Εθνική Αλληλεγγύη, η «Μάνα του Αγώνα»
Σαν σήμερα, στις 28 του Μάη 1941, πριν ακόμα από την ίδρυση του ΕΑΜ, ιδρύθηκε η «Εθνική Αλληλεγγύη», η μαζική οργάνωση που στην κυριολεξία πάνω της στηρίχτηκε η Εθνική Αντίσταση και ονομάστηκε από το λαό μας «Μάνα του Αγώνα», αφού τα δυο από τα τρία εκατομμύρια μέλη της ήταν γυναίκες.
Στις 28 του Μάη 1941, πριν ακόμα από την ίδρυση του ΕΑΜ, ιδρύθηκε η «Εθνική Αλληλεγγύη», η μαζική οργάνωση που στην κυριολεξία πάνω της στηρίχτηκε η Εθνική Αντίσταση και ονομάστηκε από το λαό μας «Μάνα του Αγώνα», αφού τα δυο από τα τρία εκατομμύρια μέλη της ήταν γυναίκες.
Σκοπός της «Εθνικής Αλληλεγγύης» ήταν η περίθαλψη των τραυματιών και των αναπήρων πολέμου, και η ενίσχυση των κρατουμένων στις φυλακές και τα στρατόπεδα εξορίας, που βρίσκονταν εκεί από τα χρόνια της μεταξικής δικτατορίας, αλλά κι όσους φυλάκισαν οι χιτλερικοί καταχτητές, με τρόφιμα, ιματισμό και φάρμακα.
Ιδρυτές ήταν ο Παντελής Σίμος, ο Σπύρος Αντύπας, ο Κλέων Παπαλοΐζος, ο Γεώργιος Βασιλόπουλος, ο Νίκος Δρέσιος και η Διονυσία Παπαδομιχελάκη. Από τους πρώτους συνεργάτες της «Εθνικής Αλληλεγγύης» που ανακηρύσσεται και σε πρόεδρο, ο Αθαν. Ρουσόπουλος, καθηγητής του Πολυτεχνείου, που συνέβαλε με το κύρος του για τη σωτηρία των φυλακισμένων.
Σφραγίδα της «Εθνικής Αλληλεγγύης»
Η «Εθνική Αλληλεγγύη» κάτω από την καθοδήγηση του ΚΚΕ, ανάπτυξε έναν αξιοζήλευτο μηχανισμό, κι εξαπλώθηκε σ’ όλες τις πόλεις και τα χωριά της Ελλάδας, προσφέροντας πολύτιμη βοήθεια στον ΕΛΑΣ, με τη μεταφορά τροφίμων και πυρομαχικών, με καταλύματα για τους αντάρτες, ζύμωμα ψωμιού, πλέξιμο μάλλινων κλπ, ιδρύοντας εκατοντάδες αναρρωτήρια, λαϊκά ιατρεία και φαρμακεία, λαϊκά νοσοκομεία, βρεφικούς και παιδικούς σταθμούς.
Η «Εθνική Αλληλεγγύη» «δεν ήταν μια φιλανθρωπική ουδέτερη οργάνωση, ήταν μια αγωνιστική οργάνωση και, μάλιστα, παράνομη για τους κατακτητές. Συνεργάστηκε με προσωπικότητες απ’ όλες τις παρατάξεις και με οργανισμούς, όπως ο Ερυθρός Σταυρός στα συσσίτια, λ.χ., αλλά ήταν μια οργάνωση που σύμφωνα και με το Καταστατικό της μαχόταν για την εθνική απελευθέρωση και ιδεολογία της ήταν η ιδεολογία του ΕΑΜ, που ιδρύθηκε στη συνέχεια. Το έργο της είναι έργο της οργανωμένης, συνειδητής δραστηριοποίησης του λαού μας», τονίζει η αγωνίστρια της Εθνικής Αντίστασης Καλλιόπη Μεντράκου, στον Ριζοσπάστη για να αναφερθεί στη συνέχεια στους τομείς που δραστηριοποιήθηκε η «Εθνική Αλληλεγγύη»:
«Το χειμώνα του 1941-’42, χιλιάδες βρέφη και νήπια πεθαίνουν από πείνα και αρρώστιες. Κι όχι μόνον παιδιά: Τριακόσιες χιλιάδες ήταν οι νεκροί της πείνας στους πρώτους μήνες της φασιστικής εισβολής. Οι αρρώστιες, η φτώχεια, η έλλειψη κρατικής πρόνοιας είναι τώρα τρομακτική. Οι άνθρωποι πεθαίνουν στο δρόμο, τα παιδιά περιφέρονται σκελετωμένα, ψάχνοντας φαγητό στα σκουπίδια, οι νεκροί μένουν άταφοι, ύστερα τους μαζεύουν με τα κάρα των σκουπιδιών. Δίνοντας τη μάχη για την επιβίωση του ελληνικού λαού, η ΕΑ ξεσηκώνει ένα τεράστιο πανεθνικό κίνημα και το 1944 έχει απλωθεί πια ως την τελευταία γωνιά της Ελλάδας.
Εθνική Αλληλεγγύη, η «Μάνα του Αγώνα»
(…) Στην Ελεύθερη Ελλάδα, εκτός από συσσίτια, δημιούργησε παιδικούς σταθμούς, φαρμακεία, λαϊκά ιατρεία, νοσοκομεία – όπου γίνονταν χειρουργικές επεμβάσεις, με ελάχιστα μέσα, αλλά με μεγάλη επιτυχία από εξέχοντες γιατρούς. Ενίσχυσε πυροπαθείς, έχτισε σπίτια στεγάζοντας 10.103 οικογένειες (να σκεφτεί κανείς ότι τα καμένα χωριά ήταν 1.700 και τα καμένα σπίτια 165.877). Μόνον η ΕΑ Αθήνας ενίσχυσε 2.500 οικογένειες εκτελεσμένων και 16.000 διωκόμενους. Στην περίοδο της Κατοχής μέχρι τον Αύγουστο του ’43, έδωσε 1.161.000 μερίδες φαγητό. Σ’ όλη την Ελλάδα φροντίζει τις οικογένειες των ανταρτών. Στα ορεινά χωριά του Σινιάτσικου και της Κοζάνης, συντηρεί 3.000 άτομα, πρόσφυγες από τα χαμηλά χωριά. Στην επαρχία Γρεβενών, 7.000. Φροντίζει παιδιά και άπορους. Αυτά είναι μερικά από τα χιλιάδες δείγματα αλληλεγγύης του λαού μας στα χρόνια της Κατοχής. Οποιος είδε τα καραβάνια με τα φορτωμένα ζώα να σκαρφαλώνουν στα χιόνια, όποιος είδε άντρες και γυναίκες να μεταφέρουν τα τρόφιμα, όποιος τους είδε να κάθονται να ξαποστάσουν και να τραγουδούν, μονάχα εκείνος ένιωσε το μεγαλείο τους…
(…) Στα Δεκεμβριανά, η ΕΑ αντιμετωπίζει με θαυμαστό τρόπο το πρόβλημα της περίθαλψης των τραυματιών, του επισιτισμού, των τραυματιοφορέων και του νοσοκομειακού προσωπικού. Νοσηλεύτηκαν 7.500 τραυματίες, το 75% άμαχος πληθυσμός. Μετά το Δεκέμβρη κλείνουν και ανατινάσσουν τα γραφεία της ΕΑ, συλλαμβάνουν και φυλακίζουν τα στελέχη της, καταστρέφουν και λεηλατούν τα ιδρύματα που δημιούργησε. Δε σταματάει, όμως, την προσπάθειά της: Στις 28-30 Μαΐου 1945, συνήλθε η Α` Πανελλαδική Συνέλευση, με γραμματέα τον Στέλιο Παπαδομιχελάκη, που ενέκρινε τη δράση της παλιάς ΚΕ και έβγαλε νέο ΔΣ με πρόεδρο την Μαρία Σβώλου. Το Καταστατικό της εγκρίνεται και λειτουργεί πια σαν σωματείο. Τώρα βοηθάει τα θύματα πολέμου και αναλαμβάνει την ηθική και νομική υποστήριξη των φυλακισμένων αγωνιστών της Εθνικής Αντίστασης. Η ΕΑ αγωνίστηκε να σώσει το πολυτιμότερο εθνικό κεφάλαιο, τον άνθρωπο!
Στα χωριά της Ελεύθερης Ελλάδας, η ΕΑ συγκρότησε Επιτροπές Υγείας. Εστησε 1.255 φαρμακευτικούς σταθμούς, που έδιναν φάρμακα και εκτελούσαν συνταγές δωρεάν. Ιδρυσε λαϊκά ιατρεία και πολλά απ’ αυτά έγιναν πρότυπα. Ξανάδωσε ζωή στα υπάρχοντα νοσοκομεία και έφτιαξε καινούρια, όπου δεν υπήρχαν. Λαϊκά ιατρεία 679, αναρρωτήρια 90, νοσοκομεία 73, φαρμακεία 1.253».
