Απρόσμενες συναντήσεις σε ένα εκλογικό κέντρο – Μέρος 1ο: Η Δυτικογερμανίδα

Η καλύτερη σκηνή για κωμωδία είναι η  σχεδόν άδεια αίθουσα εκλογικού κέντρου.. Μέσα εκεί θα ανακαλύψει κάποιος πως η πραγματική ζωή γράφει τους καλύτερους διαλόγους.. Η εκλογική διαδικασία φέρνει μέσα σε 8-9 ώρες γνωριμίες μερικών λεπτών, που όμως σου αλλάζουν τη ζωή ..και την πίστη κάποιες φορές. Άνθρωποι όλων των ηλικιών, όλων των μορφωτικών επιπέδων και επαγγελμάτων περνούν μπροστά από τα μάτια σου και για λίγα λεπτά αλληλοεισβάλλετε ο ένας στο μικρόκοσμο του άλλου, δημιουργώντας “μικρές διαταραχές”μέσα σε αυτόν. Κάποιες από αυτές θα τις διαβάσετε εδώ.

Άραγε είναι δυνατόν κομμουνιστές να τουφεκάνε κομμουνιστές στην Καμπότζη; Πως πέθαινει ένας θείος στην Βόρεια Κορέα; Ένα καραβάκι πόσο μακριά μπορεί να ταξιδέψει; Αν σταυρώσεις το ψηφοδέλτιο πιάνει η ψήφος καλύτερα; Ποιοι δεν άφησαν τον Αλέξη να κυβερνήσει τελικά; Τέλος, πότε θα  φύγουν επιτέλους οι κομμουνιστές Εβραίοι; Αυτά τα ερωτήματα θα απαντηθούν εν καιρώ.. Τώρα μένει να απαντήσουμε σε ένα από αυτά, μέσα από αυτό το κείμενο για μια Ελληνο-γερμανίδα: ”Τα φώτα της πόλης είναι ένδειξη καλής ζωής ;

Ελληνογερμανίδα γεννημένη το 1943 στην Ελλάδα έλεγε για την άσχημη ζωή στην Ανατολική Γερμανία..Έλεγε – έλεγε για ελλείψεις τροφίμων, παιδιά να ζητιανεύουν, για την καταπίεση των νέων ενώ ένα δεξιός ψηφοφόρος σιγοντάριζε συμπληρώνοντας για Βόρεια Κορέα και Βενεζουέλα..Σε ερώτηση μου αν έμενε στην Γερμανία ποτέ, μου ‘πε πως όχι είχε πάει μόνο επίσκεψη στον πατέρα της μια φορά στο Δυτικό Βερολίνο:

– Και τότε πως ξέρετε πως η ζωή στο Ανατολικό Βερολίνο ήταν τόσο χάλια ;
-Έβλεπα πως απο την μια πλευρά του τείχους είχαμε φώτα και απο την άλλη δεν είχαν .
-Ηταν δηλαδή απόλυτο σκοτάδι;
-Όχι είχαν φώτα, αλλά όχι πολλά και δυνατά σαν τα δικά μας..
-Και από τα πολλά και δυνατά φώτα βγάλατε συμπέρασμα πως η Δυτική Γερμανία είχε καλύτερη ζωή απο την Ανατολική;
-Και από όσα είπα πριν, αλλά ναι, αυτό το είδα με τα μάτια μου, δεν είχαν φώτα. Όπου υπάρχει φως υπάρχει και ενέργεια και ανάπτυξη.
-Και έξω απο τους οίκους ανοχής υπάρχει πάντα φως και ενέργεια και τρόπον τινά ανάπτυξη, αλλά η οικονομία εντός τους ξεκινά απο εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο.
-Τι σχέση έχει αυτό με την συζήτησή μας;
-Απλά λέω πως ότι είναι ”φωτισμένο” δεν είναι κατ’ ανάγκη και καλό.. Να ρωτήσω με όλο το θάρρος.. Επειδή έχετε και τα χρόνια της γιαγιάς μου..Γεννήθήκατε στην Ελλάδα τον Γενάρη του 1943… Τότε είχαμε ακόμα Κατοχή απο Γερμανούς.. Πώς έτυχε να συναντηθούν και να ερωτευτούν οι γονείς σας;
– Τι θέλετε να πείτε με αυτό;
-Τίποτα, απλά μ’ αρέσουν οι ιστορίες αγάπης και πολέμου..Ξέρετε ο παππούς μου ήταν Ρώσος και λένε πως στο γενεαλογικό μας δέντρο έχουμε τον Τολστόϊ, αν έχετε ακουστά βέβαια απο ρώσικη λογοτεχνία, που έγραψε το ”Πόλεμος και Ειρήνη”.. Μπορεί να εμπνευστώ και να γράψω κάτι και η ίδια.. Άλλωστε ξέρετε πως οι Ρώσοι αγαπούν τις ιστορίες με Γερμανούς.. Συγκεκριμένα μια αγαπημένη μου ιστορία λέει για το Βερολίνο και μια σημαία, αν θέλετε να την ακούσετε έχω χρόνο…
-Νομίζω πως αρκετά είπαμε..
-Ετσι πιστεύω και εγώ.