Οι 300 χιλιάδες του Λεωνίδα – Πλην Λακεδαιμονίων

Ο Λεωνίδας Κύρκος είχε πει το περίφημο «πλην Λακεδαιμονίων» για το ΚΚΕ. Αυτές οι 300 χιλιάδες ψήφοι (300.579 για την ακρίβεια, βάσει της τελικής ενσωμάτωσης) δεν είναι του Λεωνίδα κι ας είχε πει εκείνος την περιβόητη ρήση. Τότε που ο Συνασπισμός έπαιζε το παιχνίδι του ελληνικού εθνικισμού για τη Μακεδονία, ενώ σήμερα φορά το διεθνιστικό μανδύα, ως νατοΪκή αριστερά, χωρίς επί της ουσίας όμως να έχει αλλάξει ποτέ στρατόπεδο.

Οι 300 του σήμερα έχουν απέναντι τους το Στρατό των Αθανάτων. Όσα αναλώσιμα κομματίδια κι αν καίγονται, όσα πολιτικά πρόσωπα κι αν πετάγονται σα στυμμένες λεμονόκουπες ή απλά επιδιώκουν δια της ανακύκλωσης από κόμμα σε κόμμα στην πολιτική τους επιβίωση, πάντα βρίσκουν άλλα κι άλλους να πάρουν τη θέση τους και να συνεχίζεται το παιχνίδι των αστών.

Είναι λοιπόν αυτοί οι 300 που όρισαν στη ζωή τους να φυλάνε Θερμοπύλες. Στόχος όμως δεν είναι να αποδεκατιστούν και να πέσουν ηρωικά, αλλά να ανασυνταχθούν. Κι είναι βέβαιο πως όχι απλά θα το κάνουν, αλλά θα περάσουν αργά ή γρήγορα στην αντεπίθεση.

Είναι οι 300 που τα βάζουν με κατά πολύ ισχυρότερους αντιπάλους, που δεν έγιναν ριψάσπιδες, που ποτέ δε σταμάτησαν να μάχονται.

Σε αντίθεση με ένα δημοφιλέστατο μύθο, κυρίως σε ανθρώπους μακριά από το κόμμα, που όμως ειδικά ως την οδυνηρή εμπειρία των διπλών εκλογών του ’12 επηρέαζε και πολλούς κοντά του, δεν υπάρχει κάποια βάση «μπετόν αρμέ», κι ας δίνει μια τέτοια απατηλή εντύπωση η σταθερότητα του ποσοστού του με λίγες εξαιρέσεις τα τελευταία 25 και βάλε χρόνια. Δεν πρόκειται για κάποιο σκληρό πυρήνα, δοσμένο μια για πάντα και κληροδοτούμενο από γενιά σε γενιά σα χρώμα ματιών. Η σύνθεση των ψηφοφόρων από κάλπη σε κάλπη αλλάζει, υπάρχουν μικρές και μεγαλύτερες απιστίες, αποχές αλλά και επιστροφές ασώτων υιών. Οι οποίοι όμως σε αντίθεση με εκείνον της παραβολής δεν περιμένουν υποδοχή με μόσχο σιτευτό, αλλά μόνο το συχνά πικρό καρπό απ’ το δέντρο της (ύστερης) γνώσης, που σε κατεβάζει από το συννεφάκι – σε αντίθεση με τους πολιτικούς Λωτοφάγους: Δεν υπάρχουν εύκολες λύσεις και δοκιμασμένες συνταγές, χρέος είναι να σηκωθείς μονάχος. Για να παραφράσουμε τρόπον τινά τη γνωστή στιχομυθία του Οδυσσέα με τον Κύκλωπα «Θα σε σώσει ο Κανένας». Δηλαδή εσύ και μόνο εσύ. Οι κομμουνιστές ούτε είναι, ούτε θέλουν να παραστήσουν τους σωτήρες. Είναι όμως εκεί για όποιον θέλει να σταθεί στα πόδια του.

Προφανώς η μείωση σε ποσοστά και ψήφους, όχι τόσο σε σχέση με την πιο πρόσφατη αναμέτρηση του Σεπτέμβρη του ’15, όσο με τις ομοειδείς των περιφερειακών και ευρωεκλογών του ’14, είναι ένα θέμα που δεν μπορεί να προσπεραστεί ελαφρά τη καρδία και προφανώς θα απασχολήσει το κόμμα ενόψει και της νέας, ακόμα πιο πιεστικής εκλογικής μάχης.

Ας μην ξεχνάμε όμως από την άλλη πως μιλάμε για μια φωτογραφία της στιγμής, το αποτύπωμα μιας ατμόσφαιρας απογοήτευσης, ο ρόγχος της σκοτωμένης ελπίδας. Γιατί αυτή είναι που σκότωσε η «αριστερή κυβέρνηση», αφού πρώτα την καταχράστηκε ξεδιάντροπα ως προεκλογικό σύνθημα πριν 4,5 χρόνια, κι όχι τα ποσοστά του ΚΚΕ. Αυτά είναι συγκυριακά και ξαναχτίζονται, κυρίως όταν γίνεται δουλειά που δεν τα θέτει ως αυτοσκοπό τους.

Εκείνο που δεν κατάφερε να σκοτώσει η ψευδοαριστερά του Σύριζα, ήταν οι μαζικές κινητοποιήσεις των κομμουνιστών, το ίδιο το μαζικό κίνημα. Με μπροστάρη το ΚΚΕ θα είναι παρών και αύριο, είτε με την τωρινή κυβέρνηση είτε με τη διαφαινόμενη επικράτηση των ακροφιλελέ του Μητσοτάκη.

Ο ακρωτηριασμός της ελπίδας του κόσμου για μια εναλλακτική είναι ωστόσο το σοβαρότερο στοιχείο «καμένης γης» που αφήνει πίσω της η διακυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ στις συνειδήσεις του κόσμου, ο μεγαλύτερος αντίπαλος των κομμουνιστών στην προσπάθειά τους να πείσουν πως η δική τους πρόταση είναι αυτή ακριβώς η εναλλακτική στην οποία πιστεύουν ολοένα και λιγότεροι. Αυτό είναι το βασικό πρόβλημα, όλα τα άλλα θα ακολουθήσουν. Ο αγώνας είναι η ΤΙΝΑ των κομμουνιστών εδώ και 100 χρόνια και για όσα ακόμα χρειαστεί, όχι επειδή είναι μεσσιανιστές, αλλά επειδή είναι ρεαλιστές κι επιζητούν το αδύνατο.