Άι χάσου μυρμηγκάκι

Αναστάτωση επικρατεί στις τάξεις του νεοφιλελέ στρατοπέδου μετά τη διαφωνία που προέκυψε στις γραμμές του σχετικά με τη διανομή ρόλων στο γνωστό αισώπειο μύθο “Τζίτζικας και μέρμηγκας”. Μέχρι πρόσφατα, στο κυρίαρχο αφήγημα οι κομμουνιστές ήταν συνδεδεμένοι με τη “δουλειά μυρμηγκιού”. Σ’ αυτό ακριβώς βάσισε άλλωστε και ο Αρκάς – πρόσφατη μεταγραφή στον πολιτικό χώρο – το άλμπουμ του Αποικία, με τον Προκόπη και το Λαυρέντη, τα δύο μυρμήγκια, που γίνονται αντικείμενα εκμετάλλευσης από τη βασίλισσα – μητερούλα – πατερούλη – το πιάσατε το υπονοούμενο – το Στάλιν εννοεί, ενώ ακούνε από το καθεστώς και τους κολαούζους του παραμύθια για φανταστικούς εχθρούς, τα τζιτζίκια, που απειλούν τη φωλιά, την εσωτερική ηρεμία και την υποτιθέμενη ευημερία των μελών της. Μια αλληγορία βγαλμένη από τα πιο απλοϊκά στερεότυπα του μακαρθισμού.

Τώρα η Μιράντα Ξαφά, συνεργάτης του ΔΝΤ και αρωγός στην ευημερία που αυτός σκορπά στις δικές του “αποικίες”, επαναφέρει με άρθρο της στην Καθημερινή, το μύθο που χρησιμοποιήθηκε για την υποσυνείδητη συλλογική ενοχοποίηση του ελληνικού λαού, που ζει σε μια χώρα με θερμό κλίμα, χωρίς να δουλεύει, καταναλώνει περισσότερα απ’ όσα (δεν) παράγει και έχει έρθει η ώρα να πληρώσει γιατί δε γίνεται να τον θρέφουν άλλο τα εργατικά μυρμήγκια της Βόρειας Ευρώπης και να παρασιτεί εις βάρος τους.

Επειδή όμως έρχονται εκλογές και κανένα … τζιτζίκι δεν πρόκειται να ψηφίσει κάποιον που του λέει να ψοφήσει (αν και διατηρούμε πλέον ζωηρές αμφιβολίες ακόμα και ως προς αυτό, αν αναλογιστούμε πόσοι στηρίζουν πρόθυμα την παράταξη της επταήμερης εργασίας) οι ρόλοι του μύθου αναπροσαρμόζονται ελαφρώς για να στοχοποιήσουν ως τζίτζικες τους αριστερούς – σαν να λέμε του κακούς – οι οποίοι αριστεροί δεν υπερασπίζονται την εργατική τάξη που παράγει όλο τον πλούτο, όπως νομίζαμε, αλλά τους ανίκανους τεμπέληδες, τους αργόμισθους που πεταλώνουν τζιτζίκια και μπαίνουν με κοινωνικά κριτήρια στο δημόσιο, ενώ θα έπρεπε να τους αφήσουμε να ψοφήσουν μες στη βαρυχειμωνιά και τη θύελλα αντιλαϊκών μέτρων.

Να λειτουργήσει επιτέλους ο κοινωνικός καιάδας, ως μοχλός της εξέλιξης και του ανταγωνισμού για να αναδειχθεί επιτέλους η αριστεία σε αυτόν τον τόπο.

Τι ξέχασε να μας πει η κυρία Ξαφά;

Πως τα μυρμήγκια έχουν βασίλισσες που τα εκμεταλλεύονται κι ένα μικρό στρατό κηφήνων που τρώνε από τα έτοιμα και λυμαίνονται τον κόπο των εργατών. Ξέχασε επίσης να κατατάξει τον εαυτό της στους κηφήνες, από αυτούς με το μεγαλύτερο θράσος, που κουνάνε το δάχτυλο στον κόσμο της δουλειάς, κάνοντας αντιμετάθεση ρόλων και βαφτίζοντας τεμπέληδες την τάξη που φτιάχνει όσα υπάρχουν γύρω μας, αλλά πρέπει να νιώσει ενοχές, γιατί καταναλώνει πολλά ή δεν είναι αρκετά ανταγωνιστική, όπως άλλα μυρμηγκάκια σε γειτονικές φωλιές. Κάτι σα σύγχρονη Μιράντα Αντουανέττα, αλλά στο πιο θρασύ ακόμα.

Τι θα μπορούσαν λοιπόν να της απαντήσουν όσοι κατηγορούνται για οκνοί και ανίκανοι; Και δεν εννοούμε τους “αριστερούς” που μπαίνουν όλοι μαζί σε ένα τσουβάλι από την Ξαφά, κομμουνιστές και κυβερνώντες, όπως στις μπροσούρες του Γεωργαλά, αλλά τον εργαζόμενο λαό, γιατί περί αυτού πρόκειται.

Καταρχάς πρέπει να καταλάβουν πως ο εχθρός και η τάξη που υπηρετεί, μπορεί να είναι πολιτικά παχύδερμα, αλλά ακόμα κι ένας ελέφαντας μπορεί να τρομάξει από ένα μυρμηγκάκι. Και προς το παρόν μας φαίνονται γίγαντες γιατί είμαστε πεσμένοι στο έδαφος, από συνεχόμενα χτυπήματα. Αλλά αν σηκώσουμε ανάστημα, για να φτιάξουμε έναν κόσμο στο μπόι των ονείρων μας, θα καταλάβουμε και το δικό τους πραγματικό μέγεθος, οπότε και θα μπορούσαμε να τους πούμε:

-Άι χάσου μυρμηγκάκι

Υ.Γ: Καμία σχέση πάντως με τον ψοφοδεή μικρό Μήτσο, που κάνει ασκήσεις θάρρους στο δωμάτιό του, αλλά φοβάται να τα βάλει με όσα του τρώνε τη ζωή και ξεσπάει στα μυρμήγκια, σε μια επίδειξη κοινωνικού αυτοματισμού.

Υγ: Καμία σχέση και με το Λαζόπουλο, που ενσάρκωνε αυτό το Μήτσο και χθες πιθανότατα έκλεισε τον κύκλο του Αλ Τσαντίρι, που είχε γίνει πολλά χρόνια τώρα, πλυντήριο της κυβέρνησης, και κάθε εξουσίας μ’ αριστερό προσωπείο κι απάνθρωπο πρόσωπο.

Υγ2: σε επόμενο επεισόδιο πώς μαθαίνουμε στα μυρμήγκια από διάφορες φωλιές να σκοτώνονται μεταξύ τους για τα κέρδη των βασιλισσών τους