Η αναστήλωση του τοπικού κομματάρχη

Παρακολουθώντας εκ του σύνεγγυς και με το «όπλο παρά πόδα» την εκλογική αναμέτρηση για το Δήμο Περιστερίου στις πρόσφατες τοπικές εκλογές και αντικρίζοντας τα βουνά ψηφοδελτίων που συνέλεξε ο Παχατουρίδης, προσπάθησα να εκλογικεύσω εν μέρει την τάση αυτή. Η επόμενη μέρα ήταν ακόμα πιο δηλωτική του φαινομένου. Δήμαρχοι εκλέχτηκαν μαζικά από την πρώτη Κυριακή σε λογιών – λογιών Δήμους, εργατικούς δήμους, όπως π.χ. ο Δήμος Μοσχάτου- Ταύρου, ή ο Δήμος Περιστερίου, σε διαστρωματικούς δήμους, όπως πχ το Γαλάτσι, ή το Ελληνικό- Αργυρούπολη, σε επαρχιακούς δήμους βλ. Βόλος ή το Άργος, αλλά και σε δήμους με κατοίκους με μεγαλύτερα κατά τεκμήριο πορτοφόλια βλ. Γλυφάδα, Βούλα- Βουλιαγμένη.

Σε όλες αυτές τις περιοχές βλέπουμε ξανά την αναστήλωση του τοπικού κομματάρχη, με την αναστήλωση αυτή να γίνεται στο όνομα του ανεξάρτητου και μη κομματικού υποψηφίου. Βέβαια, όσο «ανεξήγητη» είναι η καράφλα του Βελόπουλου, ενώ πουλάει αλοιφές για την τριχόπτωση, άλλο τόσο «ανεξήγητο» είναι το γεγονός ότι σε όλους τους δήμους αυτούς, οι ανεξάρτητοι κομματάρχες διέθεταν ζηλευτό εκλογικό μηχανισμό που έφερνε τρένα πολιτών στην κάλπη, που θυμίζει οργάνωση κόμματος.

Το φαινόμενο δε μπορεί να εξηγηθεί ενιαία σε όλες τις εκφάνσεις του και σε όλες αυτές τις περιοχές και ούτε πρόθεση του παρόντος σχολίου είναι να το αναλύσει σε βάθος. Σίγουρα το κοινό νήμα σε μια τέτοια πολιτική εξέλιξη είναι ο βαθύς συντηρητισμός που διαπερνά την ελληνική κοινωνία τα τελευταία χρόνια, όπου πλέον τα πάντα γίνονται αποδεκτά με Μιθριδατικό τρόπο (γουλιά – γουλιά χωνεύεται το δηλητήριο). Επίσης είναι σίγουρο ότι οι τοπικές κομματικές στηρίξεις και μηχανισμοί έπαιξαν το ρόλο τους, βλ. στο Βόλο, πόλη στην οποία είναι κοινό μυστικό ότι οι υποψήφιοι που κατέβασαν ΝΔ και ΚΙΝΑΛ ήταν για τα μάτια του κόσμου, όπου ο Μπέος αν συγκρίνεις ποσοστά ευρωεκλογών και δημοτικών εκλογών παίρνει αθρόα ποσοστά από ΝΔ-ΚΙΝΑΛ- ΧΑ και (wait for it) ΣΥΡΙΖΑ.

Το tweet της Popova τα λέει όλα:

Εκλογή Αχιλλέα Μπέου απο το πρώτο γύρο
1. πίνακα τα ποσοστά των ευρωεκλογών
2. πίνακα τα ποσοστά των δημοτικών εκλογών
Η ίδια δεξαμενή της σοσιαλδημοκρατίας κ του φιλελευθερισμού τροφοδοτεί τους ακροδεξιούς Μπέους του κόσμου τούτου. pic.twitter.com/vJoxFDAIE9

— Popova (@RtPopova) May 28, 2019

Με μια δεύτερη ματιά μπορούμε όμως να αναγνώσουμε και μια ακόμα αρκετά σημαντική πτυχή του αποτελέσματος. Η αντιλαϊκή επέλαση του ΣΥΡΙΖΑ, πέρα από το να νεκραναστήσει τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ σε κεντρικό πολιτικό επίπεδο, αποτυπώθηκε σε δεύτερο πλάνο, αλλά εξίσου εμφατικά και στις εκλογές της τοπικής (αυτο)διοίκησης, όπου και μας επανέφερε το “δήμαρχο της καρδιάς μας”, τον πάτρονα, τον (α)κομματάρχη. Εξηγούμαι.

Ο πολίτης, συνηθισμένος στο να βλέπει φαινομενικά (και όχι πάντοτε άδικα) στο πρόσωπο της κεντρικής εξουσίας, αυτόν που του επιβάλλει τη χειροτέρευση των όρων ζωής του, και όχι αυτόν που ωφελείται και επιβάλει τα μέτρα αυτά, προσωποποίησε στο ΣΥΡΙΖΑ όλα τα δεινά της φορομπηξίας και της λεηλασίας της ζωής του. Στο πλαίσιο αυτό και η παραμικρή χαραμάδα ελάφρυνσης των δεινών του από έναν τοπικό «παράγοντα», που είτε πουλάει (με ξένα κόλυβα) κοινωνικό πρόσωπο (βλ. κοινωνικά παντοπωλεία και συσίτια σε εργατικούς Δήμους), είτε πουλάει πειθάρχηση, νταηλίκι και νοικοκύρεμα (βλ. Μπέος), είτε πουλάει αστικό εκσυγχρονισμό και facilities σε πλουσιότερες περιοχές, φαντάζει στα μάτια του πάντα εύπιστου λαού σαν όαση συγκρινόμενη με την αθλιότητα των κεντρικών πολιτικών μέτρων. Οι δήμοι θα παίρνουν ολοένα και μεγαλύτερο κομμάτι στο να μετακυλούν στο λαό τα κόστη των κοινωνικών παροχών τους, αλλά για την ώρα αυτό δεν έχει γίνει μαζικά αντιληπτό.

Σε κάθε περίπτωση, το φαινόμενο μπορεί να εξηγηθεί σίγουρα πολύ αναλυτικότερα από συλλογικά πολιτικά όργανα, παρόλα αυτά το γεγονός είναι ότι ένας βραχνάς ακόμα φορτώθηκε στην πλάτη μας και η ολόπλευρη εξήγησή του είναι το πρώτο βήμα προς την αποδόμησή του.