Το μπασκετάκι του εργαζόμενου καταρρέει

Χείμαρρος οι εξελίξεις στο εγχώριο μπάσκετ εδώ και αρκετό καιρό, με την τεράστια και αγεφύρωτη κόντρα που έχει ξεσπάσει μεταξύ Ολυμπιακού και Παναθηναϊκού ή Παναθηναϊκού και Ολυμπιακού αν προτιμάτε. Ουσιαστικά, μόνο ένα πράγμα λείπει από το προϊόν, το ίδιο το μπάσκετ. Βασικό… αλλά όχι απαραίτητο για την ελληνική πραγματικότητα, στην οποία αρκούμαστε και με τις διαμάχες προέδρων μέσα σε υπουργικές αίθουσες είτε στις συσκέψεις του ΕΣΑΚΕ, είτε όπου τέλος πάντων μπορεί να ταξιδέψει ο νους σας.

Καταγγελίες, βρισιές, εσώρουχα, δημοσιεύσεις και προκλήσεις επί προκλήσεων κατακλύζουν την αθλητική μας καθημερινότητα, αντί να μας απασχολεί κάνα τρίποντο ή ό,τι μπορούν να βγάλουν τέλος πάντων στο πινακάκι τους ο Ντέιβιντ Μπλατ και ο Ρικ Πιτίνο.

Στο πρωτάθλημα του Βασίλη Σπανούλη και του Νικ Καλάθη, πρωταγωνιστές είναι κάποιοι κύριοι με οικονομική ευρωστία και αρκετά εξωγηπεδικά μέσα για να επιβάλλουν τα δικά τους «θέλω». Βέβαια, και οι μεν και οι δε έχουν τα δίκια τους, όπως εξελίχθηκε η κατάσταση, αλλά μια τέτοια συζήτηση θα ήταν υπερφίαλη στο σημείο που βρισκόμαστε, δηλαδή το χείλος του γκρεμού.

Για να εξηγηθώ, το μπάσκετ και τα υπόλοιπα ομαδικά-ατομικά αθλήματα αποτελούν ένα ακόμα αποκούμπι στην αγχώδη οικονομικά και κοινωνικά ζωή του μέσου Έλληνα εργαζόμενου. Αγγελόπουλοι και Γιαννακόπουλος για προσωπικά καπρίτσια σταμάτησαν την αγωνιστική δράση και προτίμησαν τις δηλώσεις, λες και είμαστε σε τηλεοπτικό πάνελ. Άραγε, δεν καταλαβαίνουν ότι στον κόσμο απευθύνονται και αυτόν θα έπρεπε να ικανοποιούν;

Ναι, το ελληνικό μπάσκετ νοσεί εδώ και αρκετά χρόνια από κάθε είδους ασθένεια και χρειάζεται μια ριζική αλλαγή σε οργανωτικό επίπεδο για να μπορέσουν να μην υπάρχουν οι σκιές του παρελθόντος και του παρόντος. Αυτή είναι η μία όψη του νομίσματος. Η άλλη λέει πως σέβομαι όσους πλήρωσαν τα εισιτήρια διαρκείας από το υστέρημά τους και όσους με στηρίζουν κάθε βδομάδα στο γήπεδο μετά από εννιά και πλέον χρόνια οικονομικής κρίσης.

Δίκιο έχουν οι Ολυμπιακοί να στηρίζουν τις κινήσεις των αδερφών Αγγελόπουλων για την επόμενη μέρα, δίκιο και οι Παναθηναϊκοί να στέκονται δίπλα στον Δημήτρη Γιαννακόπουλο για να πικάρουν τους πρώτους. Όμως, κάπου εδώ υπάρχει μια πολύ λεπτή διαχωριστική γραμμή. Μέσα σε ένα κράτος εντελώς αδιαφανές και με αρκετές «αμαρτίες», έτσι έμαθαν να λειτουργούν όλοι οι φορείς, όπως και οι αρμόδιες αρχές του μπάσκετ.

Σε αυτή την λογική, ξεχάσαμε τελικά ποιο είναι το νόημα του ελληνικού πρωταθλήματος. Το θέαμα ή το ποιος θα επιβιώσει από την κόντρα;

Το ότι κάποιοι πεισματικά αρνούνται να κάτσουν στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων και να δώσουν ένα τέλος στην υπάρχουσα κατάσταση, πρέπει να βάζει σε σκέψεις το φίλαθλο κοινό. Άλλωστε, όλοι μπασκετάκι θέλουμε να βλέπουμε και στο τέλος από τους δύο (συνήθως) να βγαίνει ο τελικός νικητής. Εκεί κρύβεται στο κάτω-κάτω και η ομορφιά.

Πρέπει να γίνει κατανοητό, ότι χωρίς τον κόσμο δεν μπορεί να υπάρξει αθλητισμός. Κανείς δεν θα ασχολούταν, οι αναλογίες δεν θα ήταν φυσικά οι ίδιες και οι παίκτες δεν θα είχαν ποτέ στο μυαλό τους την προοπτική της Ελλάδας.

Οι φίλοι κάθε ομάδας, σκληροπυρηνικοί και μη, είναι αυτοί που στηρίζουν σταθερά οικονομικά το σωματείο και που δίνουν την έξτρα ώθηση. Ειδικά τα ελληνικά γήπεδα ξέρετε πώς… κατηφορίζουν όταν είναι γεμάτα.

Άρα, γιατί το ελληνικό μπάσκετ για παράδειγμα δεν μπορεί να είναι «φιλαθλοκεντρικό» και πρέπει να θεοποιούνται οι εξωγενείς παράγοντες που ναι μεν συνεισφέρουν σε μεγάλο βαθμό, αλλά σε καμία περίπτωση δεν είναι οι πρωταγωνιστές.

Ο χουλιγκανισμός βέβαια συμβάλλει κατά πολύ σε αυτό, όμως αυτό είναι θέμα που απαιτεί ξεχωριστή και εκτενή αναφορά για να γίνει κατανοητό.

Έτσι, ο Έλληνας εργαζόμενος που πασχίζει να τα βγάλει πέρα, με όσα του έχουν φορτώσει άδικα στις πλάτες του,  πρέπει να στερηθεί ακόμα και αυτό για να λυθούν οι διαφορές μεταξύ παραγόντων, ακόμα και πολιτικές σκοπιμότητες.

Στο δια ταύτα, το μπάσκετ θα είναι για πάντα κάτι που ανήκει στα λαϊκά στρώματα, που το στηρίζουν καθημερινά από όλα τα πόστα. Οι διαφορές θα υπάρξουν ναι, αλλά το μέλλον του μπάσκετ δε θα έπρεπε να εξαρτάται από τις διοικήσεις και τους αυλικούς τους. Επιπλέον, τέτοιου είδους επιχειρηματικές κόντρες βγάζουν σχεδόν πάντα χαμένο τον λαό που δεν θα δει τον μισθό του να αυξάνεται από μια νίκη, αλλά ούτε θα απαρνηθεί τον έρωτά του για το άθλημα και την ομάδα του.

Για να γίνουν όλα αυτά, πρέπει πρώτα εμείς να εκτιμήσουμε αυτό που έχουμε και να πάμε ένα βήμα παραπέρα την αθλητική μας συνείδηση!