Κάνε τη διαφορά. Ναι αλλά πώς…;

Το διάφορο είναι το υπόλοιπο της αφαίρεσης. Κάνε λοιπόν μια αφαίρεση από τις διάφορες αφηρημένες μουσμουλιές που σου έχουν πει. Και τις επαναλαμβάνουν με ύφος αυθεντίας, για να αποκτήσουν τη δύναμη του κλισέ, του στερεότυπου, που αντλεί επιβεβαίωση απ’ τον ίδιο τον εαυτό του, σαν αξίωμα. Πχ, οι κομμουνιστές είναι κολλημένοι.

Δες τη διαφορά, που υπάρχει, ακόμα και στα πανό που γεμίζουν την πόλη. Τα κόκκινα είναι χειροποίητα, με λιγοστά χρήματα και μέσα, ίσως και με καμιά ατέλεια, βασικά όμως με προσωπικό κόπο και μεράκι. Τα άλλα είναι έτοιμα, τετραγωνισμένα, φτιαγμένα στη μηχανή κι άψυχα, σα σλόγκαν διαφήμισης. Να φοβάσαι τους “επαγγελματίες” της πολιτικής, αυτούς που ρίχνουν λεφτά, για να πάρουν πιο πολλά, να κάνουν καριέρα.

Τα κόκκινα γράμματα στα πανό δεν έχουν μπει σε καλούπια και έτοιμες μήτρες. Είναι ζωντανά, ανθρώπινα, με ιστορία, κουβαλώντας ένα φορτίο, με πείρα, τις μικρές ιστορίες των συντρόφων που έφτιαξαν την ιστορία. Αυτά τα κόκκινα γράμματα στον τοίχο μπορεί να είναι και από αίμα.

Κάνε μια αφαίρεση για να δεις τον κόσμο, τις αιτίες που σε αφήνουνε μισό, να βρεις το κόκκινο νήμα που τις συνδέει, την κόκκινη γραμμή που θα τα διαλύσει. Να πάψεις να τρως κουτόχορτο, κόκκινη κλωστή δεμένη στην ανέμη τυλιγμένη… Να πας πέρα από το πρώτο, εμπειρικό επίπεδο, αξιοποιώντας την πείρα που έχεις μαζέψει.

Οι δικαιολογίες είναι περιττές
Και από εμπειρίες είχες αρκετές
Ε άιντε, ξεκαθάρισε τι θες…

Κάνε λοιπόν τη διαφορά, βλέποντας ποιος διαφέρει στην πράξη, ποιος σου προτείνει κάτι διαφορετικό, έξω από την πεπατημένη.

Δεν είναι πως  μπορεί να γίνει κάποια πραγματική διαφορά στην κάλπη. Θα δώσεις όμως ένα μήνυμα που τους ταρακουνά. Που ανεβάζει το ηθικό και τους τρομάζει. Εσύ λοιπόν, θα κάνεις τη διαφορά ή θα μείνεις στα ίδια Παντελάκη μου, στα ίδια κυρ-Παντελή μου, σαν φιλήσυχος νοικοκυραίος;