Η εκδίκηση του ταβερνιάρη και το άστρο της Πάτρας

Πέρσι ήταν η χρονιά της ΑΕΚ, που πήρε δύο τρόπαια, για να γιορτάσει το δικό της 1968. Φέτος είχε το απόλυτο πλεονέκτημα έδρας και την ευκαιρία να επιστρέψει σε τελικούς, μετά από 17 χρόνια. Αλλά ήταν η σειρά να ανατείλει ένα άλλο άστρο.

Ο Προμηθέας πήρε κάτι από την αύρα του Πελετίδη στην Πάτρα (προφανώς και δε συνδέονται, είναι όμως πολύ ιντριγκαδόρικη σύμπτωση για να περάσει ασχολίαστη) και απέκλεισε στον πέμπτο και δραματικό τελικό την Ένωση, μες στο σπίτι της, μολονότι επέδειξε αυτοκτονικές τάσεις στην κανονική διάρκεια του αγώνα.

Έγινε έτσι η πρώτη επαρχιακή ομάδα που προκρίνεται στους τελικούς του πρωταθλήματος (σε όλες τις εκδοχές του ως Basket League, Α1 ή και παλιότερα). Και επίσης η πρώτη που σπάει το γνώριμο και μονότονο δίδυμο των δύο αιωνίων, μετά από 14 χρόνια, όταν το Μαρούσι είχε φτάσει ως φιναλίστ να κοντράρεται με τον Παναθηναϊκό για τον τίτλο. Ενώ στο ενδιάμεσο είχε μια αξιοζήλευτη ευρωπαϊκή πορεία και έναν τιμητικό αποκλεισμό στους 16 του Τσάμπιονς Λιγκ -που δεν έχει προφανώς τη λάμψη του ποδοσφαιρικού, είναι όμως αρκετά ανταγωνιστική διοργάνωση.

Ο απόλυτος πρωταγωνιστής μιας επιτυχίας με πολλούς ήρωες, είναι ο Μάκης Γιατράς, ο προπονητής της ομάδας, που δεν έχει μπασκετική κοψιά κι έχει προκαλέσει διάφορα ειρωνικά σχόλια κατά καιρούς -από δημοσιογράφους ή αντίπαλες κερκίδες- σε βαθμό που να παρακαλεί στις συνεντεύξεις τύπου να σταματήσουν να τον αποκαλούν “ταβερνιάρη”.

Κατά τη διάρκεια της σειράς είχε μια μικρή βεντέτα με την κερκίδα της ΑΕΚ, κι έτσι η νίκη ήταν μια μικρή δικαίωση προκαλώντας και ένα ομαδικό ξέσπασμα, όχι από τον ίδιο, αλλά από τους παίκτες του, που τον περίμεναν στα αποδυτήρια για να τον αποθεώσουν. Σας… τιμάει ο Μάκης.

https://twitter.com/harris_stavrou/status/1137082364268548105?fbclid=IwAR0RNcQonGzIVR6zVmA1N8K4jf_hKBSMDaZ7v5lZI3HGgFlNl0VBFlJe-eE

Κάποτε ο Προμηθέας έφερε τη φωτιά στους ανθρώπους, σύμφωνα με το μύθο. Τώρα σύμφωνα με το δημοσιογραφικό κλισέ, δίνει το φιλί της ζωής και νέο χρώμα στο ελληνικό πρωτάθλημα, που βλέπει διάφορα όρνεα να τρώνε τα συκώτια του, και ψυχορραγεί εδώ και πολλά χρόνια -εκτός κι αν έχει πεθάνει και δεν το έχει καταλάβει.

Μπορεί μια ομάδα να σώσει την τιμή και το καταρρακωμένο κύρος ενός πρωταθλήματος, που κάποτε βαυκαλιζόταν πως ήταν το καλύτερο της Ευρώπης και τώρα περνάει στα ψιλά των ελληνικών εφημερίδων; Ούτε κατά διάνοια. Η πρόκριση του Προμηθέα όμως δείχνει πώς θα μπορούσε να είναι το πρωτάθλημα, χωρίς τις Συμπληγάδες που το έχουν καταστρέψει τα τελευταία χρόνια. Μικρό και ταπεινό, ίσως, αλλά σίγουρα πολύ πιο ενδιαφέρον από τη μονότονη δικομματική εναλλαγή των αιωνίων.