Μην περιμένεις να δεις μια φωτογραφία για να σοκαριστείς…

Η εικόνα φέρνει συνειρμικά το μικρό Αϊλάν και το άψυχο κορμί του στα παράλια της γειτονικής Τουρκίας.

Εδώ αλλάζουν οι λεπτομέρειες, ο χώρος και ο χρόνος, όχι όμως κι η ουσία. Ο Όσκαρ Αλμπέρτο Μαρτίνες από το Σαλβαδόρ και η μόλις δύο ετών κόρη του, Άντζι Βαλέρια, πνίγηκαν την περασμένη Κυριακή καθώς προσπαθούσαν να διαβούν το Ρίο Γκράντε και να περάσουν από το Μεξικό στις ΗΠΑ. Λίγες ώρες μετά ο φωτογραφικός φακός της δημοσιογράφου Τζούλια Ντε Λουκ, που ζει στο Μεξικό, απαθανατίζει το… φρικτό θάνατο.

Μία ακόμα ψηφίδα, ένα ακόμα κομμάτι στο παζλ της ντροπής. Το τείχος του Τραμπ τώρα δικαιώνεται. Τα διάφορα τείχη, ορατά και αόρατα, μένουν όρθια και αλώβητα στην ταξική κοινωνία, να χωρίζουν την “πλέμπα” από τους “φιλήσυχους πολίτες”.

Το “Σαλβαδόρ” σημαίνει σωτηρία. Οι ΗΠΑ θεωρούνται η χώρα της ευκαιρίας. Ο πατέρας πήρε τη μικρή του κόρη, αναζητώντας σωτηρία από το επίγειο μαρτύριό του, και μια άλλη ευκαιρία να χτίσει ξανά τη ζωή του στη “γη τη επαγγελίας”. Έφυγαν από αυτόν τον κόσμο, μαζί με την κόρη του, αγκαλιασμένοι, με το χέρι της μικρής περασμένο στην μπλούζα του, για να μην την παρασύρουν τα ρέματα.

Τα social media θα γεμίσουν ευαισθησία και από λυπημένα ή οργισμένα σχόλια. Αλλά τα πυρά μας θα είναι άσφαιρα, όσο δε χτυπάμε την αιτία, το σύστημα που γεννά τους πρόσφυγες, τη δυστυχία.

Μην περιμένουμε την επόμενη εικόνα, για να σοκαριστούμε. Να αγωνιστούμε για να την προλάβουμε, αλλάζοντας τον κόσμο που το έχει ανάγκη, όσο και εμείς.