Και στο τέλος κερδίζει η αστική τάξη…

Αν ο Γκάρι Λίνεκερ ασχολούνταν με τις ελληνικές κάλπες θα μπορούσε να πει: οι ελληνικές εκλογές είναι ένα πανηγυράκι με διάφορα αστικά κόμματα, όπου στο τέλος κερδίζει η αστική τάξη. Και στο τέλος το ΚΚΕ παίρνει 5,5% -το οποίο εξελίσσεται σε ένα είδος παγκόσμιας φυσικής σταθεράς, όπου όλα τριγύρω αλλάζουν, αλλά αυτό μένει σχεδόν αμετακίνητο.

Δε γνωρίζουμε αν η πρώτη -και αρκετά αργοπορημένη- εκτίμηση της Singular Logic και του Υπουργείου Εσωτερικών θα επαληθευτεί με ακρίβεια δεκαδικού ή θα διαψευστεί -τουλάχιστον ως προς το ποσοστό των κομμουνιστών. Σε κάθε περίπτωση, έχουμε κάποια δεδομένα που μπορεί να έχουν αρκετές αναγνώσεις, δεν επιδέχονται όμως αμφισβήτησης.

Μπορεί το ΚΚΕ να βγαίνει τέταρτο κόμμα στις Ευρωεκλογές, κερδίζοντας μία θέση συγκριτικά με τις εθνικές εκλογές του 15′ και δύο σε σχέση με τις ευρωεκλογές του 14′ -οπότε είχε βγει έκτο με ποσοστό 6,1%- ωστόσο το ποσοστό του δεν παρουσιάζει αυξητικές τάσεις. Έτσι δεν αποτυπώνεται μαζικά στην πράξη ένα υπαρκτό ρεύμα, το οποίο υπήρχε και το Σεπτέμβρη του 15′, από ψηφοφόρους που είχαν βγάλει οδυνηρά συμπεράσματα από την εμπειρία της “αριστερής διακυβέρνησης” του ΣΥΡΙΖΑ. Ούτε όμως και μια εξίσου υπαρκτή τάση σε δήμους και περιοχές, όπου οι κομμουνιστές υποψήφιοι συγκεντρώνουν διψήφια ποσοστά -που ξεπερνούν την επιρροή του ΚΚΕ στις ευρωεκλογές.

Κι ενώ αναμένεται η πρώτη δήλωση του ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ για τα αποτελέσματα, αλλά και ένας γύρος συσκέψεων και συζητήσεων για την αποτίμησή τους σε όλη την Ελλάδα, το βασικό συμπέρασμα που φαίνεται να βγαίνει είναι πως χωρίς μαζικές κινηματικές διεργασίες, καμία κάλπη δεν μπορεί να βγάλει θετικά κι ελπιδοφόρα αποτελέσματα. Οι κομμουνιστές επιδεικνύουν μια αξιοσημείωτη σταθερότητα, αυτό από μόνο του όμως δεν αρκεί κι είναι σε κάθε περίπτωση πίσω από την ανάγκη των καιρών και τον πήχη των απαιτήσεων.

Το μόνο θετικό είναι πως το ΚΚΕ ξεπερνά τους φασίστες της χρυσής αυγής που κατακρημνίζονται στην πέμπτη θέση. Είναι όμως δώρο άδωρο, κατά μία έννοια, αφού βγαίνει δυναμικά στο προσκήνιο η “Ελληνική Λύση” του Βελόπουλου, σε ρόλο “σοβαρής χρυσής αυγής”, χωρίς αίματα, μαχαίρια και τάγματα κρούσης -που παραμένουν στο προσκήνιο ως εφεδρεία.

Την ίδια στιγμή, η διαφορά μεταξύ Νέας Δημοκρατίας και ΣΥΡΙΖΑ προσεγγίζει τις 9 ποσοστιαίες μονάδες, πυροδοτώντας σενάρια ακόμα και για πρόωρες εκλογές μες στον Ιούνιο, σε μια προσπάθεια διαχείρισης της ζημιάς από το κυβερνητικό στρατόπεδο, που βλέπει το σχεδιασμό του να ανατρέπεται -μολονότι η επίσημη γραμμή στους πανελίστες του ήταν πως “δεν υπέστη στρατηγική ήττα”…

Ο Μητσοτάκης δεν προσπαθούσε καν να κρύψει το διάπλατο χαμόγελό του, όπως δεν προσπαθεί ιδιαίτερα να καλύψει τα αντιλαϊκά μέτρα και το ταξικό πρόσημο της πολιτικής του. Η Νέα Δημοκρατία επιστρέφει σε ποσοστά άνω του 30% μετά από μία δεκαετία και το γεγονός ότι το καταφέρνει με αυτήν την πολιτική ατζέντα, δεν είναι κάτι που μπορεί να χαροποιεί κανέναν.

Το ΠΑΣΟΚ με το ψευδώνυμο του ΚΙΝΑΛ και το σήμα απορρυπαντικού αποδεικνύεται σχεδόν εφτάψυχο, όπως στην πετυχημένη αφίσα της Πανσπουδαστικής που τους είχε παρουσιάσει ως ΠΑΣΟΚινγκ dead. Ένα κόμμα που αρνείται να πεθάνει κι ας έχει χρεοκοπήσει προ πολλού.

Αλλαγή φρουράς φαίνεται να υπάρχει και στο ρόλο του αναχώματος στα “αριστερά του ΣΥΡΙΖΑ”, με το Μέρα 25 του Βαρουφάκη να παίρνει σχεδόν το ίδιο ποσοστό που είχε η ΛΑΕ το Σεπτέμβρη του 15′, και να χάνει οριακά την είσοδο στο ευρωκοινοβούλιο. Τα πρόσωπα αλλάζουν, αλλά οι αυταπάτες παραμένουν.

Το βασικό συμπέρασμα είναι πως η σοσιαλδημοκρατική διακυβέρνηση όχι μόνο αδυνατεί να δώσει ένα διαφορετικό στίγμα, αλλά οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια σε συντηρητική, αντιδραστική στροφή και την ανάδειξη ακροδεξιών δυνάμεων. Ένα συμπέρασμα που επιβεβαιώνεται με οδυνηρό τρόπο σε όλα τα μήκη του πλανήτη.