Λαός είμαστε, μαλακίες κάνουμε

Ξέρεις κάτι; Κανείς μας δεν είναι υπεράνω κριτικής. Ούτε εμείς προφανώς, ούτε κι εσύ. Θα πεις πως φταίμε κι εμείς, φταίτε κι εσείς, (φταις εσύ που θα χάσω το σπίτι), φταίνε οι συνθήκες -που εμείς τις φτιάχνουμε. Όχι όμως ο Χατζηπετρής, μεταξύ μας θα βρούμε ποιος και τι, να επιμερίσουμε ευθύνες.

Κάνεις μαλακίες, γιατί είσαι ικανός για το καλύτερο και χαντακώνεσαι στο χειρότερο, όπως ακριβώς κι εμείς παλιότερα, κομμάτι από τη δική σου σάρκα.

Φταις για αυτό που ψήφισες, όχι μόνο τώρα, διαχρονικά, και γίνεσαι κοψοχέρης, για να κάνεις μία από τα ίδια και να το ξανακόψεις -μόνο τις μαλακίες δεν κόβεις, πάντα βρίσκεις χέρι για άλλη μία. Κι όταν σου είχε πει η Αλέκα να διορθώσεις την ψήφο σου, δεν σου κουνούσε το δάχτυλο, ούτε κάτι άλλο, όπως σου είπαν λένε κάτι μ… Σου είπε να διορθώσεις την ψήφο σου για τους χρυσαυγίτες, όταν είχες ακόμα άλλοθι πως δε γνώριζες τι φρούτο είναι (σάπιο).

Κι εσύ τους έστειλες Βουλή κι Ευρωβουλή, να βρουν ασυλία για τα εγκλήματά τους. Μόλις τώρα τους έριξες, αλλά μισή δουλειά έκανες. Η άλλη μισή είναι να τους πετάξεις έξω κι άλλη τόσο και παραπάνω είναι να τους τσακίσεις. Να σπάσεις το καλούπι που φτιάχνει αναλώσιμα χουντοκόμματα με το κομμάτι και τα παράγει μαζικά.

Κάνεις μαλακίες, γιατί είχες μπόλικη πείρα για να βγάλεις συμπεράσματα. Γιατί μπορούσες να έχεις μια χώρα γεμάτη από Πελετίδηδες -δεν κάνει το μουστάκι ή το πρόσωπο τη διαφορά, η πολιτική τους την κάνει. Φταις γιατί τιμωρείς τον ένα ψηφίζοντας τον άλλο και τούμπαλιν, πάμε πάλι από την αρχή, το ίδιο γαϊτανάκι.

Κάνεις μαλακίες κυρίως γιατί περιμένεις να αλλάξουν όλα με μια ψήφο, θέλεις εύκολες λύσεις, σωτήρες να εναποθέσεις την ελπίδα σου, να διαψευστεί, να σου γυρίσει ανάποδα σε απογοήτευση, σε φόβο, μη τυχόν έρθουν τα χειρότερα, που έρχονται πάντα, όσο παζαρεύεις αν θα είναι λίγα ή πολλά.

Κάνουμε κι εμείς λάθη αρκετά. Η διαφορά είναι πως όταν παλεύεις, μπορείς να διδαχτείς από αυτά, να γίνουν μάθημα, αυτό που λέμε εμπειρία. Ενώ όταν είσαι στον καναπέ, είναι απλώς μια παλινδρομική κίνηση, πάνω-κάτω, από το Σαμαρά στον Τσίπρα κι από αυτόν στον Κούλη, μια τετραετία δρόμος -μπορεί και λιγότερο.

Φταίμε κι εμείς που δε βρήκαμε τρόπο να σε εμπνεύσουμε. Που δεν κάναμε όσα έπρεπε, όπως έπρεπε, που δε δοκιμάσαμε άλλα πράγματα, πέραν της πεπατημένης. Δεν είναι πολλοί -σε σχέση με αυτούς που χρειάζονται- οι σύντροφοι που έκαναν ό,τι περνούσε από το χέρι τους, λιώνοντας τις σόλες στα πόδια τους, που ξεβολεύτηκαν από τη ρουτίνα τους, που εξάντλησαν κάθε μέσο κι εξαντλήθηκαν. Ακόμα πιο λίγοι είναι αυτοί που σκέφτονταν τι άλλο μπορούν να κάνουν, να μην περιμένουν διαφορετικό αποτέλεσμα, κάνοντας τα ίδια πράγματα. Αν και αυτοί ρίχνουν απλά το σπόρο, ποτέ δεν ξέρεις πότε θα βρει τις συνθήκες να φυτρώσει.

Είναι δική μας ευθύνη να μάθουμε να είμαστε μαζικά στοιχεία, να κερδίζουμε συνειδήσεις, να μαθαίνουμε από αυτές, να αλλάζουμε μαζί τους. Να τις ποτίζουμε με πείρα, να τις καλλιεργούμε, να τις αφήνουμε να ανθίσουν, να μην τις φοβόμαστε, να μην τις αφήνουμε μόνες τους, σπορά της τύχης, σαν πλαστουργοί της νιας ζωής.

Δεν μπορεί ποτέ να φταίει ο λαός και η εργατική τάξη. Πρέπει κι εμείς να δούμε τι λάθος κάνουμε και δεν τον κερδίζουμε, δεν προχωράμε μπροστά, πώς θα γίνει να αλλάξουν τα κόζια, η φορά του βέλους.

Αυτόν το λαό έχουμε κι αυτόν ακριβώς θέλουμε, με τα καλά του και τις αντιφάσεις του, που είναι η πηγή της εξέλιξης, όπως ακριβώς και για εμάς. Κι αν κάνουμε κριτική, είναι σε αυτόν και σε εμάς μαζί. Κι αν γινόμαστε αυστηροί, δεν του κουνάμε το δάχτυλο, δεν το υψώνουμε σαν πρόκληση στη νοημοσύνη του, γιατί τον θεωρούμε χαζό, μοιραίο κι άβουλο αντάμα. Βλέπουμε απλώς που βρισκόμαστε και τι δρόμο έχουμε να διανύσουμε, πού πρέπει να πάμε.

Κι αν μας απογοητεύει καμιά φορά, τον έχουμε απογοητεύσει κι εμείς, περνώντας κάτω από τις προσδοκίες του, τις ανάγκες της συγκυρίας. Μόνο μαζί θα αλλάξουμε, όχι ο ένας χωρίς τον άλλον.