Δε χρειάζεται αυτομαστίγωμα, δυνατό κίνημα χρειαζόμαστε

Όχι δάκρυα για τις εκλογές. Κανένα δάκρυ για καμία κάλπη, αυτά ας τα κρατήσουμε για άλλες μάχες, για τις στιγμές που μας αφοπλίζουν -γιατί μόνο τότε σταματά η μάχη. Και αυτή δεν είναι τέτοια στιγμή, ίσα-ίσα.

Η ψύχραιμη και σωστή αποτίμηση -ενώ είναι νωπό το αποτέλεσμα και τα αισθήματα που προκαλεί- δεν είναι απλή διαδικασία. Πρέπει να πάρουμε υπόψη τις δυσκολίες, αυτόν τον περιβόητο αντικειμενικό παράγοντα, τις συνθήκες που είναι διαρκώς ανώριμες. Όχι για να βρεθεί βολικό άλλοθι, αλλά για να δούμε πώς μπορούν να αλλάξουν, τι μπορεί να γίνει καλύτερα.

Και δεν είναι πως δεν έχουν γίνει πολλά, πως δεν ήταν στους δρόμους οι σύντροφοι κάθε μέρα, δεν έλιωσαν τις σόλες τους, δεν ήταν κάθε μέρα στο πόδι, δεν άφησαν πίσω τις υποχρεώσεις τους, τις οικογένειες, τις δουλειές τους. Η κριτική δεν μπορεί να γίνεται αφ’ υψηλού, από όσους κάθονται στον καναπέ, στη θέση του κριτή. Έχει αξία όταν γίνεται από όσους είναι μες στο χορό και συναντάνε στην πράξη τα όρια και τις δυσκολίες για όσα ωραία λέμε μεταξύ μας και συμφωνούμε.

Να πάρουμε υπόψη και όσα θετικά βήματα που έγιναν. Την καλύτερη αξιοποίηση διαδικτύου, τα εύστοχα προεκλογικά σποτάκια του ΚΚΕ, την καλή επιλογή προσώπων, με λέγειν και διείσδυση. Δεν ήταν επικοινωνιακό το πρόβλημα σε αυτές τις εκλογές. Αλλού πρέπει να ψάξουμε τις αιτίες. Χρειάζεται κριτική και γόνιμος προβληματισμός. Όχι όμως γκρίνια, χωρίς αντίκρισμα. Όχι μεμψιμοιρία, και αίσθημα “δικαίωσης” -τα έλεγα εγώ, αλλά δε με άκουγαν.

Πρέπει να δούμε γιατί καθόρισαν οι “Πρέσπες” το αποτέλεσμα. Γιατί πολλοί εργάτες δεν μπορούν να σκεφτούν με ταξικά κριτήρια, να δουν το συμφέρον της τάξης τους. Πώς πετυχαίνει να τους επηρεάζει ο αντίπαλος, να θέτει τη δική του ατζέντα, ενώ αντικειμενικά έχει λιγότερες δυνατότητες από το παρελθόν να κινητοποιεί κόσμο, να τον κατεβάζει στο δρόμο, να κάνει μαζικές προεκλογικές συγκεντρώσεις. Αυτό όμως δε σημαίνει πως δεν μπορεί να χειραγωγεί μαζικά συνειδήσεις και να τις κατευθύνει σε ακίνδυνα ρυάκια., να προβάλει γενικά το “έθνος”, ως ανώτερη ιδέα που σκεπάζει το “έθνος των εργαζομένων”. Αφεντικά και μισθωτοί δούλοι, σε ένα σακούλι ούλοι. Και εκλογικές επιτυχίες από “κόμματα”, που δεν υπάρχουν πουθενά στην κοινωνία, αλλά παίρνουν ένα σκασμό λεφτά για να προβάλουν τις θέσεις του στην τηλεόραση και το διαδίκτυο.

Πρέπει να αξιολογήσουμε και ότι παράλληλα με έναν κόσμο που μας προσεγγίζει και κάνει δηλώσεις στήριξης συγκροτώντας ένα διακριτό ρεύμα, υπάρχει και ένας κόσμος που απομακρύνθηκε, χάθηκε η επαφή μαζί του και κατευθύνθηκε πιθανότατα στην αποχή.

Το χτεσινό αποτέλεσμα μπορεί να φέρνει ένα γενικό μούδιασμα και προβληματισμό σε κάποιους. Η ζωή προχωράει όμως χωρίς να κοιτά τη δική μας μελαγχολία και χωρίς να αφήνει περιθώρια επανάπαυσης και ξεκούρασης. Μετά τη δεύτερη Κυριακή των τοπικών εκλογών, στο καπάκι αρχίζει η προεκλογική περίοδος για τις εθνικές εκλογές. Κανείς δεν περισσεύει από τη μάχη, καμία απογοήτευση δε χωράει. Κανένα εμπόδιο δεν μπορεί να κρατήσει έναν ατσαλωμένο αγωνιστή, να τον κάνει να λυγίσει, να βαρεθεί, να πάει σπίτι του.

Ας κρατήσουμε κάτι υπόψη μας, για τώρα και γενικότερα, κι ας το έχουμε μπούσουλα, ακόμα και όταν έρθουν καλύτερα αποτελέσματα. Καμία κάλπη δεν μπορεί να αντικαταστήσει το ζωντανό μαζικό κίνημα. Κι όταν το τελευταίο δε βάζει τη σφραγίδα του στις εξελίξεις, καμία κάλπη δεν μπορεί να δώσει ελπιδοφόρα μηνύματα, ενάντια στη ροή του αγώνα και το γενικό κλίμα.

Αυτό που χρειαζόμαστε στην πράξη, δεν είναι γκρίνια και στενοχώρια. Πιο δυνατό κίνημα χρειαζόμαστε, για να μην έχουμε στην πορεία τέτοιους λόγους κι αφορμές να προβληματιζόμαστε.