Ολίγα περί φθοράς και εξουσίας

Κάποτε, κάποιο στέλεχος του Κομμουνιστικού Κόμματος Ελλάδας μεταπήδησε σε κάποιο αστικό κόμμα, όταν έκρινε ότι η πιθανότητά του να εκλεγεί με αυτό ήταν πολύ μεγάλη. Το ίδιο πίστευε και η συμπαθής σύζυγός του, όταν μου εκμυστηρεύτηκε σε μια συνάντησή μας τις προεκλογικές ανησυχίες της, με κάποια συγκρατημένη χαρά για την επικείμενη εκλογή του πρώην κομμουνιστή συζύγου της:

«Φοβάμαι, Δημήτρη μου, μήπως αν βγει βουλευτής χαλάσει…»

Δεν ξέρω αν υπάρχει καμία σύζυγος υποψήφιου βουλευτή της όποιας αστικής παράταξης που να φοβάται μήπως ο σύζυγός της χαλάσει μετά την εκλογή του σε θέση βουλευτή ή υπουργού ή αρχηγού κόμματος ή αν καταλάβει, τέλος πάντων, κάποιο ανώτερο και προσοδοφόρο αστικό αξίωμα. [Η Περιστέρα, μάλλον δεν φοβόταν κάτι τέτοιο, γιατί σίγουρα ήξερε τι θα ακολουθούσε…] Η σύζυγος, όμως, του πρώην κομμουνιστικού στελέχους δεν είχε, προφανώς, κανένα πρόβλημα με την πολιτική μεταπήδηση του συζύγου της, αλλά για κάποιο λόγο άγνωστο σε μένα επιδίωξε να της πω την άποψή μου επί του συγκεκριμένου κινδύνου φθοράς του συζύγου της…

«Δεν ξέρω…», της είπα. «Φοβάμαι, όμως, πως όταν κάποιος επιδιώκει να καταλάβει πόστο αστικής εξουσίας είναι ήδη χαλασμένος…»

Ναι, ξέρω, είμαι κακός και συμπεριφέρομαι άσχημα. Δεν το θέλησα, όμως, ή κάτι τέτοιο θέλω να πιστεύω. Όπως πιστεύω ότι όλοι αυτοί που επιδιώκουν να καταλάβουν ή κατέχουν πόστα αστικής εξουσίας είναι ήδη χαλασμένοι. Και για να επιτύχουν σ’ αυτές τις αστικές τους επιδιώξεις και καταλήψεις θέσεων έχουν ανάγκη από πλήθος συνεργών, υποστηρικτών και μεσαζόντων, και κάποιων γυναικών (μαμάδων, συζύγων, ερωμένων…) που θέλουν να τους δουν να… προοδεύουν και να γίνονται βουλευτές, υπουργοί, πρωθυπουργοί, αρχηγοί κόμματος κι ας την πληρώσει ο λαός αυτή την φιλοδοξία τους. Το πώς χάλασαν όλοι αυτοί οφείλεται σε τελική ανάλυση στις συγκεκριμένες αστικές κοινωνικές συνθήκες και σχέσεις, και στην εξουσιαστική συγκρότηση του συγκεκριμένου κοινωνικού συστήματος σε όλες του τις δομές, από τις οικονομικές μέχρι εκείνες τις πολιτικής και του κράτους που κατοχυρώνει και προστατεύει τα συμφέροντα της αστικής τάξης. Έτσι και στο στρατό όπως και στη δικαιοσύνη, στην εκκλησία, στο σχολείο· έτσι και στην οικογένεια όπως ακόμα και στις ερωτικές σχέσεις… Λογική συνέπεια όλων αυτών είναι να επικρατούν οι κυρίαρχες ιδέες και επιδιώξεις στα μυαλά των ανθρώπων και να επέρχεται η φθορά των συνειδήσεων. Κι ύστερα, ποιος ξέρει τι μεταφέρουν κληρονομικά όλοι οι αστικά διαμορφωμένοι και αλλοτριωμένοι χαρακτήρες σ’ εκείνους των απογόνων τους… Ό,τι, πάντως, κι αν μεταφέρουν στις θέσεις της αστικής εξουσίας που καταλαμβάνουν, η άσκηση αυτής της εξουσίας όπως την απαιτεί αυτή η θέση είναι το κυρίαρχο γεγονός. Κι όπως το διατύπωσε ο ρωμαίος στρατιωτικός και πολιτικός Λεύκιος Κορνήλιος Σύλλας [1], ο οποίος εκλέχθηκε ύπατος δύο φορές και κατέληξε δικτάτορας, «η μεγάλη εξουσία δεν επιτρέπει σε αυτούς που την ασκούν να διατηρήσουν την αρχική τους φύση, αλλά τους κάνει άστατους, αλαζόνες και απάνθρωπους» [2]. Γι’ αυτή την αλλοτρίωση που χαρακτήρα, ο Πλούταρχος, που μας μεταφέρει την άποψη του Σύλλα, συμπληρώνει : «Τώρα, αν αυτό [που λέει ο Σύλλας] οφείλεται σε τυχαία αλλαγή και αλλοίωση του χαρακτήρα ή αν πρόκειται μάλλον για αποκάλυψη υπάρχουσας κακίας, που εκδηλώνεται όταν ο άνθρωπος βρεθεί στην εξουσία, είναι κάτι που θα μπορούσε να εξακριβώσει μια άλλου είδους πραγματεία» [3].

Αυτούς όλους τους αστούς πολιτικούς που επιδιώκουν να κυβερνήσουν το αστικό κράτος θα τους έχουμε μέχρι να καταργηθεί αυτό το κράτος, και μόνο τότε θα εξαλειφθεί το σινάφι τους και θα πεθάνουν ιστορικά οι επιθυμίες τους από ατροφία. Και πάνω σ’ αυτό νομίζω πως οι πιο κατάλληλες είναι οι σχετικές θέσεις του Λένιν. Στη μελέτη του Κράτος και Επανάσταση (Σύγχρονη Εποχή, 2005, σελ. 57), στο κεφ.3 που φέρει το χαρακτηριστικό τίτλο «Η κατάργηση του Κοινοβουλευτισμού», προχωράει την κριτική του κατά του κοινοβουλευτισμού μέχρι την αναγκαιότητα της εξαφάνισής του μαζί με το αστικό κράτος:. «Επαγγελματίες υπουργοί και βουλευτές, προδότες του προλεταριάτου και “επιχειρηματίες” σοσιαλιστές των ημερών μας παραχώρησαν την κριτική του κοινοβουλευτισμού ολοκληρωτικά στους αναρχικούς και πάνω σ’ αυτή τη βάση κήρυξαν “αναρχισμό” οποιαδήποτε κριτική του κοινοβουλευτισμού».

Και κάτι ακόμα από την ίδια μπροσούρα του Λένιν (σελ. 65-66):
«Ο Μαρξ συμφωνεί με τον Προυντόν στο ότι και οι δυο τους τάσσονται υπέρ της “συντριβής” της σύγχρονης κρατικής μηχανής. Αυτή την ομοφωνία του μαρξισμού με τον αναρχισμό (και με τον Προυντόν και με τον Μπακούνιν) δεν θέλουν να τη δουν ούτε οι οπορτουνιστές, ούτε οι καουτσκιστές, γιατί σ’ αυτό το σημείο απομακρύνθηκαν από το μαρξισμό».

Οπορτουνιστές, καουτσκιστές, συριζαίοι, δημαρίτες, σοσιαλδημοκράτες… και κάθε σάπιας «αριστερής» καρυδιάς καρύδι, που όχι μόνο δεν έχουν καμιά σχέση με τον μαρξισμό και τον στρατηγικό στόχο της συντριβής της αστικής κρατικής μηχανής, αλλά θα υπερασπιστούν αυτό το κράτος μέχρι την τελευταία ρανίδα του αίματος οποιουδήποτε θελήσει να το ανατρέψει… Γι’ αυτό, μαζί με τη συντριβή της αστικής τάξης και του κράτους της, είναι πια διαπιστωμένο ιστορικό γεγονός ότι απαιτείται και η συντριβή όλης της παραπάνω πολιτικής σαβούρας που το υπερασπίζεται μέχρι θανάτου των άλλων.

ΠΑΡΑΠΟΜΠΕΣ και ΣΧΟΛΙΑ

[1] Ο Λεύκιος Κορνήλιος Σύλλας (περ. 138 π.Χ. – 78 π.Χ.), όταν έγινε δικτάτορας ξεκίνησε μια σειρά από συνταγματικές μεταρρυθμίσεις που είχαν ως απώτερο σκοπό να εξυπηρετήσουν τα συμφέροντα της αριστοκρατικής τάξης. Η δικτατορία του, εντούτοις, σηματοδότησε την αρχή του τέλους για τη ρωμαϊκή δημοκρατία.

[2] «Σύλλας δὲ […] εἰκότως προσετρίψατο ταῖς μεγάλαις ἐξουσίαις διαβολὴν ὡς τὰ ἤθη μένειν οὐκ ἐώσαις ἐπὶ τῶν ἐξ ἀρχῆς τρόπων, ἀλλ’ ἔμπληκτα καὶ χαῦνα καὶ ἀπάνθρωπα ποιούσαις».

[3] «τοῦτο μὲν οὖν εἴτε κίνησίς ἐστι καὶ μεταβολὴ φύσεως ὑπὸ τύχης, εἴτε μᾶλλον ὑποκειμένης ἀποκάλυψις ἐν ἐξουσίᾳ κακίας. ἑτέρα τις ἂν διορίσειε πραγματεία».