Όποια κι αν είναι η ερώτηση, ο Άλεν Άιβερσον είναι η απάντηση…

Ο Άλεν Άιβερσον ήταν πιθανότατα ο πιο κυριαρχικός παίκτης όλων των εποχών στο ύψος του, γεμίζοντας το παρκέ όσο κανείς, παρά τα μόλις -για μπάσκετ μιλάμε- 183 εκατοστά του. Τόσα είχε παρεμπιπτόντως κι ο Γκάλης, με το προσωνύμιο γκάνγκστερ, που θα πήγαινε γάντι πάντως στον Άιβερσον και το στιλ που λάνσαρε.

Ο Άιβερσον ήταν μια μπασκετική αλητεία, εντός κι εκτός γηπέδου, μια ενσάρκωση της χιπ-χοπ στο παρκέ, που έμοιαζε πρωτίστως με ράπερ παρά με αθλητή, σα να χορεύει όταν έπαιζε, με τατουάζ-μανίκι, την παθολογική του αγάπη για τα αμάξια -και ας οδηγούσε σπανίως ο ίδιος- και τις αυτοκαταστροφικές του τάσεις.

Ήταν το μπάσκετ των γκέτο, στα οποία μεγάλωσε κι ανατράφηκε, με τη φονική σταυρωτή στην οποία υποκλίθηκε και ο αέρινος Μάικλ Τζόρνταν. Με την έφεση στο ένας εναντίον ενός, όπου πρέπει να έχεις μια απάντηση για κάθε κίνηση του αντιπάλου. Και αυτό ακριβώς ήταν το προσωνύμιο που τον ακολουθούσε: The Answer…

Τα αγωνιστικά του κατορθώματα είναι αξιοζήλευτα. Ρούκι της χρονιάς 1996-97 με τους Σίξερς, με τους οποίους πήγε στους τελικούς το 2001 ως MVP της κανονικής περιόδου. 11 φορές παρών στο All Star Game, τις δύο από αυτές αναδείχτηκε πολυτιμότερος παίκτης. Τέσσερις φορές πρώτος σκόρερ του πρωταθλήματος, μια φονική καλαθομηχανή, που έκλεισε την καριέρα του με το εντυπωσιακό 26,7 ως μέσο όρο. 3 φορές στην καλύτερη πεντάδα του ΝΒΑ. Και μια σειρά σπουδαίες φάσεις να γεμίζουν τα βίντεο με τα καλύτερα στιγμιότυπα.

Αν ψάχνετε να βρείτε τι λείπει από όλα τα παραπάνω είναι οι ομαδικές διακρίσεις. Συγκαταλέγεται στον πάνθεο με τους μεγάλους παίκτες που δεν έφτασαν ποτέ σε έναν τίτλο. Ενώ δεν κατάφερε να πάρει το χρυσό ούτε με την ομάδα των ΗΠΑ, στους Ολυμπιακούς της Αθήνας το 04′, όπου περιορίστηκε στο χάλκινο, μαζί με τον Τιμ Ντάνκαν -ο οποίος χόρτασε όμως πρωταθλήματα.

Στα 31 του ήρθε το διαζύγιο με τους Σίξερς, στους οποίους επέστρεψε μόνο για ένα γλυκό φινάλε, και άρχισε να παίρνει την κάτω βόλτα η καριέρα του, καταλήγοντας γυρολόγος στην Κίνα και την Τουρκία, κι έχοντας χάσει ουσιαστικά τη διάθεσή του να παίξει μπάσκετ. Άλλωστε του είχαν συμβεί αρκετά στην προσωπική του ζωή, που άφηναν αντικειμενικά το μπάσκετ σε δεύτερο πλάνο.

Η εξωγηπεδική του διαδρομή είναι εξίσου ενδιαφέρουσα. Η μητέρα του ήταν 15 χρονών, όταν τον γέννησε, ενώ ο πατέρας του εξαφανίστηκε στο άκουσμα της εγκυμοσύνης, κι ο Άιβερσον τον συνάντησε πολλά χρόνια αργότερα στη φυλακή, όπου επήλθε η οριστική ρήξη στη μεταξύ τους σχέση. Έμεινε εκεί τέσσερις μήνες, μετά από έναν καβγά στο μπόουλινγκ, με μια παρέα λευκών, και το μπασκετικό του ταλέντο ήταν το καλύτερο επιχείρημα για να κερδίσει την έφεση και να αποφυλακιστεί. Η εμπειρία του στη φυλακή όμως τον σκληραγώγησε και τον έκανε ικανό να αντέξει τα πάντα.

Το μπάσκετ μπορεί να ήταν για αυτόν μια διέξοδος από τη ζωή του γκέτο, το τελευταίο όμως τον ακολουθούσε παντού σαν “κατάρα”. Ο Άιβερσον έκανε μια ολόκληρη περιουσία σαν αστέρας του ΝΒΑ, αλλά κατάφερε να την σκορπίσει ολόκληρη, να βρεθεί καταχρεωμένος και να πάρει διαζύγιο από τη σύζυγο και μητέρα των παιδιών του, με την οποία τελικά τα ξαναβρήκαν. Ο μάνατζέρ του προνόησε να κρατήσει κλειστά τα λεφτά μιας χορηγίας, για τα γεράματά του. Έτσι θα αποκτήσει ξανά χρήματα το 2030, το ζήτημα είναι όμως αν θα είναι αρκετά ώριμος πια για να τα διαχειριστεί σωστά, έχοντας φτάσει στα 55 του.

Μια απάντηση που, ως συνήθως, δεν μπορεί να δώσει κανείς άλλος πλην του ίδιου του Answer…