Τελικά έχουν σημασία τα πρόσωπα;

ΟΧΙ, δεν έχουν

Όχι, γιατί ψηφίζουμε πολιτικές, όχι τα πρόσωπα που τα εφαρμόζουν. Όταν ψηφίζεις Πελετίδη, Σίμο, Σελέκο, δεν ψηφίζεις έναν συμπαθή, ωραίο τύπο, αλλά τους κομμουνιστές κι αυτά που θα κάνουν στο δήμο ως διοίκηση.

Δεν έχει καμία σημασία αν ο άλλος είναι καλό παιδί, κολλητός ή από το σόι. Σημασία έχει τι θα ψηφίσει, όταν σηκώσει το χεράκι του στο δημοτικό-περιφερειακό συμβούλιο. Προσωπικά, δεν έχω αισθήματα για σένα φιλικά…

Δεν έχει καμία σημασία αν είναι αδαμάντινος χαρακτήρας. Το πρόβλημα δεν είναι τα λαμόγια γενικά κι αόριστα, αλλά το ταξικό στίγμα της πολιτικής που εφαρμόζουν.

Γιατί η Αλέκα ήταν η μόνη που είχε πει πως θα πάει σε όποια θέση την χρεώσουν, ακόμα και να καθαρίζει σκάλες στον Περισσό. Και ο Πελέ είχε πει πως υπάρχουν πολύ πιο άξιοι σύντροφοι από αυτόν, έτυχε όμως να γνωρίζει αυτόν πιο πολύς κόσμος από τη φύση της δουλειάς του, ως καρδιολόγος.

Κι από αυτό ακριβώς καταλαβαίνεις τη διαφορά τους σε σχέση με τους άλλους από τον αστικό χυλό, που έχουν προσωπικές φιλοδοξίες και στόχους, το “εγώ” τους σε πρώτο πρόσωπο, τονωμένο με μανατζερίστικα κόλπα. Ποτέ δε θα δεις κομμουνιστή υποψήφιο να λέει κάτι άλλο πέρα από το “εμείς”.

Και ποιος είπε πως δεν έχουν;

Ο χειρότερος σύντροφος είναι χίλιες φορές καλύτερος από τον ικανότερο αστό πολιτικό.
Ναι αλλά έχει σημασία ποιος είναι ο σύντροφος και πόσο καλά ενσαρκώνει τις αρετές του κομμουνιστή.

Τα ίδια με όλους λέει, έχει όμως σημασία να τα λέει και να τα κάνει καλά, εμπνέοντας τον κόσμο.

Έχει σημασία να είναι ικανός, για να μπορεί να κάνει πράγματα, σε ένα τόσο αντιδραστικό πλαίσιο.

Έχει σημασία να βγάζει η εργατική τάξη τους πιο ικανούς ηγέτες, όχι ως κάτι έξω από αυτήν, που θα το λατρεύει, αλλά για να τραβήξει και τους υπόλοιπους, με προσωπικά παραδείγματα που φωτίζουν το δρόμο.

Φυσικά και έχουν σημασία τα πρόσωπα, γιατί είναι κομμουνιστές. Κι οι καλύτεροι δεν μπορεί παρά να γίνονται κομμουνιστές, θυσία για όλο τον κόσμο και το δίκιο όσων δουλεύουν.