Παναγιώτης Αυγερινός: ”Δεν μπορείς να φιλάς το χέρι του βασανιστή σου”

”Δεν μπορείς να φιλάς το χέρι του βασανιστή σου. Μέσα στον κάθε χώρο δουλειάς υπάρχει μια ιδιότυπη χούντα που σου καθορίζει πόσο θα δουλέψεις, πόσο θα πληρωθείς, αν θα κάνεις οικογένεια χωρίς να την νοιάζει αν καταπατά τα δικαιώματά σου και τι περιμένεις δηλαδή να σταματήσει από μόνη της χωρίς αντίσταση;”

Θα μου επιτρέψετε, αν και δεν είναι πολύ επαγγελματικό, να παρουσιάσω τον Παναγιώτη μόνο με το μικρό του όνομα χωρίς το επώνυμό του που θα μας έδινε μια απόσταση μεταξύ συνεντευξιαζόμενου και δημοσιογράφου. Ο Παναγιώτης σε αφοπλίζει με το μεγάλο παιδικό χαμόγελο του και τον αυθορμητισμό του ο οποίος, όπως λέει ο ίδιος, ”με βάζει συχνά σε μπελάδες”. Πως μπορούν αυτά τα δύο να δημιουργήσουν και να διατηρήσουν αποστάσεις μεταξύ των ανθρώπων; Δεν μπορούν!

Άνθρωπος ακομπλεξάριστος, χωρίς δεύτερες σκέψεις μας μίλησε περισσότερο για το πως βλέπει το επάγγελμά του εκ των έσω και την πολιτική ανωριμότητα της ελληνικής κοινωνίας σήμερα παρά για την δική του επαγγελματική πορεία.

”Δεν είναι πως δεν με ενδιαφέρει η προσωπική μου προβολή αλλά δεν θα καθίσω να μιλήσω για τους δίσκους μου έναν προς έναν. Λίγο πολύ αυτά θα τα βρουν και σε άλλες συνεντεύξεις μου. Σε μια πολιτική ιστοσελίδα πρέπει να μιλάμε πρώτα σαν πολιτικά όντα και μετά όλα τα υπόλοιπα”.

Για τον ίδιο μιλούν περισσότερο οι καλές συνεργασίες που είχε μέσα στα χρόνια με γνωστά ονόματα της ελληνικής μουσικής. Συνεργάζεται εδώ και χρόνια με τον Γιάννη Ζουγανέλη και τον Λάκη Παπαδόπουλο αλλά και με πολλούς άλλους που αρκετοί καλλιτέχνες θα λύσσαγαν να συνεργαστούν ακόμα και όσοι θα σπεύσουν να σνομπάρουν τα άνω ονόματα.

Ο Παναγιώτης καταφέρνει να σταθεί πάνω στην σκηνή με τα δικά του τραγούδια δίπλα τους, έχοντας και τα δύο του πόδια στην γη για το ποιός είναι και που ακριβώς θέλει να φτάσει, χωρίς να χάνει το στόχο του μέσα στην μιζέρια των πολλών που θέλουν αλλά δεν μπορούν να πετύχουν πράγματα στην καριέρα τους και μουρμουρίζουν για ”τα κυκλώματα”.

Ο Παναγιώτης είναι η τρανή απάντηση πως όποιος θέλει μπορεί, αρκεί η θέληση να συνοδεύεται με ταλέντο και πολύ δουλειά.

Πότε ξεκίνησες την μουσική σου καριέρα;

Ξεκίνησα σχετικά νωρίς γύρω στα 17 μου χρόνια να παίζω επί χρήμασι αλλά προηγουμένως από τα 13-14 είχα μπλέξει ήδη με γκρουπάκια που παίζαμε παρέα μπροστά σε κόσμο, οπότε όταν βγήκα στην σκηνή σαν ”επαγγελματίας” δεν είχα άγχος.

Στην αρχή, δεν τραγουδούσα. Ήμουν  κιθαρίστας και αυτό που προσπαθούσα ήταν να ήμουν καλός σαν παίχτης. Το μικρόβιο της στιχουργικής το είχα καιρό πριν. Είχα πάρει και ένα  βραβείο κάποια στιγμή… Αν αυτό σημαίνει κάτι… αλλά μέχρι τότε που συνέβαιναν αυτά δεν πίστευα πως θα έκανα μουσική καριέρα… Ήμουν απλά ένας κιθαρίστας. Έδωσα εξετάσεις στο φυσικό για να πω πως  ”θα αποκατασταθώ” επαγγελματικά.

Τελείωσες τις σπουδές σου και μετά έκανες στροφή 180 μοιρών στην ζωή σου;

Βασικά παράτησα την σχολή στα 4 χρόνια χωρίς να πάρω πτυχίο. Δεν μ’ άρεσε και δεν είχα όρεξη να διαβάσω. Έπειτα δούλευα παράλληλα. Έκανα ιδιαίτερα μαθήματα φυσικό-μαθηματικά και έπαιζα σαν μουσικός.

Συγχρόνως με τις σπουδές μέσα στο πανεπιστήμιο είχα ασχοληθεί και με τα πολιτικά σαν οργανωμένος στα ΕΑΑΚ. Μετά από τέσσερα χρόνια είχε κλείσει και πολιτικά αυτός ο κύκλος μέσα μου, οπότε δεν είχα λόγω να παραμένω σε ένα χώρο που δεν είχα να του δώσω και να μου δώσει κάτι… Πέρα από ένα πτυχίο δηλαδή… Δεν το λες και λίγο βέβαια.. αλλά δεν με ενδιέφερε και τόσο. Έφυγα γύρω στο 2008…

Δύο χρόνια αργότερα σε συναντάμε με στο συγκρότημα Klein Mein του οποίου το τραγούδι με το τίτλο ”Κρίση” έπαιζε σε λούπα λες και μας βασάνιζαν στο Γκουαντάναμο… Χωρίς να φταίτε βέβαια εσείς για αυτό… Πραγματικά είναι να τρελαίνεσαι  πως λειτουργεί το σύστημα γύρω από ένα πιασάρικο τραγούδι…

Και επίκαιρο συνάμα γιατί τότε ήμασταν στο πρώτο χρόνο κρίσης και σαν λέξη έπαιζε πολύ. Ναι, είναι αυτό που συμβαίνει πάντα όταν ένα τραγούδι βγαίνει και κολλά με την εποχή του. Όντως ακούστηκε πολύ και εμείς γίναμε αρκετά γνωστοί, με δημοσιότητα και ότι φέρνει αυτή μαζί της από πίσω… Για δύο χρόνια παίζαμε μαζί με τον Χρήστο Δάντη συγχρόνως  εγώ έπαιζα και σε άλλες μπάντες.

Είναι εύκολο να ανοίξουν πόρτες σε νέους καλλιτέχνες ή νέα σχήματα ώστε να εμφανίζονται με πολύ γνωστούς καλλιτέχνες;

Εμείς είχαμε ένα σουξεδάκι αλλά σε γενικές γραμμές  δεν δυσκολεύτηκα. Προσωπικά έτυχε γιατί είχαμε ένα υλικό που ακούστηκε στο πολύ κόσμο. Αν ακουστείς θα έρθουν και οι συνεργασίες. Είχα εμπειρία και από άλλες μπάντες οι οποίες είχαν εξίσου ένα κοινό που τις αναγνώριζε αλλά  τότε ήμουν πιτσιρικάς για να ξέρω τι πάει να πει ”το εκμεταλλεύομαι για καριέρα” ή ”βγάζω λεφτά από αυτό”. Πέρασε μια εξαετία στο έτσι, μέχρι να το πάρω χαμπάρι πως κάνεις μια μεγάλη ”επιτυχία” και έπειτα ο δρόμος στρώνεται για καριέρα.

Συγχρόνως με το παίξιμο δίπλα σε ένα γνωστό καλλιτέχνη, εξακολουθούσα να παίζω σε μικρές μπάντες, σε συνοικιακά μαγαζιά και να γράφω τα τραγούδια μου… Δεν άλλαξα κάτι στην καθημερινή μου ζωή εξαιτίας της ”αναγνωρισιμότητας”.

Ωστόσο άργησες ο ίδιος να βγάλεις δικά σου τραγούδια… Γιατί συνέβη αυτό; Υπήρχε κάποια συστολή το να κάνεις την μετάβαση από μουσικός που παίζει πίσω από τον καλλιτέχνη σε τραγουδιστή;

Ο λόγος ήταν πως έπαιζα πολύ ο ίδιος και δεν είχα χρόνο να το πράξω. Με θυμάμαι να γράφω στίχους από μικρή ηλικία, από έφηβος… Δεν θυμάμαι καν πως ξεκίνησε όλο αυτό με την στιχουργική… Το μόνο που θυμάμαι είναι πως έγραφα στιχάκια και τα έκανα τραγουδάκια από πολύ παλιά… ωστόσο δεν είχα σκεφτεί ή δεν είχα το χρόνο να καθίσω να τα πω ο ίδιος.

Ποιά είναι η διαδικασία που ακολουθείς για να γράψεις κάποιο τραγούδι;

Είτε το πιστεύεις είτε όχι δεν έχω καθίσει ποτέ να σκεφτώ για να γράψω κάτι… Πολλώ μάλλον να έχω και διαδικασία γραφής από πίσω. Τρεις κύκλοι γύρω από μένα και μαγγανείες σαν ψυχαναγκαστικός ξέρω γω δεν έχω… Ότι μου έρχεται το γράφω… Τα τελευταία χρόνια έχω μπει σε μια διαδικασία απλά να βλέπω και να ξαναβλέπω τους στίχους μου και να σκέφτομαι ”Αυτό τώρα πέρα από μένα ποιόν άλλον θα ενδιέφερε;” Πιο μικρός δεν είχα τέτοιες αγωνίες.

Αυτό φαίνεται και από τους δίσκους μου. Ο πρώτος είχε λιγότερο ψάξιμο, στο δεύτερο απέρριψα πολλά τραγούδια μου… στο τρίτο δεν μ’ αρέσει τίποτα και τα έχω απορρίψει όλα… Θα βγάλω δίσκο με σιωπές… Πλάκα κάνω… Απλά λέω πως τώρα το ψάχνω περισσότερο στην επιλογή των τραγουδιών μου αλλά η παραγωγή τους είναι το μόνο εύκολο για μένα…

Με ιντριγκάρισες με το δίσκο με σιωπές και μου το πήρες πίσω… Είναι η ωριμότητα που σε κάνει τόσο επιλεκτικό πλέον;

Δεν ξέρω αν είναι η ωριμότητα ή ο φόβος πως πλέον αυτή είναι η δουλειά μου και όχι ένα φιλικό παρεΐστικο  παίξιμο. Συνειδητοποιώ ότι αυτό το πράγμα δεν αφορά μόνο εμένα και 10 άτομα αλλά και πάρα πολλούς άλλους που θα αγοράσουν ένα δίσκο μου. Πρέπει να δείχνω σεβασμό στον ακροατή ο οποίος με επιλέγει να με ακούσει το πρωί που θα φτιάχνει καφέ, μέσα στο αμάξι ταξιδεύοντας ή πηγαίνοντας στην δουλειά, καθισμένος σε ένα πάρκο ή σε βόλτα με το κορίτσι του. Δεν είμαι μόνο εγώ και οι δικές μου στιγμές. Είναι τραγούδια που θα συντροφέψουν τον άλλον εξίσου άρα πρέπει να είμαι προσεχτικός.

Έχουν υπάρξει άνθρωποι που να έχουν κριτικάρει την τωρινή σου κατάσταση και να πουν ”Παναγιώτη κάποτε είχες μια πιο ιδιαίτερη ματιά και τώρα έγινες mainstream”;

Το έχουν πει. Ξέρεις οι άνθρωποι μεγαλώνουν και αλλάζουν. Δεν μπορώ να είμαι ο Παναγιώτης των 20 ή των 25 όταν είμαι 30- 35. Θα ήταν γελοίο. Δεν σημαίνει πως νιώθω 30 και γι αυτό πρέπει να δείχνω ώριμος σώνει και ντε. Δεν νιώθω έτσι και είμαι εξαιρετικά αυθόρμητος για αυτό και την πατάω συχνά στην ζωή μου… ωστόσο σαν καλλιτέχνης σίγουρα ωριμάζω…

Σε αυτή την δουλειά που κάνω υπάρχουν δύο δρόμοι: Ή να βρεις μια μανιέρα και να την ακολουθήσεις ως το τέλος ή να αλλάζεις με το πέρας των χρόνων. Και τα δύο ενέχουν ρίσκο. Αν μείνεις ίδιος, εγκλωβίζεσαι και ok αν σου πετύχει, το καράβι θα πηγαίνει από μόνο του… τι γίνεται όμως αν εσύ είσαι ένας μπάρμπας, με διάθεση μπάρμπα και πρέπει να υποστηρίξεις τραγούδια 20χρονου που δεν μπορείς ούτε να τα πεις, ούτε να τα χορέψεις; Γκροτέσκο… Αν αλλάζεις συνέχεια, εξελίσσεσαι σαν καλλιτέχνης και σαν πνευματικός άνθρωπος αλλά στην πορεία μπορεί να χάσει και ένα μέρος του κοινού σου που δεν συμφωνεί με ότι κάνεις… Επιλογές είναι αυτές…

Δεν θέλω να μένω στάσιμος και ίδιος…

Μια που μιλάμε για αλλαγές μέσα στα χρόνια… Ανήκουμε στην ίδια γενιά και οι δύο στα πολύ νιάτα μας είχαμε πολιτική δράση από διαφορετικά μετερίζια ο καθένας μας και όπως όλοι οι νέοι λέγαμε για πράγματα που θα αλλάζαμε στο κόσμο… η κρίση ήρθε εκεί γύρω στα 20-25 και τελικά δεν κάναμε τίποτα ούτε εμείς, ούτε οι επόμενες γενιές μετά από εμάς… Τουλάχιστον ως τώρα… Πως το εξηγείς αυτό;

Δεν υπάρχει συλλογικότητα. Η μόνη συλλογικότητα που υπάρχει είναι η συλλογικότητα της μιζέριας. Τι εννοώ; Στο δικό μας επάγγελμα υπάρχει η μουρμούρα ” Ποιός είναι φίρμα;”, ”Ποιός θέλει να γίνει φίρμα; ” ”Γιατί εσύ είσαι πιο φίρμα;”, ”Να ενωθούμε για να την πούμε στον τάδε επειδή παραέγινε φίρμα”, ”Να ενωθούμε να γίνουμε φίρμες” και κ.ο.κ. Κάνε την αναγωγή και σε άλλες καταστάσεις… Πως να ενωθείς για να παλέψεις; Για ποιό πράγμα; Κάποτε ο ήρωας έβγαινε μπροστά και ακολουθούσαν από πίσω… Τώρα κανείς δεν θέλει να ακολουθεί κανέναν, εκτός από τα κοινωνικά δίκτυα ή αν είσαι ψυχάκιας και παρακολουθείς κόσμο… Όλοι κριτικάρουν όλους και όλοι θέλουν να γίνουν ήρωες μόνο για την δόξα γιατί στα δύσκολα όλοι λουφάζουν… Έτσι δεν γίνεται επανάσταση…

Δεν φαντάζεσαι τι ανταγωνισμός ή τι ζήλια υπάρχει στο επάγγελμα. Πως να φτιάξεις τραγούδια για να ξεσηκώσεις το κόσμο όταν στο πίσω μέρος του μυαλό σου έχεις ”Να γράψω κάτι πιασάρικο, να ικανοποιήσω το κόσμο, να πάρω από τον τάδε καλλιτέχνη κοινό…”

Το ίδιο συμβαίνει παντού… Το πρόβλημα αυτής της γενιάς είναι πως έχει λάθος πρότυπα… Άμα το πρότυπό σου κοιτάει την πάρτη του και εσύ θες να γίνεις καθρέφτης του και εσύ το τομάρι σου θα κοιτάς.

Ύστερα, υπάρχει μηδέν γνώση της ιστορίας… Πόσοι από μας γνωρίζουμε τι συνέβη πριν υπάρξει ΠΑΣΟΚ στην εξουσία; Πόσοι της γενιάς μας ξέρουν τι συνέβη ακριβώς στην Δικτατορία ή στο Εμφύλιο; Αν πάρεις αυτό το κασετοφωνάκι και πας να ρωτήσεις, θα απογοητευτείς από τις απαντήσεις… Θα βγάλει πόδια τούτο δω και θα την κάνει… Θα πέσει αυτοβούλως στο νερό, να βραχυκυκλώσει… Δεν θα θέλει την ζωή του…

Έχουν γίνει τραγικά πράγματα σε ολόκληρο το κόσμο και κανείς δεν δικαιώθηκε ως σήμερα…

Η κρίση μας βοήθησε να συνειδητοποιήσουμε αυτή την ψυχική και πνευματική μας ένδεια;

Η κρίση μας έκανε χειρότερους και όχι πιο συνειδητοποιημένους για τα ελαττώματα μας. Λένε στις εκπομπές ”Μας έκανε καλό η κρίση γιατί είδαμε την αλήθεια…” Ναι, είδαμε πως είμαστε ημι-μαθείς ως και αμαθείς και εαυτούληδες. Και; Μετά κλειστήκαμε πιο πολύ στα θέλω μας και στο πως να φάμε το διπλανό μας. Απλά συνειδητοποιήσαμε πως είμαστε ανθρωποφάγοι αλλά δεν αλλάξαμε διατροφικές συνήθειες επειδή μάθαμε την αλήθεια για μας…

Στην αρχή δεν υπήρχε μια ελπίδα στο κόσμο πως μέσα στην κρίση θα γίνουμε καλύτεροι μέσα από τις δυσκολίες; Υπήρχε ένα τεράστιο κύμα αλληλεγγύης και συλλογικότητας με κοινωνικούς χώρους…

Μια ψεύτικη ελπίδα που δεν κράτησε ούτε δύο χρόνια. Που είναι αυτά τα κοινωνικά φόρουμ σκέψης και αλληλεγγύης τώρα; Αυτό που έγινε ήταν απολιτίκ. Από κάτω δεν είχε τίποτα στο βάθος… Χαζοχαρούμενες ιδέες που θύμιζαν αριστερά… Και για να μην τα χώνουμε μόνο γενικά στην αριστερά…

Το ΚΚΕ δεν έπαιξε ένα ρόλο αναχώματος για να το τι συνέβη με το ΣΥΡΙΖΑ. Συμφωνώ πως δικαιώθηκε για το τι συνέβη σχετικά με την κρίση αλλά μέσα στην κρίση δεν έδρασε με τρόπο ώστε να μην πάει κόσμος δικός του και της υπόλοιπης εξωκοινουλευτικής αριστεράς και να εγκλωβιστεί μέσα στην φούσκα του ΣΥΡΙΖΑ.

Σαν τι δηλαδή άλλο μπορούσε να κάνει πέρα απο τις δράσεις που έκανε ήδη; Να μπαίνει μέσα στο παραβάν και να μουντζώνει κόσμο όταν ρίχνει λάθος ψήφο;

Δεν είμαι αρμόδιος να πω τι θα έκανε αλλά εκ των αποτελεσμάτων δεν έπαιξε το ρόλο του εύρωστου αριστερού κόμματος που όφειλε ιστορικά να παίξει ώστε η αριστερά να μην πέσει… ξεπέσει στο ΣΥΡΙΖΑ. Διαφωνούμε… Δεν πειράζει… Είμαι της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς και έχω τις απόψεις μου και εσύ ως κουκουέ έχεις τις δικές σου, αρκεί να ακουστούν πράγματα μέσα από την συνέντευξη…

Ποτέ δεν κάνουμε λογοκρισία και πάντα έχουμε ανοιχτά μικρόφωνα σεβόμενοι την άποψη του συνομιλητή μας… Ελπίδα υπάρχει να αλλάξει ο κόσμος στο καλύτερο;

Δεν νομίζω πως θα αλλάξει κάτι αν δεν γίνει κάτι κοσμοϊστορικό που να τον σοκάρει και να ξεκουνηθεί. Ο κόσμος δεν θέλει να συνειδητοποιήσει πως έχει δύναμη και είναι υπεύθυνος για το ό,τι συμβαίνει… Αν δεν πάρεις εσύ το ποτήρι να το πας εκεί… Δεν πρόκειται το ποτήρι να φύγει από μόνο του… Σου λέει ”Περιμένω να βγούμε στις αγορές και να αυξηθεί ο μισθός μου”… Έτσι με το πόδι το ένα πάνω στο άλλο δεν πρόκειται φίλε να αυξηθεί τίποτα. Δεν μπορείς να φιλάς το χέρι του βασανιστή σου. Μέσα στο κάθε χώρο δουλειάς υπάρχει μια ιδιότυπη χούντα που σου καθορίζει πόσο θα δουλέψεις, πόσο θα πληρωθείς, αν θα κάνεις οικογένεια, χωρίς να την νοιάζει αν καταπατά τα δικαιώματα σου και τι περιμένεις δηλαδή να σταματήσει από μόνη της χωρίς αντίσταση;

Ακόμα και στον μικρόκοσμο των Εξαρχείων, που τάχα κινούνται ιδέες, νομίζω πως όλο αυτό έχει καταντήσει περισσότερο βιτρίνα παρά πραγματικά μέρος ”παραγωγής” νέων ιδεών που θα αλλάξουν το κόσμο. Οι περισσότεροι κινούνται σε μια μικρή προσωπική γυάλα αναμασώντας πράγματα για το πως θα γίνουν ή τι πρέπει να γίνουν χωρίς να έχει καν ιδέα τι πραγματικά συμβαίνει έξω από την γυάλα του… Και το ερώτημα είναι: Αυτός είναι ένας πεφωτισμένος ο οποίος ξέρει την ανώτερη αλήθεια χωρίς να χρειάζεται να μάθει τον κόσμο ή ένας αδαής μαλάκας;

Τα Εξάρχεια δηλαδή δεν είναι ”η μολυσμένη περιοχή με τις αναρχικές ιδέες” με την εγκληματικότητα και τα μπάχαλα που μας παρουσιάζουν τα κανάλια και οι υποψήφιοι Δήμαρχοι θέλουν να διορθώσουν;

Καμία σχέση. Ούτε περισσότεροι αναρχικοί είναι μαζεμένοι συγκεκριμένα στα Εξάρχεια ούτε εγκληματικότητα περισσότερη από άλλες περιοχές της Αθήνας έχει. Τα αναρχικά Εξάρχεια έχουν πεθαίνει εδώ και δεκαετίες, μια νοσταλγία υπάρχει και ένα όνομα το οποίο τραβά φοιτητές στην περιοχή και κάθονται να συζητήσουν… όσο συζητάνε οι νέοι πλέον… Όταν τύχει να τους τελειώσει η μπαταρία στα κινητά τους δηλαδή…

Όσο για τους Δημάρχους ας καθαρίσουν πρώτα τους εαυτούς τους και μετά τα Εξάρχεια ή οποιαδήποτε άλλη περιοχή της χώρας… Μεγάλο στόχο έχουν να καθαρίσουν τα Εξάρχεια από τους αναρχικούς… Σιγά τον αριθμό των αναρχικών που βολτάρουν εκεί πέρα…

Το μεγαλύτερο πρόβλημα που αντιμετωπίζει ένας νέος μουσικός που ξεκινά τώρα την εργασία του ποιό είναι κατά την γνώμη σου;

Δεν θα πω το οικονομικό γιατί χρήματα από αυτή την δουλειά βγαίνουν με τον έναν ή με τον άλλον τρόπο. Αυτό που σίγουρα είναι πρόβλημα είναι ”οι αλεξιπτωτιστές” στο επάγγελμα. Αυτοί που το πρωί έχουν μια κανονική πρωινή δουλειά και το βράδυ γίνονται μουσικοί ή τραγουδιστές.

Καταλαβαίνω πως δεν βγάζουν με την εργασία τους όσα έβγαζαν κάποτε αλλά το να έρχονται και να κόβουν δουλειά από τους επαγγελματίες μουσικούς ή τραγουδιστές που κάνουν μόνο αυτό για να επιβιώσουν είναι απαράδεκτο. Ρίχνουν τα μεροκάματα και την ποιότητα στην διασκέδαση. Είναι ανέντιμο αυτό που γίνεται και πρέπει να υπάρχει προστασία για τους επαγγελματίες.

Θα έδινες τραγούδια σου σε τραγουδιστές μεγάλων μπουζουκομάγαζων αν σου έδιναν πολλά λεφτά;

Ζούμε εγώ και αυτοί σε άλλους κόσμους. Δεν συναντιόμαστε πουθενά. Δεν με ξέρουν, δεν τους ξέρω και η ζωή μας κυλά έτσι υπέροχα. Δεν χρειάζεται να μπερδευτούν οι ζωές μας ακόμα και για πολλά λεφτά.

Κρίμα γιατί έχεις ιντριγκαδόρικο επώνυμο για στιχουργός μπουζουκομάγαζων στην εθνική; ”Μου έγραψε ο Αυγερινός”…

Καλύτερα να πεθάνω και μόνο που το ακούω…

Για τους προηγούμενους δύο δίσκους, δεν ήθελες να μιλήσεις πολύ… Για το δίσκο τον οποίο ετοιμάζεις τώρα δεν θες να μας αποκαλύψεις κάτι;

Θα είναι πολύ διαφορετικός από τους προηγούμενους δύο. Αυτό που λέγαμε πριν… Θέλω κάθε δίσκος μου να έχει διαφορετικό στίγμα. Εκεί επαφή τους είναι η λυτή ενορχήστρωση και ο τελευταίος δίσκος που ετοιμάζω θέλω να είναι λίγο πιο grande όμως με πολλούς φίλους να παίζουν μέσα σε αυτόν.

Θα ΄θελες να μας πεις δύο λόγια για τους αναγνώστες της Κατιούσας σαν κλείσιμο της συνέντευξής μας;

Καλό κουράγιο και παρά το ότι ακούστηκα απαισιόδοξος για το μέλλον μέσα μου με καίει ακόμα η σκέψη πως δεν μπορεί, θα υπάρξει ένα καλύτερο αύριο κάποια στιγμή με την προϋπόθεση πως εμείς πρώτα θα θελήσουμε να γίνουμε καλύτερες εκδοχές του εαυτού μας.

Περισσότερα για τον Παναγιώτη θα δείτε και θα ακούσετε στους παρακάτω συνδέσμους :

https://www.facebook.com/panagiotis.avgerinos.official/

https://www.youtube.com/channel/UCyntyGyQFSeTXmuMskTSLKQ?view_as=subscriber