Δουλειά και ζωή-λάστιχο για τους εργαζόμενους

Η εργατική τάξη δεν προλαβαίνει να μετράει δικαστικά χτυπήματα ενάντια στις κατακτήσεις και τα δικαιώματά της τον τελευταίο καιρό. Ο τελευταίος κρίκος στην αλυσίδα, που σφίγγει γύρω από το λαιμό της, είναι η κατάργηση του σταθερού εβδομαδιαίου χρόνου εργασίας, που προωθεί αυτή τη φορά το Δικαστήριο της ΕΕ.

Όπως αποκαλύπτει ο σημερινός Ριζοσπάστης, το Δικαστήριο της ΕΕ, απαντώντας σε σχετικό ερώτημα του Εφετείου του Οπόρτο (στην Πορτογαλία) για την ερμηνεία της οδηγίας για την οργάνωση του χρόνου εργασίας, αποφαίνεται -με βάση την πρόταση του Εισαγγελέα- πως ο εργοδότης δεν είναι υποχρεωμένος να δώσει ρεπό στον υπάλληλό του, μετά από έξι συνεχόμενες εργάσιμες μέρες, αλλά να ορίσει ευέλικτα πότε αρχίζει και πότε τελειώνει μια εργάσιμη βδομάδα. Αυτό πρακτικά σημαίνει πως κάποιοι εργαζόμενοι μπορεί να χρειαστεί να δουλέψουν ακόμα και 12 μέρες σερί, χωρίς κανένα διάλειμμα στο ενδιάμεσο, παίρνοντας απλά ένα ρεπό στην αρχή της πρώτης βδομάδας και ένα ακόμα στο τέλος της δεύτερης.

Το Ευρωπαϊκο Δικαστήριο έρχεται να επιβεβαιώσει τον αντιδραστικό ρόλο του, καθώς έχει μια σειρά αντίστοιχων εργατικών αποφάσεων στο ενεργητικό του, κατά το παρελθόν, και να αποδείξει για πολλοστή φορά τον ταξικό ρόλο της “τυφλής και ανεξάρτητης” αστικής δικαιοσύνης. Η συγκεκριμένη απόφαση προχωρά ακόμα παραπέρα τη λεγόμενη “διευθέτηση του χρόνου εργασίας”, την ελαστικοποίηση των εργασιακών σχέσεων, τα σταθερά ωράρια για τους εργαζόμενους και το χτύπημα της Κυριακάτικης αργίας, σε κλάδους όπως το εμπόριο.

Η πολυδιαφημιζόμενη “απελευθέρωση” των εργασιακών σχέσεων δεν είναι τίποτα άλλο από την ελευθερία των αφεντικών να εκμεταλλεύονται ασύδοτα, κατά το δοκούν και συμφέρον, την εργατική δύναμη των εργατών, για να τους καταστήσουν σκλάβους του 21ου αιώνα…