Child’s Play: Η κούκλα του Σατανά έρχεται πάλι στις οθόνες μας

”Τα rebootia και τα μπούτια έχουν καταστρέψει κόσμο Ματριόσκα” λέει ένας φίλος μου κάθε φορά που  μιλάμε για κάποιο reboot πετυχημένη ταινίας ή σειράς του παρελθόντος στο σήμερα. Πολύ σωστή παρατήρηση! Κανένα απ;o τα reboot δεν έχει καταφέρει να ικανοποιήσει παλιό οπαδό του αυθεντικού έργου. Τα περισσότερα είναι κατώτερα των προσδοκιών των παλιών φανς, ενώ το ”νέο κοινό” παραμένει ασυγκίνητο στις σειρήνες τους. Αυτό συνεπάγεται μια μεγάλη απογοήτευση για το φανατικό κοινό και μια μικρή ή μεγάλη οικονομική καταστροφή για την εταιρία παραγωγής της .. Όσο για το δεύτερο σκέλος ”τα μπούτια έχουν καταστρέψει κόσμο”, δεν χρειάζεται υπεράσπιση για την ορθότητα του από το προπατορικό αμάρτημα και δώθε.

Εκ πρώτης όψεως, μια ταινία τρόμου με serial killer κάποιον ο οποίος δεν ξεπερνά τα 74 εκατοστά και είναι φτιαγμένος από πλαστικό δεν φαίνεται και πολύ τρομακτικό κόνσεπτ .. Και όμως…παρά τις μέτριες έως κακές κριτικές που έχουν γραφτεί για τις ταινίες του Τσάκι, εκεί έξω υπάρχει ένα φανατικό κοινό που είναι πρόθυμο να τον ακολουθήσει παντού.

Ο Τσάκι κατάφερε να μπει στο δύσκολο και άκρως ανταγωνιστικό πάνθεον των αιμοσταγών δολοφόνων της εποχής της δεκαετίας του ’80 με συναδέλφους που κατείχαν ονόματα βαριά σαν ιστορία, όπως ο Jason, o Leatherface, o Pinhead, o κλόουν (και εξίσου rebootiaσμενος ) Pennywise… Αχα..ακόμα και σαν δολοφόνος της μεγάλης οθόνης δύσκολα αναλίσκεσαι μη νομίζεις..

Έχοντας 7 ταινιές μεγάλου μήκους, δεκάδες μικρού, μια τηλεοπτική σειρά και 2 νουβέλες, έχει αφήσει το δικό του στίγμα στην σύγχρονη ποπ κουλτούρα, σε σημείο να έχουμε ξεχάσει τα προηγούμενα σατανικά κουκλάκια που προϋπήρξαν στην μικρή και μεγάλη οθόνη και φυσικά οι νέες ταινίες της Άνναμπελ ή του Ρόμπερτ σε τίποτα δεν έχουν καταφέρει να ξεπεράσουν την φήμη του κοντοπίθαρου δολοφόνου με τη διαβολική ψυχή.

Λίγα λόγια για τον Τσάκι.

Οι δημιουργοί της ταινίας φρόντισαν από πολύ νωρίς να εμπλουτίσουν το βιογραφικό του χαρακτήρα, δικαιολογώντας εν μέρει γιατί δεν αντέχει ευτυχισμένες οικογένειες τριγύρω του και τις ξεκοιλιάζει με ευφάνταστους τρόπους.

Ο Τσάκι είχε μια δύσκολη παιδική ηλικία με έναν πατέρα απόντα και μια κακοποιητική μητέρα νάνο. Σε όλη του τη ζωή ένιωθε μόνος του και ακοινώνητος. Μεγαλώνοντας έμπλεξε με το χώρο του εγκλήματος, αλλά και με τελετές βουντού που τότε ήταν must have στοιχείο για κάθε αξιοπρεπή ταινία τρόμου εκεί έξω.

Σε μια ληστεία – φιάσκο σκοτώνεται από την αστυνομία και λίγο πριν ξεψυχήσει καταφέρνει να περάσει την ψυχή του σε ένα κούκλο. Αστείο γεγονός; Επικαλείται τον ίδιο δαίμονα που επικαλείται και η κακιά μάγισσα στην ροκ όπερα του Νίκου Καρβέλα ”Δαίμονες” …Πού τα βρίσκω το διαβόλι και σας τα γράφω αυτά; Ιδρώνουμε φανέλες στην Κατιούσα..

Την επόμενη μέρα, η χήρα μητέρα ενός 6χρονου αγοριού αγοράζει τον κούκλο και ο Τσάκι αρχίζει να ξεπαστρεύει κόσμο και κοσμάκη, αποκτώντας ιδιαίτερη εμμονή με το εξάχρονο Άντυ. Στην κυριολεξία συνεχίζει να τον κυνηγά σχεδόν σε όλες τις ταινίες της σειράς μέχρι και την ενηλικίωσή του και βάλε.

Το πλήρες όνομα του είναι Charles Lee Ray και είναι διαμορφωμένο από τρεις διάσημους δολοφόνους της Αμερικανικής ιστορίας τους Τσαρλς Μάνσον, Λι Χαρβεϊ Οσβαλντ δολοφόνο του Κέννεντυ και τον Τζεημς Ερλ Ρέι, δολοφόνο του Μάρτιν Λούθερ Κινγκ.

Οι τρεις πρώτες ταινίες του ήταν καθαρά τρόμου και ο Τσάκι προσπαθούσε να δολοφονήσει όλα τα αγαπημένα πρόσωπα του Άντυ. Ο λόγος; Πέρα απο τα άσχημα παιδικά του χρόνια είχε αποκτήσει και μια εμμονή να είναι ο μοναδικός ”φίλος” του..

Οι δύο επόμενες ταινίες του ” Η νύφη του Τσάκι ” το 1998 και ” Ο γιός του Τσάκι” 2004 παρωδούσαν οι ίδιες το μύθο που είχε χτιστεί γύρω από το όνομα του. Στην πρώτη η παραμελημένη και ομολογουμένως κακοποιημένη εντός της σχέσης της με το Τσάκι, Τίφαννι προσπαθεί να τον επαναφέρει στην ζωή μετά τον τρίτο θάνατο του ως κούκλα, ενώ στην δεύτερη και οι δύο αντιμετωπίζουν τις δύσκολες ευθύνες να είναι γονείς κούκλοι ενός κουκλομωρού το οποίο εχει διχασμένη προσωπικότητα ως Γκλεν/Γκλέντα.. Σας έκαψα το ξέρω…

Οι δημιουργοί κατάλαβαν πως το είχαν παραξηλώσει το θέμα και το 2013 στην ”Η κατάρα του Τσάκυ ”επανέφεραν το Τσάκι στις ”εργοστασιακές του λειτουργίες”. Ξαναγύρισαν μια ταινία τρόμου με πρωταγωνιστή τη διάσημη κούκλα δολοφόνο αφήνοντας πίσω τους μια ομολογουμένως κακή καριέρα στις ταινίες παρωδίας. Το 2017 βγήκε η έβδομη ταινία του, με τίτλο ”Η λατρεία του Τσάκι”και τέλος φτάνουμε στο σήμερα στο reboot της πρώτης ταινίας.

Όσοι έχουν καταφέρει να πάρουν μια πρώτη γεύση από την ταινία δεν φαίνονται ιδιαίτερα ενθουσιασμένοι, παρά την είσοδο νέων ενδιαφέροντων στοιχείων σε αυτήν. Παρότι προσπάθησαν να κάνουν ένα γερό ρετούς σεβόμενοι το παρελθόν του χαρακτήρα δύσκολα θα μπορούσαν να αλλάξουν, έστω και ελαφρώς, το καθιερωμένο πρότυπο που έχουμε στο μυαλό μας για τον Τσάκί.

Γιατί κάποιος να φοβάται τον κοντοπίθαρο;

Πολύ λογική ερώτηση.. Που δεν έχει κανένα νόημα να απαντηθεί ..Όπως στις ταινίες δράσης δεχόμαστε πως ο πρωταγωνιστής βρίσκει πάντα στόχο,  στις ρομαντικές πως το καλό κορίτσι της διπλανής πόρτας κερδίζει τον πρίγκιπα και στις ταινίες πορνό πως ανοίγεις πόρτα και η άλλη είναι πρόθυμη να πηδηχτεί από όλες τις μπάντες χωρίς ”καλημέρα”, έτσι και εδώ 2 μέτρα άνδρας μπορεί να σκοτωθεί από ένα κούκλο.

Αυτό το είδος ταινιών έχει τις περισσότερες σεναριακές τρύπες.Τα slasher της εποχής δεν ήταν ανάγκη καν να έχουν σενάριο (όπως και οι τσόντες άλλωστε). Οι ταινίες αυτές εξυπηρετούν το σκοπό τους με το να έχουν αλλεπάλληλους φόνους και πολύ αίμα.

Κάτω από αυτή την συνθήκη, ταινίες όπως η ” Η Κούκλα του Σατανά” είναι τίμιες. Προσφέρουν αυτό που υπόσχονται. Μια αιματοχυσία η οποία είναι τόσο τραβηγμένη που τελικά καταντά γκροτέσκο. Δεν σε νοιάζει πραγματικά να σωθεί αυτός που δέχεται την επίθεση, αντίθετα αποζητάς να πεθάνει με εντυπωσιακό τρόπο. Στα slasher όλοι μας είμαστε με τον δολοφόνο, πραγματικό πρωταγωνιστή της ταινίας και όχι με τον αναλώσιμο κομπάρσο. Εδώ δεν μιλάμε για μια ψυχολογική ταινία τρόμου ή απλά για μια μεταφυσική ταινία όπου ταυτιζόμαστε με τον ”καλό πρωταγωνιστή” ενάντια στον ”κακό’, στα slasher είσαι με αυτόν που σφάζει ανελέητα και είναι οκ, όσο αυτό δεν αποτελεί ενακτήριο λάκτισμα για μια παρεκκλίνουσα συμπεριφορά και στην πραγματική ζωή.

Η βία είναι ειδοποιό στοιχείο της ανθρώπινης φύσης. Επιβιώσαμε σαν είδος χρησιμοποιώντας βία. Στις πρωτόγονες κοινωνίες όπου ο αξιακός μας κώδικας δεν είχε διαμορφωθεί η χρήση βίας ήταν ταυτόσημη με την επιβίωση. Αν κοιτάξουμε μωρά παιδιά να παίζουν θα δούμε πως χρησιμοποιούν ‘βία” προσπαθώντας να αποσπάσουν το παιχνίδι που τους αρέσει από τα χέρια του άλλου. Είναι αταβιστική συμπεριφορά η οποία απωθείται όσο το παιδί μεγαλώνει και μαθαίνει να συμβιώνει κοινωνικά με τους γύρω του. Μαθαίνει να ελέγχει την παρόρμηση της βίας.

Στα slasher φιλμ, η χρήση της υπέρμετρης βίας απέναντι στο θύμα έχει σκοπό τόσο να ικανοποιήσει την απωθημένη βία που κρύβουμε μέσα μας, όσο όμως και να την γελοιοποιήσει. Τα slasher είναι μια παρωδία βίας και όχι επικρότησης αυτής. Πολλοί θεωρούν το αντίθετο. Πιστεύουν ότι πολλοί δολοφόνοι έχουν μιμηθεί ταινίες τρόμου για να σκοτώσουν με παρόμοιο τρόπο τα θύματα τους. Στην πραγματικότητα, οι ταινίες αυτές ήταν οι αφορμές για το ΠΩΣ θα σκοτώσουν και όχι το ΓΙΑΤΙ σκοτώνουν, επομένως αν δεν έχεις κάποια είδους ψυχικής παρέκκλιση όσες ταινίες τρόμου και αν δεις, δεν πρόκειται να σκοτώσεις εξαιτίας αυτών.

Οι ταινίες του Τσάκι έχουν κατηγορηθεί τρεις φορές ως υπεύθυνες για φόνους:

Το 1992 τέσσερα άτομα βασάνισαν και σκότωσαν ένα 16χρονο κορίτσι και αργότερα ισχυρίστηκαν πως είχαν επηρεαστεί από την ταινία. Αποκάλυψαν πως κατά την διάρκεια του βασανισμού της έπαιζαν δυνατά το soundtrack και σκηνές από την ίδια την ταινία στην ανήλικη.

Ένα χρόνο αργότερα, δύο έφηβοι απήγαγαν και σκότωσαν ένα τρίχρονο αγοράκι ισχυριζόμενοι πως μιμούνταν την τρίτη ταινία του Τσάκι. Οι ισχυρισμοί τους δεν έγιναν δεκτοί, γιατί στην ταινία δεν υπήρχε πουθενά τέτοια σκηνή.

Τέλος, το 2015 μια ρωσιδα serial killer και η συμμορία της πιάστηκαν από τις αρχές για μια σωρεία δολοφονιών. Η ίδια αυτοαποκαλούσε τον εαυτό της ”Νύφη του Τσάκι”..

Παιδιοφοβία: Μια σπάνια φοβία, αλλά είμαστε σίγουροι γι’ αυτό;

Η παιδιοφοβία αναφέρεται στη φοβία που παρουσιάζει ένα ποσοστό ανθρώπων στις κούκλες. Πρόκειται για πολύ σπάνια φοβία που εδράζεται σε κάποιο τραυματικό παιδικό περιστατικό σε σχέση με κάποια κούκλα και το οποίο δεν κατάφερε να επουλωθεί συνοδεύοντας το άτομο στην ενήλικη ζωή του.

Αναφέρεται επιστημονικά ως pediophobia και όχι ως dollphobia ή κουκλοφοβία ελληνιστί, καθότι αυτό που φοβίζει στην πραγματικότητα τον πάσχοντα είναι ”η ανθρώπινη μορφή” που φέρει η κούκλα η οποία τις περισσότερες φορές προσιδιάζει με μωρό ή μικρό παιδί.

Ο εγκέφαλός μας έχει προγραμματιστεί ώστε να ανταποκρίνεται θετικά απέναντι σε οτιδήποτε φέρνει την μορφή του είδους μας. Αναγνωρίζουμε την ανθρώπινη μορφή ως κάτι οικείο. Η φυσική μας παρόρμηση είναι να προσπαθήσουμε να συνδεθούμε με τον άλλον ώστε να κατανοήσουμε αν πρόκεται για φίλο ή εχθρό. Σε περίπτωση που αυτός ο άλλος δεν ανταποκριθεί στην δική μας αντίδραση, τότε μας δημιουργείται για κατάσταση αβεβαιότητας και αμηχανίας, αφού δεν γνωρίζουμε τις προθέσεις του.

Ας υποθέσουμε πως περπατάμε και συναντάμε κάποιον άγνωστο στο δρόμο μας, ακόμα και αν το λεκτικό κομμάτι λείπει από την επικοινωνία μας, οι εκφράσεις του προσώπου και οι κινήσεις του σώματος του θα μας δώσουν έμμεσα τα μηνύματα που χρειαζόμαστε ώστε να ανταποκριθούμε απέναντι του. Με τις κούκλες δε συμβαίνει αυτό.

Είναι ένα άψυχο αντικείμενο με ανθρώπινη μορφή το οποίο δεν ζει στην πραγματικότητα. Δεν μπορεί να αντιδράσει άμεσα στα ερεθίσματα που της προσφέρουμε. Η καταπληκτική ομοιότητα που παρουσιάζει όμως με το είδος μας και η σύγχρονη τεχνολογία της  έχει προσφέρει αρκετές λειτουργίες που την κάνουν σιγά-σιγά να λαμβάνει ημι-ανθρώπινη μορφή. Όσο  περισσότερο μας μοιάζει, τόσο περισσότερο περίεργο μας φαίνεται που δεν μπορεί να ανταποκριθεί στην έννοια άνθρωπος. Μπορεί να κινείται, να μιλά, αλλά δεν έχει βούληση, νόηση και συναισθήματα όπως οι άνθρωποι. Ακριβώς αυτή η αυτοματοποίηση ή η ρομποτοποίηση είναι που δημιουργεί ακόμα περισσότερο φόβο. Και αν ξαφνικά η κούκλα πει ή κάνει κάτι πέρα από τις λειτουργίες που τις έχουμε δώσει; Αν αυτό το άψυχο και άκακο κουκλάκι αποτελέσει μέσο μεταφοράς κάποιου κακού πνεύματος πού θα βρει διέξοδο μέσα από τις λειτουργίες της;

Όλα αυτά μπορεί να ακούγονται φαιδρά σε κάποιους, αλλά αν αναλογιστούμε πως υπάρχουν αρκετοί άνθρωποι εκεί έξω που πιστεύουν πραγματικά σε πνεύματα ή σε εξωγήινους με ανθρώπινη μορφή ή πως κάποτε τα ρομπότ θα προσπαθήσουν να μας κυριεύσουν ;… . Σας πάγωσα το χαμόγελο τώρα;

Δε θέλω να αναλύσω το πως και το γιατί πολλοί άνθρωποι πιστεύουν σε παράλογα πράγματα..και μερικές φορές τα ψηφίζουν κιόλας…

Ας αφήσουμε πίσω μας τους παράλογους φόβους και σας  προτείνω να πάρετε την παρέα σας και να πάτε σε ένα μικρό θερινό σινεμά ώστε να δείτε την ταινία. Δε θα είναι αριστούργημα. Δε θα σας αλλάξει την ζωή. Δε θα προβληματιστείτε πάνω στο πού πάει η ανθρωπότητα. Δε θα φύγετε κλαίγοντας. Θα έχετε περάσει ένα όμορφο καλοκαιρινό βράδυ, τρώγοντας ποπ-κορν ή σουβλάκι και μερικές φορές αυτό από μόνο του αρκεί για να περάσετε καλά..