Αντώνης Δαβανέλος: Ο λαός δε χρειάζεται ένα νέο αντίγραφο του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά μια ισχυρή επαναστατική πρωτοπορία που θα ανοίξει το δρόμο της ανατροπής
Πολιτική ισχυροποίηση του ΚΚΕ σημαίνει δύναμη διεκδίκησης, δύναμη αντίστασης σε νέες αντεργατικές – αντιλαϊκές εργοδοτικές και κυβερνητικές επιθέσεις
Προέρχεται από το χώρο του ΠΑΣΟΚ παλιότερα και πιο πρόσφατα του ΣΥΡΙΖΑ, ως μέλος του κεντρικού του οργάνου. Τα τελευταία χρόνια συμπορεύεται με το ΚΚΕ και κατεβαίνει υποψήφιος στις εκλογές του Ιουλίου στο Νότιο Τομέα της Β’ Αθηνών. Μιλήσαμε μαζί του για την επιλογή του, τα πολιτικά διδάγματα των τελευταίων χρόνων, για το χαρακτήρα του ΣΥΡΙΖΑ και για διάφορα άλλα αναχώματα που εμφανίζονται με αριστερό μανδύα, για την κατάσταση στην πρώην Ολυμπιακή όπου εργαζόταν, και προπαντός για την επόμενη μέρα των εκλογών. Οι απαντήσεις που μας δίνει είναι μεστές, ειλικρινείς και με αυτοκριτικό χαρακτήρα, όχι ως αυτομαστίγωμα, αλλά για να βγουν τα σωστά συμπεράσματα για τους αγώνες που μας περιμένουν.
-Ποιοι είναι οι λόγοι συμπόρευσης και συστράτευσης με το ΚΚΕ σήμερα;
Μόνο κάποιος που εθελοτυφλεί, που στρουθοκαμηλίζει πολιτικά -ενώ την ίδια στιγμή εντάσσει τον εαυτό του στο χώρο της Αριστεράς – αρνείται να παραδεχτεί την ιστορική, ιδεολογικοπολιτική και στρατηγικού-προγραμματικού χαρακτήρα δικαίωση του ΚΚΕ! Τόσο εγώ όσο πλέον και χιλιάδες έντιμοι αγωνιστές, που για μια ολόκληρη περίοδο μέσα στην κρίση, ανάλωσαν δυνάμεις σε κινηματικές προσπάθειες κάτω από λάθος σημαίες, μέσα σε γραμμές αγώνα και μέτωπα πάλης με λανθασμένο προσανατολισμό, υπηρετώντας ένα πολιτικό σχέδιο που οδήγησε στην ενσωμάτωση ενός υπό διαμόρφωση κοινωνικού ριζοσπαστισμού εκείνης της περιόδου, συστρατευόμαστε συνειδητά σήμερα με το ΚΚΕ, αναγνωρίζοντας ότι –ειδικά μέσα στις σημερινές συνθήκες απίστευτης υποχώρησης των κοινωνικών αντιστάσεων – αποτελεί τη μόνη πολιτική δύναμη που μπορεί να οργανώσει τους όρους ανασύνταξης του εργατικού λαϊκού κινήματος σε ταξική επαναστατική κατεύθυνση. Το ΚΚΕ προειδοποίησε έγκαιρα και με καθαρό τρόπο τι θα επακολουθήσει! Πλήρωσε – τότε – το τίμημα της στάσης του εκλογικά, πηγαίνοντας «κόντρα στο ρεύμα», αλλά παρέμεινε σταθερό στην υπεράσπιση των θέσεών του, οι οποίες δεν είχαν ευκαιριακό τακτικό χαρακτήρα αμυντικής περιχαράκωσης, αλλά ήταν αποτέλεσμα καίριων θεωρητικών του επεξεργασιών, που αποκρυσταλλώθηκαν μέσα από μια πορεία εμπειριών και αποτυπώθηκαν με ευκρίνεια, τουλάχιστον στα δύο τελευταία του συνέδρια. Δικαιώθηκε κατά κράτος σε μια σειρά ζητήματα και, κυρίως, στο ότι δεν έχει κανένα ρόλο συμμετοχής ένα Κομμουνιστικό Κόμμα σε κυβερνήσεις αστικής διαχείρισης, ότι δεν μπορεί να υπάρχει κυβερνητική φιλολαϊκή διαχείριση του καπιταλισμού, ότι η λογική της ανάθεσης τροφοδοτεί τις αστικές κοινοβουλευτικές αυταπάτες μιας δήθεν «ανατροπής» υπό την ανοχή του Κεφαλαίου. Εδώ πάνω είναι θεμελιωμένος και ο μύθος της «κυβερνώσας Αριστεράς»…. Η πραγματικότητα πολιτικού ζόφου που ζούμε, απέδειξε ποιος είχε δίκιο και ποιος όχι! Ό,τι οργανώθηκε ως μορφή αντίστασης από τα κάτω, στην κατεύθυνση της ανασύνταξης του εργατικού κινήματος και της υπεράσπισης των λαϊκών συμφερόντων, είχε τη σφραγίδα της πρωτοπόρας δράσης του Κομμουνιστικού Κόμματος Ελλάδας και του ΠΑΜΕ! Το ΚΚΕ ήταν επίσης η μόνη αξιόπιστη δύναμη που αντιπάλεψε στα ίσα την εγκληματική ναζιστική οργάνωση της «Χρυσής Αυγής», όπου η τελευταία πήγε να σηκώσει κεφάλι. Η πολιτική πίστωση αυτών των αγώνων έχει συγκεκριμένο αποδέκτη και είναι το ΚΚΕ.
-Ποιες είναι οι αντιδράσεις που συναντάς για την υποψηφιότητα από παλιούς γνωστούς και νέους συνοδοιπόρους;
Ξεπέρασαν το αναμενόμενο και δεν το κρύβω ότι είναι συγκινητικό σε ανθρώπινο επίπεδο. Υπάρχουν άνθρωποι που βαδίσαμε μαζί σε δύσκολους καιρούς, φίλοι και σύντροφοι καρδιάς, που μοιραστήκαμε μαζί τις ίδιες αγωνίες, τα ίδια επίδικα και τα ίδια αδιέξοδα. Το ίδιο βάρος της εσωτερικής συντριβής, το ίδιο ασήκωτο βάρος ενός πελώριου διλήμματος: συνθηκολόγηση και παραίτηση ή αγωνιστική διαθεσιμότητα; Γνωρίζουμε, ότι όσο πιο πιστά είσαι δεμένος με το οραματικό στοιχείο ενός αγώνα, τόσο πιο «ανώδυνη» είναι η όποιας εμβέλειας ανάλωση δυνάμεων. Όπως και το ότι οι άνθρωποι δεν αντλούν συνήθως δυνάμεις στα δύσκολα με μεταφυσικό τρόπο. Για να αντλήσεις εσωτερική δύναμη, από κάπου απτά πρέπει να στηριχτείς. Εδώ έρχεται το Κ.Κ.Ε! Κανείς μας δεν μπορούσε να κλείσει τα μάτια στην συνολική πολιτική του δικαίωση. Άλλωστε, είμαστε «διαβασμένο» ακροατήριο! Βοήθησε με διπλό τρόπο: με την πρωτοπόρα δράση του ΠΑΜΕ στο συνδικαλιστικό κίνημα και με τις καθαρές γραμμές στις θεωρητικές του επεξεργασίες, έτσι όπως έχουν αποτυπωθεί στα συνεδριακά του ντοκουμέντα. Σε ό,τι με αφορά, έχοντας κάνει ήδη τη επιλογή μου, πήρα αυτόβουλα την πρωτοβουλία να συμμετέχω στην πολιτική του δράση με όποιο τρόπο μπορούσα. Είναι η μυρωδιά των εργολαβικών ταρσανάδων στη Ζώνη και οι αγώνες των μεταλλεργατών για συλλογική σύμβαση και συσπείρωση στο συνδικάτο μετάλλου, είναι οι απεργιακές φρουρές τα μεσάνυχτα στην Cosco για να μην μπει κανένας μέσα για δουλειά με τους χρυσαυγίτες απέναντι, είναι οι πορείες του ΠΑΜΕ στον Πειραιά και στην Αθήνα πλάι-πλάι με εμβληματικές μορφές του αγώνα των χαλυβουργών, είναι το ξύπνημα στις 6 το πρωί της άνεργης κομμουνίστριας να πάει να μοιράσει φυλλάδια για την απεργία στη Vodaphone και στις εργασιακές γαλέρες που μοιράζουν ξεροκόμματα στη νέα γενιά, είναι το απαράμιλλο ήθος, η ταπεινότητα και η περηφάνια και το ακατάβλητο φρόνημα των μελών και στελεχών του Κομμουνιστικού Κόμματος που συνάντησα και με υποδέχτηκαν καλόκαρδα, είναι το σθένος που επέδειξαν οι συνδικαλιστές και τα μέλη του ΠΑΜΕ στην Καλαμάτα και στη Ρόδο απέναντι στους εργοδοτικούς συνδικαλιστές, είναι αυτά και τόσα άλλα που με έκαναν να βρεθώ εκεί που πραγματικά διεξάγεται η ταξική σύγκρουση και που βίωσα με την καρδιά, το σώμα και το μυαλό μου τους στίχους του Ναζίμ Χικμέτ: Είμαι κομμουνιστής! Είμαι αγάπη από την κορφή ως τα νύχια!»…
Το διακριτό ρεύμα συμπόρευσης με το ΚΚΕ αποτυπώθηκε στις ευρωεκλογές και στις τοπικές εκλογές. Και θα αποτυπωθεί και πάλι στην πιο κρίσιμη αναμέτρηση των εθνικών εκλογών. Με περισσότερο πείσμα, με περισσότερη αισιοδοξία και αγωνιστικό φρόνημα, με όρους μονιμότητας και διαρκούς τροφοδότησης. Οι σχέσεις που έχουν αναπτυχθεί ανάμεσα στο ΚΚΕ και τις κοινωνικές δυνάμεις που συμπορεύονται μαζί του δεν έχουν παροδικό εκλογικό χαρακτήρα. Είναι πλέον σφυρηλατημένες πολιτικά στους χώρους δουλειάς και στα συνδικάτα, στη νεολαία, στα σχολεία και στα πανεπιστήμια, στους αυτοαπασχολούμενους, στη φτωχή αγροτιά, στις ένοπλες δυνάμεις , στις γειτονιές, και όπου αλλού οι ανάγκες της λαϊκής οικογένειας βάζουν επιτακτικά το καθήκον της οργάνωσης της κοινωνικής αντίστασης στις ασκούμενες σαρωτικές αντιλαϊκές πολιτικές. Για να οικοδομηθεί η Κοινωνική Συμμαχία που είναι η πιο στέρεη πολιτική στρατηγική ανατροπής της εξουσίας του κεφαλαίου, για να μπορέσει να πάρει ο λαός τα κλειδιά της οικονομίας στα χέρια του και με κεντρικό επιστημονικό σχεδιασμό της παραγωγής και των υπηρεσιών, να εξυπηρετούνται οι πραγματικές κοινωνικές ανάγκες, να υπάρξει παραγωγική ανάπτυξη σε όφελος του λαού και όχι για τα συμφέροντα και την κερδοφορία των επιχειρηματικών ομίλων.
-Τι μπορούν να βγάλουν αυτές οι εκλογές και τι μήνυμα μπορούν να δώσουν;
Απέναντι σε μια ιδιαίτερα αρνητική εικόνα συσχετισμών μέσα κι έξω από τη Βουλή, απέναντι στα κίβδηλα διλήμματα του ανοικοδομημένου αστικού διπολισμού, συμπεριλαμβανομένων των χρήσιμων αναχωμάτων και εφεδρειών, υφιστάμενων (ΚΙΝΑΛ) & υπό κατασκευή (Βαρουφάκης-Βελόπουλος κλπ), ο μόνος πόλος λαϊκής αντιπολίτευσης είναι – de facto – το Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας! Είναι η μόνη δύναμη που κάθε προοδευτικός, κάθε ριζοσπάστης, κάθε δημοκράτης και αριστερός, κάθε έντιμος άνθρωπος πρέπει να στηρίξει, για να οργανωθεί η λαϊκή αντίσταση και να μπουν οι βάσεις ανασύνταξης του ταξικού εργατικού κινήματος και αυτό πρέπει να αποτυπωθεί όσο γίνεται περισσότερο ΚΑΙ στην κάλπη για να αποκτήσει μεγαλύτερη δυναμική! Κανένας εργαζόμενος, κανένας πραγματικός ριζοσπάστης αριστερός να μην ενδώσει στο ψευτοδίλημμα του δήθεν “μικρότερου κακού”, κανένας να μην πέσει στην παγίδα ότι την επόμενη μέρα θα εκφράσει τα συμφέροντά του στη Βουλή ο Κόκκαλης, η Κουντουρά, ο Ραγκούσης, ο Θεοχαρόπουλος και κάθε λογής γυρολόγος μαζί με το υπόλοιπο λόμπι της καπηλείας των ιδεών της Αριστεράς και όχι η κοινοβουλευτική ομάδα του ΚΚΕ. Κανένας εργαζόμενος να μην πιστέψει ότι την επόμενη μέρα, τα συμφέροντά του θα εκφραστούν και θα εξυπηρετηθούν από τη μαφία του εργοδοτικού και κυβερνητικού συνδικαλισμού του Παναγόπουλου της ΓΣΕΕ και όχι από το ΠΑΜΕ!…
-Ποια είναι τα συμπεράσματα από την πείρα των τελευταίων χρόνων και τις πολιτικές εξελίξεις την περίοδο της κρίσης;
Το εγχώριο αποτύπωμα της διεθνούς καπιταλιστικής κρίσης συνοδεύτηκε από τη διάχυση μιας σειράς ιδεολογημάτων της αστικής προπαγάνδας, ένα συνονθύλευμα δήθεν αναλύσεων, που – μέσω κάθε είδους επιθετικών προσδιορισμών – ως «κρίσης τραπεζικής», «χρηματοπιστωτικής», «δημοσίου χρέους», «εξαγόμενης», «καζινοκαπιταλισμού», «κρίσης αξιοπιστίας», «κρίσης αξιών», εύκολα μπορεί κανείς να διακρίνει την προσπάθεια να κρυφτεί η ίδια η ουσία. Δηλαδή η νομοτελειακή στον καπιταλισμό περιοδική εμφάνιση των κρίσεων, καθώς και ο χαρακτήρας τους, ως κρίσεων υπερσυσσώρευσης του κεφαλαίου σε συνθήκες όξυνσης των αντιφάσεων του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής. Η πιεστική ανάγκη πολιτικής διαχείρισης του βάθους της ελληνικής εκδοχής της κρίσης τόσο στην οικονομία όσο και στην κοινωνία μέσω των μνημονιακών δεσμεύσεων, οι οποίες εμφανίστηκαν ως «παρέκκλιση» της «ευρωπαϊκής κανονικότητας» ενώ ήταν και είναι η εφαρμογή της στην Ελλάδα, με συμπίεση του εργατικού κόστους και του εισοδήματος, με τσάκισμα των εργατικών κατακτήσεων, με δραματικές περικοπές σε υγεία, παιδεία, ασφάλεια, πρόνοια, με σειρά ιδωτικοποιήσεων κ.λ.π., έγινε σε συνθήκες κλιμακούμενης λαϊκής δυσαρέσκειας και κρίσης των αστικών κομμάτων, με κατάρρευση του ενός από τους παραδοσιακούς πυλώνες του αστικού δικομματισμού της Μεταπολίτευσης, του ΠΑΣΟΚ, αλλά διευθετήθηκε επαρκώς με τις συμμαχικές αστικές κυβερνήσεις στο όνομα του «εθνικού συμφέροντος» σε πρώτη φάση, και στη συνέχεια, με την εμφάνιση νέων αστικών σχηματισμών (ΠΟΤΆΜΙ, ΑΝΕΛ, ΔΗΜΑΡ, ΕΝ. Κεντρώων) και την τελική είσοδο της βασικής κυβερνητικής εφεδρείας του αστικού μπλοκ εξουσίας, του ΣΥΡΙΖΑ. Τα συμπεράσματα επομένως από την περίοδο που διανύθηκε μέχρι σήμερα πρέπει να είναι ξεκάθαρα για κάθε εργαζόμενο: είναι αυταπάτη ότι µέσα από µια διαδικασία δηµιουργίας δήθεν νέων κομμάτων και κυβερνητικών συµµαχιών µπορεί να προκύψει κάτι θετικό και συµφέρον για το λαό. Είναι αυταπάτη ο φόβος που καλλιεργείται σε σχέση µε το ενδεχόμενο πολιτικής αστάθειας, η ανησυχία για την ύπαρξη σταθερών αστικών κυβερνήσεων και κοινοβουλευτικών πλειοψηφιών, οι εκκλήσεις περί «συναίνεσης» και «συνοχής». Είναι αυταπάτη ότι θα βελτιωθεί η ζωή του με το ένα ή το άλλο «μείγμα» αστικής οικονομικής πολιτικής, ότι μπορεί να υπάρξει φιλολαϊκή διέξοδος από την καπιταλιστική κρίση στο πλαίσιο του καπιταλισμού. Σήμερα επιβεβαιώνεται πως η έξοδος από την κρίση και η αντίστοιχη ανάπτυξη θα γίνει πάνω στο έδαφος των μισθών πείνας και ελεημοσύνης, στο έδαφος των εργασιακών συμβάσεων ανά μήνα, στο έδαφος των απελευθερωμένων απολύσεων, στο έδαφος της πλήρους ασυδοσίας του κεφαλαίου.
-Η υπόθεση του ΣΥΡΙΖΑ ήταν χαμένη εξ αρχής, ως προς την κατάληξή της, ή ήταν ένα ανοιχτό στοίχημα που κρίθηκε στην πορεία;
Στην «ευγενέστερη» – και μάλλον πλειοδοτούσα σε ιδεολογική αφέλεια – εκδοχή μιας αποτίμησης, ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν ένα θνησιγενές πολιτικό σχέδιο, βουτηγμένο σε εσωτερικές αντινομίες ως προς τη σύλληψή του και, αδιέξοδο -όπως καταφανώς αποδείχθηκε- ως προς την υπεράσπισή του στην πράξη. Στην πραγματική του όμως διάσταση, αποτέλεσε, κατά τη γνώμη μου, το ευφυέστερο και πολύ καλά προετοιμασμένο σχέδιο της εγχώριας αστικής τάξης και του ευρωατλαντικού παράγοντα, δηλαδή της Ε.Ε και του ΝΑΤΟ, προκειμένου να διασφαλιστεί η αστική διαχείριση της κρίσης, να εξυπηρετηθούν στο ακέραιο οι ανάγκες των καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων με τον αφοπλισμό των αντιστάσεων σε κοινωνικό επίπεδο και να προσδεθεί η χώρα στο άρμα των επιθετικών ευρωνατοϊκών ιμπεριαλιστικών σχεδιασμών στην ευρύτερη περιοχή. Δεν είναι «συνωμοσιολογικού» χαρακτήρα παρατήρηση. Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν ξεκίνησε «αλλιώς» και «μεταλλάχθηκε» στην πορεία. Ούτε υπήρξε ξαφνική «προδοσία» και «συνθηκολόγηση» του Τσίπρα και της ηγετικής του ομάδας. Είναι φυσικό για όποιον δεν έζησε «από μέσα» τα πράγματα να αρκείται στην εικόνα της πραγματικότητας που έχει πλέον διαμορφωθεί και η οποία λειτουργεί ως αδιάψευστος μάρτυρας και θα έχει δίκιο. Όμως, όσοι είχαν και οργανωτική-πολιτική εμπλοκή οποιουδήποτε επιπέδου, όποιοι πραγματικά ενδιαφέρονται να αναμετρηθούν με τους ουσιώδεις όρους διαμόρφωσης του «εγχειρήματος», οφείλουν να το κάνουν με ειλικρίνεια. Αυτό σημαίνει ότι θα πρέπει να στραφούν στον ιστορικό φόντο των ιδεολογικών καταβολών του χώρου αυτού, δηλαδή στην οπορτουνιστική ιδεολογική παράδοση του «ευρωκομμουνισμού» και της περίφημης «ανανεωτικής αριστεράς», που εισηγούνταν πάντα «μεταρρυθμιστικά» σχέδια εξωραϊσμού του καπιταλισμού, την κοινοβουλευτική μετάβαση σε έναν δήθεν «σοσιαλισμό με ανθρώπινο πρόσωπο και αστικές πολιτικές ελευθερίες» και άλλα ηχηρά παρόμοια και που, στην πράξη, προσέφεραν υψηλές υπηρεσίες στο κεφάλαιο, διαδραματίζοντας το ρόλο πέμπτης φάλαγγας στο εργατικό και κομμουνιστικό κίνημα.
-Κερδήθηκαν συνειδήσεις την τελευταία δεκαετία ή μήπως απογοητεύτηκε χειρότερα ο κόσμος και πήγε σπίτι του; Και πώς μπορούν να κερδηθούν σήμερα οι συνειδήσεις;
Σε ό, τι αφορά στο ΣΥΡΙΖΑ, τόσο πριν αναλάβει κυβερνητικές ευθύνες με την πλειοδοσία στην λογική της ανάθεσης, όσο και κυρίως με την κυβερνητική του θητεία, διέψευσε βίαια τις ελπίδες και τις αυταπάτες που καλλιέργησε σε έναν ολόκληρο κόσμο, τον οδήγησε στην απογοήτευση, την ιδιώτευση και την παραίτηση και αυτό με τη σειρά του επέφερε ένα διπλό κακό: διαμόρφωσε τη στάση συνθηκολόγησης που αρκείται σε πολιτικές ελεημοσύνης και παγίωσε σε σημαντικό τμήμα της κοινωνίας τη λογική του «όλοι ίδιοι είναι είναι!» Κι αυτό διαμόρφωσε την τάση συντηρητικοποίησης που επιβεβαιώθηκε και στις εκλογές της 26ης Μάη και αιμοδότησε περαιτέρω και υπόγεια την ακροδεξιά στις διάφορες εκδοχές της πολυδιάσπασής της… Παράλληλα, κατασυκοφαντώντας τις ιδέες και τις αξίες της Αριστεράς, νομιμοποίησε σε ένα σημαντικό προοδευτικό δημοκρατικό ακροατήριο όλα εκείνα που τροφοδοτούσαν τις αγωνιστικές κινητοποιήσεις με οικονομικό ή αντιιμπεριαλιστικό περιεχόμενο. Τώρα συνολικότερα, η «κινηματική» εμπειρία ειδικά στις αρχές της επιβολής των μνημονίων με τις συγκεντρώσεις των «αγανακτισμένων» ενός ποικιλώνυμου αντιμνημονιακού «πολτού», έδειξε ξεκάθαρα πως η τυχοδιωκτική πλειοδοσία στο «αυθόρμητο», χωρίς στόχους πάλης ενταγμένους σ’ ένα συνεκτικό πλαίσιο, με μορφές δράσης που δεν βρίσκουν αντιστοίχιση στο επίπεδο ανάπτυξης του ταξικού εργατικού συνδικαλιστικού κινήματος, χωρίς να κατευθύνεται η αντίδραση στον ταξικό χαρακτήρα της εξουσίας, αλλά προς μια συγκεκριμένη κυβέρνηση μόνο, δεν μπορούν να φέρουν αποτελέσματα προς μια ριζοσπαστική επαναστατική προοπτική και, υπό αυτήν την έννοια, αυτή η εμπειρία λειτούργησε αποπροσανατολιστικά για το κίνημα και βοήθησε καθοριστικά στην ανασύσταση του αστικού πολιτικού συστήματος για την διαχείριση της κρίσης, ενώ αιμοδότησε και την ακροδεξιά… Οι συνειδήσεις, ειδικά σε περίοδο κρίσης και άμυνας του κινήματος, δεν κερδίζονται αυτόματα και γρήγορα. Αλλά με το παράδειγμα της αγωνιστικής συνέπειας, της καθαρότητας του ιδεολογικού λόγου, της αποκάλυψης των αιτίων και της επαναστατικής προοπτικής. Το εργατικό κίνημα, από τις ίδιες τις απαιτήσεις της πάλης, πρέπει να κατακτά αντικαπιταλιστικό – αντιιμπεριαλιστικό προσανατολισμό, να αναπτύσσει μέτωπο αντιπαράθεσης με τις αστικές αντιλήψεις και τα συνοδά ιδεολογήματα, με το ρεφορμισμό και τον οπορτουνισμό, με βάση την πείρα που διαμορφώνει στην ταξική πάλη, στους μαζικούς αγώνες. Ο ιδεολογικός, πολιτικός και οικονομικός αγώνας διεξάγεται ενιαία, δε διαχωρίζεται με στεγανά.
-Ακούμε κάποιες φωνές που λένε πως μια πιθανή κυβέρνηση Μητσοτάκη, θα φέρει πολύ χειρότερα αντιλαϊκά μέτρα. Πώς θα απαντούσατε σε αυτό;
Σύμφωνα με την υπάρχουσα εικόνα, έτσι όπως διαμορφώθηκε από την πρόσφατη καταγραφή των πολιτικών συσχετισμών πριν είκοσι περίπου μέρες, την επομένη της 7ης Ιουλίου, θα έχουμε να αντιμετωπίσουμε το νέο μεγάλο κύμα αντιλαϊκών πολιτικών της ΝΔ, με αποκλειστικό “χορηγό” τον ΣΥΡΙΖΑ. Θα πρόκειται για αλλαγή πολιτικής φρουράς των συμφερόντων της αστικής τάξης στη χώρα. Στις 8 Ιουλίου, όλα τα προβλήματα για τον κόσμο της βιοπάλης θα είναι εδώ. Ο ΣΥΡΙΖΑ θα είναι δύναμη ΣΥΜΠΟΛΙΤΕΥΣΗΣ και όχι αντιπολίτευσης. Πατάνε με την ΝΔ στην ίδια ράγα των ευρωενωσιακών & αμερικανοτοϊκών δεσμεύσεων. Έχουν ψηφίσει μαζί τις σφαγιαστικές πολιτικές για την εργατική τάξη της χώρας, για τους φτωχούς αγρότες, τους αυτοαπασχολούμενους και πάνω απ΄όλα για τη νεολαία και υποκλίνονται από κοινού στους σχεδιασμούς του ΝΑΤΟ για τις “διευθετήσεις” των “εκκρεμοτήτων” σε Κύπρο και Αιγαίο, εμπλέκοντας την πατρίδα και το λαό μας στους ιμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς της περιοχής για το ξαναμοίρασμα της πίτας στο πεδίο των ενεργειακών αγορών. Άρα το πραγματικό δίλημμα στην προσεχή αναμέτρηση, δεν είναι ποιος θα συνεχίσει τη σφαγή των δικαιωμάτων των εργαζομένων, δεν μπορεί να είναι η πριμοδότηση των μειωμένων προσδοκιών, δεν μπορεί τα συμφέροντα των λαϊκών οικογενειών και της νεολαίας να κινούνται στο εκκρεμές μιας «κοινωνίας ευκαιριών» του Μητσοτάκη και μιας κοινωνίας με επιδόματα ελεημοσύνης του Τσίπρα, αλλά η ουσιαστική ενίσχυση του ΚΚΕ, την μόνης δύναμης που μπορεί να βάλει φραγμό στις επιδιώξεις του Κεφαλαίου, να επανακτηθούν απώλειες και να εγγυηθεί μια κοινωνία με πραγματικά δικαιώματα και λαϊκή εξουσία.
-Γιατί κάποιος που δηλώνει αριστερός να στηρίξει το ΚΚΕ και όχι κάτι άλλο, πχ ΑΝΤΑΡΣΥΑ, ΛΑΕ ή το κόμμα του Βαρουφάκη;
Εξακολουθούμε κάποιοι να διαθέτουμε επαρκή μνήμη σε σχετικά πρόσφατες εξελίξεις στην περίοδο της κρίσης που διανύθηκε. Μπορούμε ενδεικτικά να θυμηθούμε τι οι δυνάμεις της ΑΝΤΑΡΣΥΑ και του ΝΑΡ με τη στάση τους από τις «πλατείες των αγανακτισμένων» ως τα συλλαλητήρια «στήριξης της διαπραγμάτευσης» και τις αυταπάτες του δημοψηφίσματος, παρείχαν το αναγκαίο «καύσιμο» στις κινήσεις αναμόρφωσης του αστικού πολιτικού συστήματος, ώστε να υπηρετηθούν οι στόχοι διαχείρισης των συμφερόντων του κεφαλαίου. Μπορούμε επίσης να θυμηθούμε ότι οι δυνάμεις που πρωταγωνιστούν στη ΛΑΕ είναι συνένοχες σε όλη την πορεία του ΣΥΡΙΖΑ πριν και μετά από τις εκλογές του Γενάρη του 2015. Υιοθέτησαν προεκλογικά το Πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης, δηλαδή το πρόγραμμα παραίτησης του λαού από κάθε ουσιαστική διεκδίκηση των απωλειών των λαϊκών στρωμάτων την περίοδο της κρίσης. Συμμετείχαν από υπουργικές θέσεις σε όλα τα βήματα της κυβέρνησης μέχρι την υπογραφή του 3ου Μνημονίου. Στήριξαν αποφασιστικά τη συμφωνία της 20ης Φλεβάρη με την ΕΕ και το ΔΝΤ. Διαβεβαίωναν, ακόμα και όταν ο Τσίπρας υπέβαλε την πρόταση συμφωνίας με τους δανειστές, ότι η κυβέρνηση δε θα υπογράψει μνημόνια. Δε διαμαρτυρήθηκαν ποτέ δημόσια όταν ο Τσίπρας δήλωνε ότι η συμμετοχή της Ελλάδας στην ΕΕ και στο ΝΑΤΟ είναι δεδομένη και υλοποιούσε τους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς. Δήλωναν ότι δεν επιθυμούν την ανατροπή της κυβέρνησης, ακόμα και όταν ψηφίζονταν στη Βουλή τα προαπαιτούμενα του 3ου Μνημονίου. Εμφανίστηκαν όψιμα αγανακτισμένοι και προχώρησαν στη συγκρότηση ανεξάρτητης κοινοβουλευτικής ομάδας, αφού ο Αλέξης Τσίπρας παραιτήθηκε από την κυβέρνηση. Αρνήθηκαν να ψηφίσουν και να απαιτήσουν να τεθούν σε ψηφοφορία τα φιλολαϊκά νομοσχέδια που πρότεινε το ΚΚΕ για την ανεργία, τους μισθούς, το Ασφαλιστικό. Αλλά και σε προγραμματικό επίπεδο, τόσο η ΑΝΤΑΡΣΥΑ όσο και η ΛΑΕ, εισηγούνται η μεν πρώτη ένα «αντικαπιταλιστικό πρόγραμμα μετάβασης» στο έδαφος του καπιταλισμού και η δεύτερη ένα πρόγραμμα το οποίο κινείται στις ίδιες κατευθύνσεις με του ΣΥΡΙΖΑ πριν αναλάβει τη διακυβέρνηση. Γι’αυτό και δικαιολογημένα έχει τον χαρακτήρα ενός σχήματος του ΣΥΡΙΖΑ νο 2… Πρόκειται για σχήματα που αρκετές ομάδες στο εσωτερικό τους, γκρούπες χωρίς ουσιαστική γείωση στο ταξικό εργατικό κίνημα, λειτουργούν ως συγκοινωνούντα δοχεία με το ΣΥΡΙΖΑ, που έφτασαν πρόσφατα όσον αφορά τον ΑΝΤΑΡΣΥΑ π.χ., να συμπλέουν εκλογικά στο δεύτερο γύρο με τους συνδυασμούς των αστικών κομμάτων για να μη βγει κομμουνιστής δήμαρχος στην Ικαρία… Η δε ΛΑΕ, παρότι συντρίφτηκε εκλογικά, έφτασε στο σημείο να καλεί σε «αντιμνημονιακό μέτωπο» κάθε περιθωριακό σχήμα του χώρου προκειμένου να αυτοσυντηρηθεί πολιτικά με την αξίωση της προγραμματικής σύγκλισης…ακόμη και μετά τις εκλογές!… Ο κ. Βαρουφάκης, αποτελεί κλασική περίπτωση αστικής εφεδρείας του συστήματος, βαρύνεται με όλα τα παραπάνω κατά την διάρκεια της υπουργικής του θητείας, δεν μπορεί να πολιτογραφηθεί καν στον αριστερό χώρο και ήδη έχει παράσχει έγκαιρα τις διαβεβαιώσεις του ότι μπορεί να συνεργαστεί τόσο με τη ΝΔ όσο και με τον ΣΥΡΙΖΑ, και ποντάρει να ψαρέψει στα θολά νερά ενός ακροατηρίου του ΣΥΡΙΖΑ ως φαντασίωση ενός «ημιτελούς» σχεδίου δήθεν ρήξης με τους δανειστές…..
Η εργατική τάξη στις εκλογές πρέπει να σημαδέψει τον πραγματικό ένοχο, την πραγματική αιτία των αντιλαϊκών πολιτικών, που είναι η στρατηγική της ΕΕ και του κεφαλαίου, η προσπάθεια να ξεπεραστεί η καπιταλιστική κρίση και να θωρακιστεί η ανταγωνιστικότητα των μονοπωλιακών ομίλων, με τη σφαγή των λαϊκών δικαιωμάτων και αναγκών. Πολιτική ισχυροποίηση του ΚΚΕ σημαίνει δύναμη διεκδίκησης, δύναμη αντίστασης σε νέες αντεργατικές – αντιλαϊκές εργοδοτικές και κυβερνητικές επιθέσεις, ακόμη και δύναμη απόσπασης κατακτήσεων. Μόνο το ΚΚΕ πρωταγωνιστεί για την οργάνωση της ταξικής πάλης, την προετοιμασία της λαϊκής αντεπίθεσης σε κατεύθυνση ρήξης με την ΕΕ, το κεφάλαιο και την εξουσία του. Μόνο το ΚΚΕ φέρνει στο προσκήνιο την ανάγκη της εργατικής-λαϊκής εξουσίας για να υπάρξει κεντρικά, επιστημονικά σχεδιασμένη κοινωνική παραγωγή, με γνώμονα τις λαϊκές ανάγκες, στο έδαφος της κοινωνικής ιδιοκτησίας των μέσων παραγωγής και του εργατικού ελέγχου. Ο λαός δε χρειάζεται ένα νέο αντίγραφο του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά μια ισχυρή επαναστατική πρωτοπορία της εργατικής τάξης που θα ανοίξει το δρόμο της πραγματικής ανατροπής, δηλαδή ένα πιο ισχυρό ΚΚΕ, για να δυναμώσει ο ίδιος.
-Ποια είναι σήμερα η κατάσταση στη συγχωνευμένη με την Aegean Ολυμπιακή Αεροπορία;
Η απόφαση της Ε.Ε για την «απελευθέρωση των αερομεταφορών» συνοδεύτηκε από απαγορευτικές πολιτικές κρατικής στήριξης των δημόσιων εθνικών αερομεταφορέων των χωρών μελών της Ένωσης. Το τοπίο που διαμορφώθηκε μετά την απόφαση αυτή στην ευρωπαϊκή κυρίως αεροπορική αγορά, στόχευσε στην ενίσχυση των ισχυρών Mega Carriers όπως η Lufthansa, η British Airways και η Air France που θα απορροφούσαν αεροπορικό έργο από τους μικρότερους εθνικούς «παίκτες», λόγω όξυνσης του ανταγωνισμού. Η περίπτωση της «Ολυμπιακής» αποτέλεσε σκάνδαλο πρώτου μεγέθους, τόσο ως προς τον τρόπο βαθμιαίας απαξίωσής των όποιων στοιχείων δημόσιου χαρακτήρα διέθετε μέσω των πολιτικών που εφάρμοζαν οι εκάστοτε διοικήσεις που διόριζε το αστικό πολιτικό προσωπικό, υπό το πρόσχημα της «διάσωσής» της, όσο και ως προς τον τρόπο του τελικού ξεπουλήματός της από την κυβέρνηση Καραμανλή στον όμιλο της Marfin του Α. Βγενόπουλου «αντί πινακίου φακής», με βίαιη συρρίκνωση πτητικού έργου, μέσω διακοπής των υπερατλαντικών γραμμών, πολλών ευρωπαϊκών προορισμών και πτήσεων μεσαίων αποστάσεων προς τον Αραβικό Κόλπο, που συνοδεύτηκε από απόλυση 5.500 εργαζομένων του τακτικού προσωπικού και αντίστοιχο αριθμό συμβασιούχων και την τελική μεταβίβασή της στον επιχειρηματικό όμιλο Βασιλάκη της ιδιωτικής Aegean Airlines η οποία είχε συνάψει στρατηγική συνεργασία με την γερμανική Lufthansa!… Αποτέλεσμα: έχει μείνει μόνο το «κουφάρι» της παλιάς εταιρίας να εκτελεί στα πλαίσια της εταιρικής συγχώνευσης μόνο πτήσεις εσωτερικού, όσοι από τους παλιούς εποχικούς εργαζόμενους έχουν προσληφθεί, δουλεύουν σε συνθήκες εργασιακής γαλέρας, με μισθούς πείνας, με ελαστικά ωράρια, σε κλίμα εργοδοτικής αυθαιρεσίας & εντατικοποίησης, χωρίς δικαίωμα συνδικαλιστικής έκφρασης, τα προνομιακά δικαιώματα απογείωσης της παλιάς Ολυμπιακής καλύφτηκαν από τον ανταγωνισμό και η Aegean να μονοπωλεί την εσωτερική αγορά με ό, τι αυτό συνεπάγεται για το κόστος που καλείται να πληρώσει ο επιβάτης…
-Ποια είναι τα αιτήματα αιχμής και οι διεκδικήσεις για τις αεροπορικές συγκοινωνίες στη χώρα μας;
Οι μεταφορές γενικά και οι αερομεταφορές ειδικότερα, είναι δημόσιο αγαθό και εργαλείο παραγωγικής οικονομικής ανάπτυξης, παραγωγικής σύνδεσης και συνοχής κέντρου και περιφέρειας, σε όφελος συνολικά της κοινωνίας. Δεν μπορούν να αποτελούν προνομιακό πεδίο άντλησης κερδοφορίας καπιταλιστικών επιχειρηματικών ομίλων. Στη βάση αυτή, το ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα, θα πρέπει να έχει ως αιχμές διεκδίκησής του την υπεράσπιση των εργασιακών δικαιωμάτων και των δικαιωμάτων φθηνής & ασφαλούς πρόσβασης στις παρεχόμενες αεροπορικές υπηρεσίες σε μια συνολικότερη κατεύθυνση ικανοποίησης των σύγχρονων πραγματικών λαϊκών αναγκών που μπορεί να εγγυηθεί μόνο ο κεντρικός επιστημονικός σχεδιασμός της οικονομίας, με εργατικό έλεγχο και με την αξιοποίηση των τεράστιων τεχνολογικών δυνατοτήτων της εποχής μας.
