Έτσι κι αλλιώς το χόρτο θα γίνει κόκκινο

Η θεωρία λέει πως όταν έχεις δει τρομερά νοκ-άουτ και το χόρτο να βάφεται κόκκινο από το αίμα των φαβορί, ο τελικός μπορεί να σου βγει λίγο ξενέρωτος, όπως το Πόρτο-Μονακό κάποτε, ή κάποιοι εμφύλιοι του πρόσφατου παρελθόντος. Αλλά ο οπαδός της Λίβερπουλ θα σου πει πως δεν υπάρχει αγώνας της ομάδας του που να είναι ξενέρωτος. Οι εραστές του νησιού πιστεύουν πως δεν υπάρχει τίποτα καλύτερο και πιο γεμάτο από έναν αγώνα της Πρέμιερ Λιγκ. Και μένει να φανεί και στην πράξη αν το φετινό Τσάμπιονς Λιγκ θα έχει ένα φινάλε αντάξιο των συγκινήσεων που χάρισε απλόχερα στα νοκ-άουτ -όσες δεν είχαν μαζί οι προηγούμενες πέντε διοργανώσεις.

Οι ρόλοι είναι μοιρασμένοι και ξεκάθαροι. Η Λίβερπουλ είναι το φαβορί, πάει για την έκτη κούπα με τα μεγάλα αυτιά και θα την πανηγυρίσει με την ψυχή της, κι ας μην είναι αυτή που της έχει λείψει περισσότερο, κι ας έχασε το πρωτάθλημα από τη Σίτι κάνοντας ρεκόρ συγκομιδής βαθμών. Γιατί θα ‘ναι κρίμα -αλλά και τόσο Λίβερπουλ συνάμα- να μείνει με άδεια χέρια, χωρίς ανταμοιβή, μια τόσο σπουδαία χρονιά. Και το μόνο που έχει να φοβάται είναι να μην πέσει ο ουρανός με τα αστέρια του Τσου-Λου στο κεφάλι της, οι αυτοκαταστροφικές της τάσεις που εμφανίζονται στο πιο κρίσιμο σημείο, και η κατάρα των ευρωπαϊκών τελικών του Κλοπ, που πρέπει να ζήσει με αυτήν, μέχρι να την ξορκίσει.

Στην άλλη γωνιά, ένα από τα πιο σκληροτράχηλα αουτσάιντερ όλων των εποχών, πολύ σκληρό για να πεθάνει, ήδη από τη φάση των ομίλων, όταν είχε μόλις ένα βαθμό στον πρώτο γύρο, μετά από τρεις αγωνιστικές. Παίζει πάντα στο όριο, παίρνει τις προκρίσεις στο όριο και μπορεί να ζαλιστεί και να πέσει μόνο από τη δική της υψοφοβία, γιατί η Τόττεναμ δεν έχει φτάσει ποτέ ξανά σε αυτό το επίπεδο. Αλλά αυτό το έλεγαν κάποιοι και στα προημιτελικά με τη Σίτι, και στον ημιτελικό όταν ο Άγιαξ ήταν μπροστά 3-0 στο συνολικό σκορ και του έμενε μόλις ένα ημίχρονο για να διεκπεραιώσει την πρόκριση. Τότε δηλαδή που τα σπιρούνια απέδειξαν πως είναι πάνω από όλα ομάδα, που μπορεί να αντέξει ακόμα και την απώλεια του καλύτερού της παίκτη, του Χάρι Κέιν -που δηλώνει ετοιμοπόλεμος για τον τελικό της Μαδρίτης.

Εκεί όπου φτάνουν οι ομάδες του προπονητή, με τους καλύτερους προπονητές, τον Κλοπ και τον Ποτσετίνο (κι ας έμεινε έξω ο Ντεν Χαγκ, που άξιζε φέτος τον τίτλο του καλύτερου). Δύο ομάδες που είχαν άτυπη άμιλλα για τις πιο συγκλονιστικές ανατροπές στους ημιτελικούς και ξέρουν πως είναι πιο εύκολο να πάρουν αυτήν την κούπα, παρά να εκθρονίσουν άμεσα τη Σίτι στο νησί. Διασταυρώνουν τα ξίφη τους και το κάρμα τους, σε μια συγκυρία, που μοιάζει με τελετή παραλαβής-παράδοσης σκήπτρων: από την απόλυτη ισπανική κυριαρχία της τελευταίας πενταετίας, στην ισπανική υποχώρηση και το ανεπανάληπτο επίτευγμα των δύο αγγλικών εμφυλίων στους ευρωπαϊκούς τελικούς.

Και στο τέλος θα το πάρει… αυτός που το θέλει λιγότερο. Αυτός που δε θα αφήσει το σχέδιο του προπονητή και την ψυχρή του εκτέλεση να επηρεαστούν και να θολώσουν από τη δίψα και το πάθος για τον τίτλο. Ή μήπως όχι;

Έτσι κι αλλιώς, το χορτάρι του Wanda Metropolitano θα βαφτεί κόκκινο. Ή κόκκινο από Λίβερπουλ ή κόκκινο από το αίμα ενός ακόμα φαβορί που δε θα αποδείξει τον τίτλο του στο γήπεδο.