Η ροδιά και ο …τεμπέλης κηπουρός

Μια φορά κι έναν καιρό ήταν μια ροδιά φυτεμένη στην άκρια ενός λαχανόκηπου. Και η ροδιά κάθε άνοιξη άνθιζε και έβγαζε τα κόκκινα άνθη της, κι έπειτα τα άνθη γίνονταν μικροί μικροί καρποί, που μεγάλωναν ολοένα, ώσπου έφτανε το καλοκαίρι και γίνονταν ρόδια. Στην αρχή πράσινα, καταπράσινα κι όσο μεγάλωναν άλλαζαν σιγά σιγά χρώμα και κιτρίνιζαν, ώσπου, κιτρiνοκκοκίνιζαν κι έδειχναν ότι είχαν ωριμάσει και ήταν πια έτοιμα για να τα κόψει ο κηπουρός.

Όμως ο κηπουρός ήταν τεμπέλης! Κι αντί να φροντίσει τη ροδιά για να κάνει μεγάλα και ζουμερά ρόδια, την άφηνε εκεί, μόνη κι έρημη, απότιστη κι ακαλλιέργητη. Κι όχι μόνο την ροδιά, αλλά ολόκληρο τον κήπο!

Δεν ήταν αλήθεια, πάντα, έτσι ο κηπουρός! Είχε κουραστεί κι αυτός να σκάβει, να τσαπίζει, να φυτεύει και να γεμίζει ζιζάνια ο κήπος. Δώστου μια να βγάλει τα ζιζάνια, δώστου δυο να ρίξει λίπασμα, αλλά ο κόπος του να μην πληρώνεται από τους καρπούς του ωραίου του κήπου.

Γιατί, δεν ήταν μόνο τα ζιζάνια και τα έξοδα, να αγοράσει τα φυτά ή να πληρώσει νερό και  λίπασμα! Ήταν και τα έντομα και οι μύκητες, που φυτρώνουν εκεί που δεν τα σπέρνουν!!!

Στην αρχή χρησιμοποίησε γιατροσόφια, τη λαϊκή σοφία δηλαδή. Αλλά μετά, δεν έπιαναν ούτε αυτά!

Χρειαζόταν κάθε δυο και τρεις να πηγαίνει στον γεωπόνο για να αγοράσει φάρμακα! Και τι φάρμακα; Φαρμάκι!!! Όχι μόνο γιατί ήταν δηλητήρια, καθώς μόνο έτσι θα μπορούσε να βγάλει κάτι να φάει, αλλά ήταν και πανάκριβα!!! Γιατί, μόνο έτσι κέρδιζαν οι πολυεθνικές εταιρίες που τα παρήγαγαν.

Άιντε τη μια χρονιά, άιντε και την άλλη, είδε κι απόειδε ο κηπουρός κι έγινε… τεμπέλης!!! Την πρώτη χρονιά θύμωσε κι είπε «δεν πάει άλλο!». Τη δεύτερη χρονιά πείσμωσε και είπε «δεν θα τους κάνω το χατίρι!» Την Τρίτη χρονιά έπιασε ανομβρία και δεν είχε να ποτίσει, οπότε δεν είπε τίποτα! Κι έτσι, …συνήθισε κάθε χρόνο ο κήπος να είναι εγκαταλελειμμένος, άσκαφτος κι απότιστος!

Όμως δεν σκέφτηκε ο ανόητος ο κηπουρός μας, ακαλλιέργητος καθώς ήταν, ότι η μικρή ροδιά δεν χρειάζονταν, τίποτα, μα τίποτα!!! Μοναχά λίγο νεράκι αρκούσε και λίγο σκαψιματάκι για του δώσει, μεγάλα, κόκκινα και ζουμερά ρόδια!!! Ακόμα κι αν δεν καλλιεργούσε ολόκληρο τον κήπο, ε! αυτά, θα μπορούσε να τα κάνει στη ροδιά!

Γι’ αυτό χρειάζεται να καλλιεργούμε το δικό μας κήπο, αλλά και να καλλιεργούμαστε οι ίδιοι, για να μπορέσουμε να …καλλιεργήσουμε σωστά!

Κι αφήστε τα! Δεν υπάρχουν δικαιολογίες!! Γιατί, όπως ο κηπουρός μας, θα …ξεχάσουμε μέσα σ’ αυτές, ποιος είναι ο στόχος: Να …πληρωθούμε τον ιδρώτα μας!!! Να κόψουμε μεγάλα, κόκκινα και ζουμερά ρόδια!!!

Αφήστε που τα μεγάλα κόκκινα ρόδια εκτός από τη νοστιμιά, έχουν πολύ μικρά και χιλιάδες σποράκια, έτσι που να μοιάζουν με την καρδιά μας!!!

Βαγγελιώ Καρακατσάνη

Αμέα, λογοτέχνης, Αντιπρόεδρος Συλλόγου Γυναικών Αρχανών