Το ξέπλυμα μιας γενοκτονίας

Η Eurovision είναι γνωστό πλέον πως είναι το γραφικό – ολίγον βαρετό – αρκετά αδιάφορο event της γηραιάς ηπείρου μας. Μία φορά τον χρόνο μαζεύονται όλες οι χώρες της Ευρώπης, συν κάποιες άλλες, για να επιδείξουν τις δημιουργικές τους ικανότητες σε κοστούμια, σκηνικά, χορογραφίες και, ίσως, τραγούδι. Είναι η “γιορτή της μουσικής” που όλοι αγαπάμε να μισούμε και που πολλές φορές έχει γίνει φορέας πολιτικής αντιπαράθεσης και έκφρασης.

Το 1976 η Μαρίζα Κωχ με το τραγούδι “Παναγιά μου” καταγγέλλει την τουρκική εισβολή στην Κύπρο και το 2015 η Αρμενία καταγγέλλει τη γενοκτονία από την Τουρκία στέλνοντας στον διαγωνισμό ένα γκρουπ Αρμενίων προερχόμενων από τις 5 ηπείρους οι οποίοι τραγουδούσαν “Don’t deny/ Ever don’t deny/ Listen don’t deny”.

Η Eurovision όμως ως θεσμός έγινε και φορέας ξεπλύματος εγκλημάτων. Μόλις το 2017 η Ουκρανία έλαβε την πρώτη θέση καταγγέλλοντας (;) με το τραγούδι της τα εγκλήματα (;) του Στάλιν. Και ερχόμαστε στο σήμερα. Σε μια περίοδο γεμάτη εντάσεις, μια περίοδο που επιχειρείται το ξέπλυμα μια γενοκτονίας με τον χειρότερο τρόπο.

Από πέρσι που νίκησε η χώρα του Ισραήλ ξεκίνησαν οι… αναταράξεις. Η performer και νικήτρια Netta μόλις στις πρώτες της δηλώσεις έδωσε “ραντεβού στην Ιερουσαλήμ” ξεσηκώνοντας αντιδράσεις και απειλές μποϊκοτάζ, οι οποίες ανάγκασαν την οργάνωση εν τέλει να γίνει στο Τελ Αβίβ. Μια μικρή νίκη, η οποία όμως επισκιάστηκε από τις φήμες που ακολούθησαν πως θα εμφανιζόταν η Μαντόνα στη διοργάνωση! Μεγάλο γεγονός για τον κατά τα άλλα βαρετό διαγωνισμό. Η performer για τα περίπου 8 λεπτά εμφάνισής της και τα 2 τραγούδια που ερμήνευσε αποζημιώθηκε με κάτι παραπάνω από 1 εκατομμύριο ευρώ.

Και αν αυτό είναι εντυπωσιακό, η εμφάνιση της σταρ δεν ήταν και τόσο. Αποκορύφωμά της, όμως, ήταν οι δύο σφιχταγκαλιασμένοι άνθρωποι που ανεβαίνουν τα σκαλιά με τις σημαίες της Παλαιστίνης και του Ισραήλ. Γιατί αυτό είναι το σωστό, το ξέπλυμα μιας γενοκτονίας ενός λαού που υποφέρει, βομβαρδίζεται, πεθαίνει από την δίψα και την πείνα μέσα στην ίδια του τη χώρα. Να συγχωρήσει τον βασανιστή του και να πορευθούν μαζί.

Στην εκδιαμέτρου αντίθετη αισθητική και πολιτική τοποθέτηση βρέθηκε μια μικρή χώρα της Ευρώπης. Η Ισλανδία με μία μπάντα που αυτοαποκαλείται “αντικαπιταλιστική, BDSM, techno”  εντελώς αυθεντικά και πρωτότυπα επέλεξε να ερμηνεύσει ένα ανάλογο τραγούδι που δε βλέπει κανείς συχνά ανάμεσα στις μελιστάλαχτες μπαλάντες και τα υπερβολικά καλοστημένα boy bands της Eurovision. Και ακόμα και αν δε μας αρέσει αυτό το είδος μουσικής (γούστα είναι αυτά), δεν μπορεί κανείς να αρνηθεί πως έκλεψαν την παράσταση. Όχι μόνο με την ερμηνεία του… ιδιαίτερου κομματιού, και τις επίσης ιδιαίτερες ενδυματολογικές τους επιλογές, αλλά με την ανύψωση ενός banner που έγραφε μια λέξη: “Παλαιστίνη” μέσα στην καρδιά του Τελ Αβίβ, πριν προλάβει η κάμερα να τους κόψει δείχνοντας στις οθόνες μας τα παγωμένα, αμήχανα, σοκαρισμένα βλέμματα των Ισραηλινών παρουσιαστών.

Η καταγγελία της χώρας ήταν τελικά πολύ καλύτερη από την αποχή που ζητούσαν πολλοί καλλιτέχνες, ανάμεσά τους και ο Roger Waters ο οποίος κάλεσε τη δική μας Κατερίνα Ντούσκα να απέχει για να πάρει τη “ναιμεναλάδικη” απάντηση της τελευταίας: “Να είστε αγαπημένοι, να μη μαλώνετε”.