Ο ουρανός και ο Οριγκί, Οριγκί-ί-ί-ί

1. Ο Γιούργκεν Κλοπ είναι ο μεγαλύτερος ροκ-σταρ μαέστρος μιας ορχήστρας που παίζει ροκ εν κλοπ μες στο γήπεδο, σε ένα ρυθμό που ελάχιστοι αντίπαλοι μπορούν να ακολουθήσουν. Ο απόλυτος αστέρας-περσόνα, σε μια ομάδα υπεράνω προσώπων (Κουτίνιο, οι τραυματίες στον ημιτελικό) κι αποκτά τη δική του προσωπικότητα-χαρακτήρα. Και ο οποίος κατάφερε να σπάσει την γκίνια-κατάρα των ευρωπαϊκών τελικών και να αποτινάξει τη ρετσινιά του ηττοπαθούς (loser). Τώρα μένει να βρει τα ξόρκια για να λύσει την κατάρα του πρωταθλήματος για τη Λίβερπουλ (η Σίτι του Πεπ και οι κόκκινοι θα αντάλλαζαν ευχαρίστως τους φετινούς τίτλους τους). Αλλά προς το παρόν η κορυφή του ανήκει και θεωρείται από πολλούς ο κορυφαίος προπονητής στην Ευρώπη. The sky is the limit…

2. Το φετινό ονειρικό Τσου-Λου δεν είχε αντάξιο φινάλε. Μια “κρύα”, επαγγελματική νίκη, σχεδόν “ξενέρωτη”, χωρίς συγκινήσεις και ανατροπές, χωρίς πολλές ευκαιρίες και θέαμα, όπου το πιο ιδιαίτερο στιγμιότυπο ήταν η εισβολή μιας ημίγυμνης ξανθιάς. Κι έτσι από τη διαφήμιση του ποδοσφαίρου, περάσαμε στη διαφήμιση του δικού της instagram και ενός Ρώσου Youtuber, και μέλλοντα σύζυγού της, που είχε κάνει αντίστοιχο ντου στο Μουντιάλ του 14′. Την ίδια στιγμή κάποιοι εγχώριοι τηλεθεατές ένιωθαν να βρίσκονται στο στοιχείο τους. Κλοτσοσκούφι, αμφισβητούμενο πέναλτι και σχόλια για τη διαιτησία, ντου στον αγωνιστικό χώρο… Σούπερ Λιγκ γίναμε…

3. Η Τόττεναμ έφτασε στη βρύση, απόλαυσε τη στιγμή, αλλά είχε την ελπίδα πως η στάμνα της θα έσπαγε πιο δύσκολα, όχι από σπόντα, από το πρώτο λεπτό του αγώνα. Μια ομάδα που έκανε μια χρονιά-υπέρβαση, ξεπερνούσε διαρκώς τα όρια, νικώντας στο όριο από την αρχή της χρονιάς -με εξαίρεση τους αγώνες με τη Ντόρντμουντ- αλλά της έμελλε να χάσει “οριακά” στις λεπτομέρειες, προδίδοντας την απειρία της σε αυτό το επίπεδο, όπου δεν είχε ξαναβρεθεί ποτέ. Αλλά ελπίζει να επιστρέψει, αρκεί να κρατήσει τους παίκτες και τον προπονητή που έχει -κι ας μην κάνει άλλες μεταγραφές, όπως δεν έκανε και φέτος.

4. Οι οπαδοί των δύο ομάδων έδωσαν τη δική τους μάχη σε ουδέτερο έδαφος κι έφυγαν όλοι σχεδόν νικητές. Είτε της Τότεναμ με το θεϊκό τρολάρισμα στις φανέλες του son…

Είτε της Λίβερπουλ, με το τραγούδι, το κλασικό YNWA, τα ντεσιμπέλ, και την έμπνευση να μετονομάσουν την πλατεία Θάτσερ της Μαδρίτης (ναι ρε Λίβερπουλ, πάμε) σε… πλατεία Κόρμπιν, από τον ηγέτη των Εργατικών (α, μάλιστα. Κανείς δεν είναι τέλειος, τι να γίνει…;)

5. Στην Ισπανία λίγοι είχαν μυαλό για μπάλα και τον τελικό, αφού ανακοινώθηκε ο θάνατος του Χοσέ Αντόνιο Ρέγες σε τροχαίο δυστύχημα. Αναδείχτηκε στη Σεβίλλη, πέρασε από τις δύο μεγάλες ομάδες της Μαδρίτης (Ρεάλ και Ατλέτικο), αλλά και από την Πρέμιερ Λιγκ (Άρσεναλ) και ήταν βασικό στέλεχος της Εθνικής Ισπανίας της περασμένης δεκαετίας, πριν το ξεπέταγμα και το χρυσό διάστημα της Ρόχα. Ο Μορένο της Λίβερπουλ -που ανδρώθηκε κι αυτός ποδοσφαιρικά στη Σεβίλλη- του αφιέρωσε το τρόπαιο, ως ελάχιστο φόρο τιμής.

6. Μιλάς με οπαδό της Λίβερπουλ στην αρχή της χρονιάς, σου λέει εμένα με ενδιαφέρει το πρωτάθλημα. Μιλάς τελευταία αγωνιστική των ομίλων, πριν τον αγώνα με τη Νάπολι, σου λέει εγώ θέλω να αποκλειστούμε, γιατί πάμε για τίτλο. Στην κλήρωση με την Μπάγερν το ίδιο, με την Πόρτο και να θέλουν να αποκλειστούν, δεν μπορούν, στους ημιτελικούς με την Μπαρτσελόνα το ίδιο, κι ας έχει περάσει μπροστά η Σίτι, που είχε αποκλειστεί από το Τσου-Λου. Και φτάνει ο τελικός, είμαστε οι καλύτεροι, κορυφή στην Ευρώπη, πάντα αυτό θέλαμε, του χρόνου όμως πρωτάθλημα, φέτος θα είναι η χρονιά μας.

Αλλά έτσι είναι. Όταν ο Οριγκί βάζει τρία γκολ, με τρία σουτ, σε ημιτελικό και τελικό, νιώθεις πως το πεπρωμένο φυγείν αδύνατον. Και μετά θυμάσαι πως ο ουρανός είναι το όριο και το Λαϊκό Στρώμα να τραγουδάει: όσο αξίζεις εσύ, δεν αξίζουν μαζί, ο ουρανός και ο Οριγκί, Οριγκί-ί-ί-ί…