Καταποντισμός των κομμουνιστών στην Πορτογαλία προς όφελος των συριζοπασόκων της συγκυβέρνησης
Ο κανόνας πως ο λαός προτιμά την αυθεντική σοσιαλδημοκρατική διαχείριση από τη γενόσημη, επιβεβαιώνεται με οδυνηρό για το ΚΚ Πορτογαλίας τρόπο στην όμορφη χώρα των ατλαντικών ακτών.
Η Ιβηρική χερσόνησος φαίνεται να αποτελεί εξαίρεση στο γκριζόμαυρο κύμα με πράσινες πινελιές που σαρώνει την Ευρώπη, όχι φυσικά προς φιλολαϊκή κατεύθυνση, αφού αυτό που θριαμβεύει είναι το παλιό ΠΑΣΟΚ το ορθόδοξο, τόσο στην Ισπανία, όσο και στην Πορτογαλία. Στην τελευταία μάλιστα, η οποία παραμένει η μοναδική χώρα πάντως όπου δεν υφίσταται εκλογικά η ακροδεξιά, θυμίζουμε ότι στις αρχές του μήνα ο σοσιαλδημοκράτης πρωθυπουργός Αντόνιο Κόστα απειλούσε να παραιτηθεί αν εγκρίνονταν αυξήσεις στους εκπαιδευτικούς, έναν κλάδο σε κινητοποιήσεις εδώ και μήνες.
Όπως είναι γνωστό, η κυβέρνησή του υφίσταται από το 2015 με την ανοχή του ΚΚ Πορτογαλίας καθώς και του Μπλόκο, δηλαδή του αδελφού κόμματος του Σύριζα. Το Σοσιαλιστικό Κόμμα όχι μόνο κράτησε, αλλά και ενίσχυσε κατά σχεδόν 2% μονάδες το ποσοστό του, ποντάροντας σε μια ευημερία των αριθμών, κυρίως μέσω μείωσης του ποσοστού ανεργίας και αύξησης των εξαγωγών, την οποία ως αφήγημα δυστυχώς υιοθέτησε σε σημαντικό βαθμό και το ΚΚ. Πολιτική την οποία φαίνεται να τιμωρούν μαζικά οι Πορτογάλοι ψηφοφόροι, καθιστώντας τους κομμουνιστές της χώρας τους μεγάλους ηττημένους μιας αναμέτρησης που είδε τον άλλο ελάσσονα εταίρο, το Μπλόκο δηλαδή, να πλησιάζει στο 10% διπλασιάζοντας τα ποσοστά του σε σχέση με τις ευρωκάλπες και κρατώντας τα σταθερές σε σχέση με τις εθνικές του ’15, ενώ οι κεντροδεξιές και συντηρητικές δυνάμεις της χώρας παρέμειναν με σταθερές τις δυνάμεις τους σε σχέση με τις ευρωεκλογές, αλλά σε υποχώρηση από τις βουλευτικές. Συγκεκριμένα, ο συνασπισμός CDU του οποίου ηγείται το PCP, έχασε περίπου 6 μονάδες σε σχέση με την προηγούμενη αναμέτρηση των ευρωεκλογών και 1,5 μονάδα σε σύγκριση με τις βουλευτικές, σε μια αναμέτρηση θεωρητικά “προνομιακή” για το ίδιο.
Δεν ξέρουμε αν η διαρκώς φθίνουσα πορεία της επιρροής του ιστορικού αυτού κόμματος προκαλέσει προβληματισμό στις τάξεις, ιδίως σε όσες δυνάμεις διατηρούν τη ριζοσπαστικότητά τους, το μόνο συμπέρασμα που επιβεβαιώνεται είναι πως η πρόσδεση στο άρμα της σοσιαλδημοκρατίας είναι πάντα καταστροφική για το λαό και πάντα σε βάρος του κομμουνιστικού κινήματος που βαδίζει στα τυφλά όποτε χάνει τα ταξικά γυαλιά του.
