Πείτε στο νεκροθάφτη να μην προετοιμάζεται, παρά μόνο για τον εαυτό του!
Στον τόπο που ζούμε υπάρχει το εξαιρετικό-υποδειγματικό παράδειγμα του Κώστα Πελετίδη !Αυτού του ανθρώπου που μοσχοβολάει «ανθρωπίλα»! Σήμερα δεν φτάνει μόνο αυτό , υπάρχει και κάτι άλλο ακόμη πιο σημαντικό :Η ύπαρξη στον τόπο μας ενός πραγματικού Κομμουνιστικού Κόμματος!
Μερικοί πίστευαν πως η απόλυτη εξαθλίωση διευκολύνει αυτόματα κάποιον να συνειδητοποιεί την πραγματικότητα που τον περιβάλλει, να αποκτά συνείδηση της θέσης του στην κοινωνία, της τάξης του και να λειτουργεί ανάλογα. Να οργανώνεται, να αποκτάει βαθύτερες αξίες, αλληλεγγύη, συλλογικότητα, συντροφικότητα, να αναζητά το δίκιο του, να επαναστατεί.
Η Ελληνική –και όχι μόνο – κρίση απέδειξε πως οι ανήμποροι και οι πιο εξαθλιωμένοι ενδίδουν με απίστευτη ευκολία για «ένα κομμάτι ψωμί», ένα χτύπημα στην πλάτη, ελάχιστη -μηδαμινή έστω – κοινωνική αναγνώριση.
Σήμερα όλο και πιο πολλοί εργαζόμενοι χειραγωγούνται, γίνονται με ευκολία …«εκ περιτροπής εξαγοράσιμοι». Σήμερα «πωλείται» σε τιμή ευκαιρίας κάθε μορφή ελαστικής, αισχρά αμειβόμενης εργασίας. Σήμερα «τακτοποιούνται» αυθαιρεσίες και παραλείψεις, για να μετατραπούν σε «χρεωστούμενα» μιας ζωής…
Για την κυρίαρχη τάξη και τους πολιτικούς εκφραστές των συμφερόντων της φτωχός δεν σημαίνει πλέον μόνο «αντικείμενο» για άγρια εκμετάλλευση. Σημαίνει ταυτόχρονα ευάλωτος σε κάθε είδους χειραγώγηση μέχρι τον βαθμό της προσωρινής η «μόνιμης» εξαγοράς.
Το πρόσφατο παράδειγμα των Δημοτικών εκλογών σε Λαϊκές γειτονιές συνοικίες και δήμους, όπου κυριάρχησαν συστημικοί μέχρι και κρυφοφασίστες υποψήφιοι είναι χαρακτηριστικό. Μέσα από ένα σύστημα εξαρτήσεων από ιδιωτικές επιχειρήσεις, χρηματοδοτούμενες ή μη από προγράμματα ΕΣΠΑ και άλλα, κατάφεραν να χειραγωγήσουν έστω παροδικά τους πιο φτωχούς, τους πιο εξαρτημένους, τους αδύναμους και απελπισμένους.
Η διαβίωση μιας προνομιούχου μειοψηφίας «δημοσίων» ανθρώπων και όχι μόνο, είναι πλέον εξοργιστική. Κάποιοι για παράδειγμα ζουν στην Εκάλη και «ψηφίζονται» σε ποσοστό 75 % στα Δυτικά Προάστια…«Εργάζονται» όμως εκεί, τακτοποιούν, βολεύουν αντί πινακίου φακής, εξαγοράζουν, προσφέρουν ολίγον άρτο και μπόλικα προεκλογικά θεάματα!
«Τάξη για τον εαυτό της» γίνεται εύκολα η Αστική, κι ας ξενιτεύεται από την Εκάλη (όπου μένει), στα Δυτικά προάστια (όπου «δουλεύει»)…
Η πραγματικότητα αποδεικνύει πως οι υποτελείς τάξεις, σήμερα σε συνθήκες ακραίας φτώχειας και εξάρτησης, δυσκολεύονται να ενωθούν, να βρουν το δικό τους αγωνιστικό δρόμο, να εκφραστούν.
Ας σκεφτούμε για λίγο τι είναι πιο άμεσα «πειστικό» στις μέρες μας: Η υπόσχεση ενός υποψήφιου Δημοτικού συμβούλου για μια «τακτοποίηση» ή η υπόσχεση του αγώνα για τα μικρά και τα μεγάλα;
Ένα από τα συμπεράσματα που αφορούν στην πρόσφατη εκλογική αναμέτρηση είναι πως το να αντιδράσει κάποιος ψηφίζοντας ταξικά-αγωνιστικά είναι μία «εν δυνάμει» εκδοχή και μάλιστα η λιγότερο – επί του παρόντος- πιθανή.
Ο Κάρολος, αυτός ο ανεπανάληπτος τύπος με την παχιά γενειάδα, εκτός από την αποκάλυψη – ανακάλυψη πως «Η ιστορία της ανθρωπότητας δεν είναι τίποτα άλλο από την ιστορία της πάλης των τάξεων», έλεγε ταυτόχρονα: «Αυτή καθ’ εαυτή η Ιστορία του ανθρώπινου γένους μόνο ως ένα πεδίο δυνατοτήτων μπορεί να εκληφθεί»!
Αλλοτρίωση λοιπόν; Η απάντηση είναι ναι! Ατομική ιδιοκτησία, καταμερισμός της εργασίας και Εμπορευματική Παραγωγή, αυτό «διασφαλίζουν» αιώνες τώρα, την αλλοτρίωση. Σε συνθήκες απόλυτης φτώχειας «διασφαλίζουν» και κάτι παραπάνω…Την άμεση υποτέλεια-υποταγή!
Τι διαμεσολαβεί; Τίποτα λιγότερο από αυτό που πάλι ο ίδιος ο Κ. Μάρξ παραθέτει:
«Ο ρόλος της συνείδησης του υποκειμένου είναι ο απόλυτα καθοριστικός στην Ιστορία». Ο υποκειμενικός παράγοντας σε συνδυασμό με την κοινωνική φύση του ανθρώπου.
ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΑΥΤΟΣ «ΥΠΟ ΔΙΑΜΟΡΦΩΣΗ» ΜΗΝ ΤΟ ΞΕΧΝΑΜΕ…
Στα νιάτα μου δεν αναρωτήθηκα ποτέ, αν και πώς, θ’ αλλάξει ο κόσμος. Μόνο για το «πότε» μ’ ένοιαζε!
Κι είχα πάντα έτοιμη την απάντηση: «Είναι θέμα λιγοστού/ελάχιστου χρόνου» έλεγα….Σιγά μη βάλω μυαλό ειδικά σήμερα! Φυσικά δεν συμβιβάζομαι με κάτι λιγότερο από αυτό, κι ας μην το θεωρώ πλέον νομοτέλεια, παρά μία πολύ πιθανή εκδοχή, σε μία «εν δυνάμει» πραγματικότητα.
Στον τόπο που ζούμε υπάρχει το εξαιρετικό-υποδειγματικό παράδειγμα του Κώστα Πελετίδη! Αυτού του ανθρώπου που μοσχοβολάει «ανθρωπίλα»! Σήμερα δεν φτάνει μόνο αυτό, υπάρχει και κάτι άλλο ακόμη πιο σημαντικό:
Η ύπαρξη στον τόπο μας ενός πραγματικού Κομμουνιστικού Κόμματος!
Πείτε λοιπόν στο νεκροθάφτη να μην προετοιμάζεται, παρά μόνο για τον εαυτό του!
