«Κρυφοκοιτάζοντας» στο τετραδιάκι του Παύλου

«Ψιλόβρεχε και μου άρεσε – πάντα μου άρεσε η βροχή. Είχα μιαν ειδική συμπάθεια στα στοιχεία της φύσης, γιατί είναι τα μόνα πράγματα που πάντα σου χαμογελάν. Χαίρομαι. Χαίρομαι πάντα απ’ τα δάκρυα, φίλε μου, γι’ αυτό ένιωσα μια παράξενη απόκοσμη ικανοποίηση όταν άρχισα να κλαίω. Σκέφτηκα τ’ αγύριστα ταξίδια. Είναι άσχημο να φεύγεις, φίλε μου. Καλό είναι να γυρνάς αλλά ποτέ να μη φεύγεις. Γι’ αυτό το λόγο πάντα αγαπούσα τον κύκλο και απεχθανόμουν την ευθεία που ποτέ δεν καταλήγει πουθενά. Το κέντρο του κύκλου, η βάση ήταν αυτό που κυριολεκτικά με είχε συναρπάσει. Και σένα όλα αυτά μπορεί να μη σου κάνουν καθόλου εντύπωση, δε σε κατηγορώ – σε σκέφτομαι όμως. Τι θα νιώσεις όταν θ’ αρχίσεις να ανακαλύπτεις, όταν η ζωή σου θα ’χει αρχίσει να φεύγει… Τέτοια απογοήτευση δεν θα ’θελα ποτέ μου να τη νιώσεις αδελφέ, δε θα ’θελα ποτέ να πεις ότι αργά ανακάλυψες την αλήθεια. Γιατί, έστω μέσα στην άγνοιά σου και μέσα στο ψέμα σου θα ’χεις και μερικές καλές στιγμές. Σου εύχομαι να θυμάσαι μόνο αυτές και τίποτα παραπάνω. Για όλα αυτά, αδελφέ μου, γιατί αυτά σκεφτόμουνα στο δάσος, σου στέλνω ένα φιλί και σου υπόσχομαι άμα βρεθείς απέναντί μου στη μάχη να μη σε σκοτώσω. Μα, θα μου πεις, πώς θα σε γνωρίσω αφού δε σε ξέρω. Εγώ σου λέω πως δεν έχει καμία σημασία. Σε ρωτάω, απάντησέ μου, έχει;»

Γραμμένο από τον Παύλο Σιδηρόπουλο σε ηλικία 16-17χρονών μετά από ένα ταξίδι που είχε κάνει με τον πατέρα του στη Γιουγκοσλαβία, σ’ ένα μικρό τετράδιο που είχε μαζί του,  και γέμιζε τις σελίδες του όπως ένα ημερολόγιο.

Ο Παύλος Σιδηρόπουλος (γεννήθηκε στις 27 του Ιούλη 1948 και έφυγε από τη ζωή στις 6 του Δεκέμβρη 1990) είναι μια ξεχωριστή μορφή στο χώρο της μουσικής και γενικότερα της τέχνης. Ο απόηχος της ζωής του  και της εποχής που έζησε εξακολουθεί να συγκινεί και να συναρπάζει και τους νεώτερους που ακούν τα τραγούδια του και τον θαυμάζουν.

Πνεύμα ανήσυχο, δημιουργικό, χαρισματικός καλλιτέχνης, μα και αυτοκαταστροφική υπόσταση, ένα ηφαίστειο που παρασυρόταν από τις εκρήξεις του και βούλιαζε στην ίδια του τη λάβα, μέχρι που τον σκέπασε για πάντα.

Το κείμενο διάβασε από το τετράδιο του Παύλου η αδελφή του Μελίνα Σιδηροπούλου, σε εκπομπή της Σεμίνας για τον Παύλο Σιδηρόπουλο.