπω το βουνό να φωτίζεται και κατάλαβα πως ήταν επίθεση. Χτύπησα το συναγερμό και όλοι μπήκαμε σε θέση άμυνας, δηλαδή σε χαρακώματα όσο κρατούσε ο συναγερμός, σχεδόν 24 ώρες. Εκείνη τη στιγμή πραγματικά αναρωτήθηκα «τι στο διάολο κάνω εδώ».

Την επόμενη μέρα είχαμε ένα άλλο συμβάν όπου τούρκικα ελικόπτερα και drone πετούσαν πάρα πολύ χαμηλά και περάσανε πολύ κοντά από το στρατόπεδο μας. Εκεί κρυφτήκαμε σε ένα διπλανό χωριό, όπου βρήκαμε κάλυψη σε ένα σπίτι φιλικό προς το κουρδικό κίνημα, έτοιμοι για εμπλοκή.

Η άλλη εμπειρία ήταν όταν βρέθηκα σε μάχη για πρώτη φορά στα προάστια της Ράκα. Ήταν η πρώτη μέρα που ήμουνα στην ομάδα μου. Με το που φτάνω, μου λέει ο αρχηγός ότι έχουμε αποστολή να προχωρήσουμε. Περάσαμε όλο το βράδυ κάνοντας αργή πρόοδο πίσω από ένα τεθωρακισμένο, ασφαλίζοντας ένα ένα τα κτίρια ή σκάβοντας μικρά χαρακώματα (εκεί όπου δεν υπήρχε φυσική κάλυψη), όπου κοιμάσαι 20 λεπτά και μετά συνεχίζεις. Ήτανε τρομακτικό. Είσαι μαζί με άλλους 15-20 ανθρώπους, πίσω από ένα τεθωρακισμένο αμφιβόλου ποιότητας, ξέρεις ότι είσαι από τις πρώτες ομάδες που μπαίνουν στη Ράκα  (την πρωτεύουσα του ΙΚ) κι ότι μπορεί να υπάρχουνε παγίδες με εκρηκτικά, νάρκες και προφανώς ένοπλες ομάδες του αντιπάλου. Το κερασάκι στην τούρτα τα χαράματα. Λίγο πριν τελειώσουμε μου δώσανε τη μπαζούκα και την τσάντα με τα βλήματα και απλά σκέφτηκα ότι εάν δεν πέθανα ως αυτή τη στιγμή σίγουρα τώρα θα γίνει (γελάει). Τελικά δεν έγινε ουσιαστικά κάτι. Αλλά είσαι σε μια συνεχή ένταση και φόβο. Γύρω στις 6 το πρωί στο τελευταίο κτίριο απλά έσβησα στο πάτωμα. Αξέχαστη εμπειρία. 

Τώρα που θυμάμαι τότε ήταν η πρώτη φορά που είδα αιχμαλώτους του ΙΚ. Ήταν στην πλειοψηφία τους παιδάκια που είχαν ως βασική ευθύνη να φυλάνε τα χωριά στους οποίους δώσανε 200$, ένα καλάσνικοφ και τους λένε θα υπερασπιστείς το χωριό κατά των άπιστων. Φαίνονταν πάρα πολύ φοβισμένοι και κάπως χαμένοι.

Είναι σημαντικό να σημειώσω πως εντυπωσιάστηκα με το πώς συμπεριφερόμασταν. Φάγαμε μετά από αυτούς, είχανε νερό, ο χώρος που τους είχαμε ήταν καθαρός, προφανέστατα είχανε τα χέρια τους δεμένα, αλλά σε γενικές γραμμές ήτανε πάρα πολύ ανθρώπινη συμπεριφορά, τηρουμένων των αναλογιών και παίρνοντας υπόψιν ότι είμαστε σε πεδίο μάχης με μη τακτικό στρατό και από τις δύο πλευρές. Όλες οι εμπειρίες που είχα ήτανε πάρα πολύ πολιτισμένες. Αυτό δε σημαίνει ότι δεν υπήρχανε παραβιάσεις από πλευράς μας ή ότι δεν είδα αιχμαλώτους να τρώνε ξύλο (Βασικά η μοναδική φορά ήταν όταν πιάσαμε ένα μεγάλο κεφάλι του ΙΚ. Και οι δύο σύντροφοι που το κάνανε τιμωρήθηκαν από την ιεραρχία). Πάντως στα πλαίσια εμφυλίου πολέμου, εάν έπρεπε να διαλέξω από ποιον θα ήθελα να πιαστώ αιχμάλωτος 1000 τα 100 από εμάς. 

Και η τελευταία εμπειρία που με σημάδεψε, ήταν όταν οι Πεσμεργκά (κουρδικός στρατός του Βορείου Ιράκ) μας αιχμαλώτισαν όταν επιστρέφαμε στο Ιράκ. Είδαμε μια σειρά φορτηγών που έκανε περιπολία και που μας είδε και ερχόταν προς το μέρος μας. Κάποιοι Κούρδοι από την πλευρά μας όπλισαν τα όπλα τους και ετοιμάστηκαν για σύγκρουση. Ομολογώ ότι εκείνη τη στιγμή σκέφτηκα ότι θα ‘ταν κρίμα μετά από τόσους μήνες να πεθάνω εδώ πέρα (γελάει). Μετά από έναν έντονο διαξιφισμό στα κουρδικά και κάποια σπρωξίματα, μας άφησαν να περάσουμε. Δεν ξέρω ακριβώς τι έγινε, εάν τους δωροδόκησαν ή αν υπήρξε μια κίνηση αλληλεγγύης από τους Κούρδους του Ιράκ (ειδικά σε περίοδο που γινόταν το δημοψήφισμα για την ανεξαρτησία), αλλά την γλιτώσαμε. Κοίτα, στην πραγματικότητα από τύχη δεν έγινε συμπλοκή, ένας από όλους να πυροβολούσε θα πεθαίναμε όλοι. Επίσης υπήρχε ο κίνδυνος απλά να με συλλάβουν και ομολογώ ότι δε μου άρεσε καθόλου σαν προοπτική να περάσω κάποιο χρονικό διάστημα σε κελιά μαζί με αιχμάλωτους του ΙΚ. Σταθήκαμε τυχεροί. 

Κ: Πώς επέστρεψες;

Χ: Βασικά σχεδόν τον ίδιο δρόμο πήρα. Ενδεχομένως, όταν πήγα ήταν λίγο μεγαλύτερη διαδρομή. Πήγα μέσω  Άμστερνταμ μετά Τουρκία, μετά Λίβανο, Κατάρ, Σουλειμανέ (ιρακινό Κουρδιστάν). Ενώ επέστρεψα μέσω Βαγδάτης, Ντόχα, Άμστερνταμ. 

Κ: Όταν έφυγες από εδώ τι είχες στην τσάντα σου;

Χ: Βασικά είχα συζητήσει με αρκετούς εθελοντές που είχαν ήδη πάει και είχα εικόνα του τι να πάρω. Έτσι πήρα καλά παπούτσια, εσώρουχα και κάλτσες. Κάποια βιβλία -αλλά αν είχα πάρει ένα τάμπλετ με βιβλία θα ήτανε πολύ καλύτερο. Στην τελική έχεις πάρα πολύ νεκρό χρόνο, ο οποίος δεν είναι ελεύθερος, άρα δεν μπορείς να φύγεις, απλά είσαι κάπου και περιμένεις. Έτσι τα ηλεκτρονικά βιβλία θα ήταν πολύ χρήσιμα και πιο ελαφριά. Ένα άλλο λάθος ήταν ότι δεν πήρα υπολογιστή που θα μπορούσα να τον χρησιμοποιήσω γενικά, αλλά και για την πολιτική δουλειά. Όσον αφορά το στρατιωτικό υλικό, γενικά πήρα πολύ λίγα πράγματα, πράγματα για κάμπινγκ κυρίως, γιατί φοβόμουνα τους ελέγχους στα αεροδρόμια. Άλλοι οι σύντροφοι έχουν περάσει διάφορες χώρες με τα πάντα εκτός από όπλα.

Κ: Όσον αφορά τη σύνθεση των διεθνών ομάδων ποια εθνικότητα θεωρείς ότι είχε περισσότερους εθελοντές;

Χ: Είναι αναλόγως τις περιόδους. Έχει πολλούς  Γάλλους, αλλά παραδόξως λίγους επαναστάτες Γάλλους, βετεράνους του στρατού ή διαφόρων σωμάτων ασφαλείας. Έχει Έλληνες, αν και όχι τόσους πολλούς, Ιταλούς, Ισπανούς, στην πλειοψηφία τους πολιτικοποιημένοι στον ευρύτερο χώρο της αναρχίας και του αριστερισμού. Βέβαια το μεγαλύτερο κομμάτι διεθνών είναι οι Αμερικάνοι. 

Πρέπει να καταλάβεις ότι οι πρώτοι εθελοντές που φτάσανε χοντρικά κάνανε πόλεμο ενάντια στην τρομοκρατία. Κοινώς ήταν μία προέκταση της επίσημης πολιτικής των ΗΠΑ στην περιοχή. Αυτοί ήρθαν με τα δικά τους μέσα. Κάποιοι ήτανε βετεράνοι από το Ιράκ και το Αφγανιστάν, άλλοι απλά ήρθαν με σκοπό να σταματήσουν τους τρομοκράτες του ΙΚ. Μετά από λίγο στήσανε το τμήμα διεθνών επαφών του κινήματος μέσω μιας σελίδας που ονομαζόταν «Lions of Rojava».

Τέλος, πολλοί Ασιάτες (Ιάπωνες, Κινέζοι), κυρίως με διπλή υπηκοότητα. 

Κ: Όσο ήσουν εκεί είχες επαφή με την οικογένειά σου; Ήξεραν ότι είσαι εκεί;

Χ: Ναι επικοινωνούσα συχνά μαζί τους μέσω μηνυμάτων. Αρχικά δεν ήξεραν ότι θα πάω, αλλά στο τέλος τους είπα ότι ήμουνα Συρία και βοηθούσα εθελοντικά τους πολίτες. Μόνο όταν επέστρεψα τους είπα την αλήθεια. Και μου είπαν ότι ποτέ δε με πίστεψαν και ξέρουν ότι σίγουρα κάνω κάτι παραπάνω απ’ αυτό που τους λέω.

Κ: Είχες σαν επιπτώσεις ψυχολογικές ή άλλες από αυτή την εμπειρία;

Χ: Αρχικά όχι, αλλά άλλοι είτε είχαν από πριν είτε απέκτησαν.

Κ: Δηλαδή;

Χ: Έχει να κάνει με με την σύνθεση του κόσμου που έρχεται. Χοντρικά είναι τρία τα είδη ανθρώπων: Πρώτον, έχεις τους επαναστάτες που είναι από αναρχικοί και κομμουνιστές μέχρι σοσιαλιστές και αντιφασίστες. Που συμμετέχουν για πολιτικούς-ιδεολογικούς λόγους. Είναι αυτοί που ξέρουνε πως για να αλλάξει ο κόσμος, χρειάζεται επανάσταση κι έχουνε μια πρόταση για το πώς θα γίνει. Σίγουρα αυτό που γίνεται στη βόρεια Συρία δεν είναι “η Επανάσταση”, αλλά είναι ένα επαναστατικό προτσές. Και οφείλουμε εμείς ως επαναστάτες όχι μόνο να το στηρίξουμε, αλλά και να κάνουμε δοκιμές. Τι σημαίνει να κάνεις επανάσταση στα πλαίσια του παγκόσμιου καπιταλισμού;

Το δεύτερο προφίλ είναι οι πρώην στρατιωτικοί. Αυτό το προφίλ συμμετέχει, είτε γιατί δεν έχει μπορέσει να επανενταχθεί στην κανονική ζωή είτε γιατί θέλω να συνεχίσουν τον πόλεμο ενάντια στην τρομοκρατία. Δε φαίνεται να έχουνε ιδιαίτερα πολιτικά ιδεολογικά χαρακτηριστικά, μάλιστα γνώρισα μαχητές με τέτοιο προφίλ που τους ήταν το ίδιο να είναι με τον Μπασάρ, τους Πεσμεργκα ή το YPG. Έχουνε ένα τεχνοκρατικό προφίλ.

Και το τρίτο προφίλ, το οποίο δεν είναι μικρό, είναι οι τυχοδιώκτες. Σίγουρα δεν είναι ένα ομογενές προφίλ, αλλά είναι πραγματικά υπαρκτό. Λειτουργούν με τη λογική: «Γιατί όχι; Θα έχω μία ιστορία να λέω» κοκ.

Παρόλα αυτά δεν πρέπει να υποτιμήσουμε ότι πολλά από αυτά τα προφίλ μπορούν να τέμνονται ή να αλλάξουν με βάση την εμπειρία και την πολιτική συζήτηση.

Λόγω αυτής της ρευστότητας στα προφίλ θα έλεγα ότι είναι περισσότερο πόλοι παρά προφίλ.

Κ: Άρα από ό,τι καταλαβαίνω, ο πόλος που θα μπορούσε εν δυνάμει να συνδυάσει αντιφασισμό, (ο οποίος στην πολύ βασική του μορφή – αντι Ισλαμικό Κράτος – είναι διάχυτος στους εθελοντές απ’ ό,τι κατάλαβα), με αντικαπιταλισμό είναι μειοψηφικός. Ή κάνω λάθος;

Χ: Έτσι ακριβώς είναι. Ακόμα και οι Κούρδοι έχουνε μία ανάλυση πολύ συγκεκριμένη του καπιταλισμού, που είναι και μία από τις κριτικές μου προς αυτούς. Έχουν παρατήσει την κλασική πάλη των τάξεων και την έχουν «εμπλουτίσει» με φυλετικά και εθνοτικά χαρακτηριστικά, όπου πολλές φορές δικαιολογούνται ή ερμηνεύονται ως εθνοτικά-φυλετικά χαρακτηριστικά λούμπεν συμπεριφορές. Βέβαια αυτό δεν αναιρεί ότι η συγκεκριμένη περιοχή έχει ιδιαιτερότητες και θέλει συγκεκριμένη ανάλυση. Σίγουρα οι επαναστατικές αντιφασιστικές δυνάμεις που έχουνε πολύ ξεκάθαρη εικόνα της κοινωνικής επανάστασης είναι μειοψηφικές. Ωστόσο, αυτή η εμπειρία μας βοηθάει να βγάζουμε συμπεράσματα για λάθη που δεν πρέπει να αναπαράγουμε σε άλλες περιπτώσεις. 

Κ: Άρα εσύ το βλέπεις σαν μία επαναστατική εμπειρία της γενιάς μας;

Χ: Θα μπορούσε να θεωρηθεί σαν το 1905 στη Ρωσία της γενιάς μας. Είναι η στιγμή που τα πράγματα δεν έχουν ξεκαθαριστεί και άρα δεν έχει αμιγώς επαναστατικά χαρακτηριστικά, αλλά είναι μία εμπειρία που μπορεί να μας βοηθήσει για το μέλλον. Ακόμα και σαν εθνικοαπελευθερωτική εμπειρία να το πάρουμε, θεωρώ ότι είναι σημαντική. Ειδικά για τη δικιά μας γενιά στην Ευρώπη, που δεν έχει γνωρίσει μια τέτοια διαδικασία εδώ και δεκαετίες, έχει ενδιαφέρον να δεις πώς και εάν μπορεί να διεξαχθεί μία επαναστατική διαδικασία με τις σύγχρονες υλικές καταστάσεις, την τεχνολογία, και αντιπάλους που σε κάποιες περιπτώσεις έχουν τεχνολογική ανωτερότητα.

Κ: Ναι, αλλά μετά την εμπειρία σου στην Συρία θεωρείς ότι μπορεί να έχει επιτυχία η πάλη ενάντια στον φασισμό (άσχετα εάν διαφωνώ με τον ορισμό του ΙΚ ως φασιστικό), όταν ο αντιφασισμός είναι ασύνδετος από την πάλη ενάντια στον καπιταλισμό;

Χ: Θεωρώ πως ναι. Πχ, ποια είναι η δύναμη του Κούρδικου κινήματος; Είναι η μόνη δύναμη που έχει μια διαφορετική πολιτική και κοινωνική πρόταση, άσχετα εάν διαφωνούμε ή συμφωνούμε με την πολιτική τους πρόταση, σε σχέση μ’ όλες τις άλλες δυνάμεις που αντιτίθενται στο ΙΚ; (η συριακή κυβέρνηση απλά θέλει μία επιστροφή στο προηγούμενο status quo, η Ρωσία θέλει επικράτηση και εξάπλωση της σφαίρας επιρροής του δικού της ιμπεριαλισμού, το Ιράν θέλει την δικιά του σφαίρα επιρροής κοκ-).