“Παράνομες” ζωές – Αποκλειστική νοσοκόμα χωρίς άδεια σκοτώθηκε πέφτοντας στο κενό για να αποφύγει τη σύλληψη

Ό,τι είναι νόμιμο, δεν είναι και ηθικό, ειδικά στον κόσμο που ζούμε, όπου το δίκαιο αντανακλά κυρίως τις σχέσεις εκμετάλλευσης στην κοινωνία. Ενίοτε δε, το νόμιμο γίνεται και θανάσιμο για τους εκμεταλλευόμενους.

Οι περισσότεροι θα θυμάστε την υπόθεση του 18χρονου Θανάση από το Περιστέρι, που το 2013 σκοτώθηκε στην προσπάθειά του να αποφύγει έλεγχο εισιτηρίων στο τρόλεϊ. Σήμερα αντίθετα δε γνωρίζουμε ούτε καν το όνομα της 50χρονης Αρμένισσας αποκλειστικής νοσοκόμας, που βούτηξε από τον πρώτο όροφο Γενικού Κρατικού Νοσοκομείου Νικαίας για να μη της γίνει έλεγχος, καθώς δε διέθετε τα απαραίτητα έγγραφα νομιμοποίησης της παρουσίας της στο νοσοκομείο. Το γιατί υπάρχει αυτή η διαφορά απαντιέται μάλλον εύκολα με μια απλή ματιά στο ημερολόγιο.

Εν προκειμένω εκείνο που έχει πραγματικά σημασία και προκαλεί κυριολεκτικά ανατριχίλα, είναι πως σε αυτό το σύστημα, υπάρχουν άνθρωποι που έχουν – ενδόμυχα προφανώς και υποσυνείδητα – “πειστεί”, ότι η ύπαρξή τους έχει τόσο μικρή αξία, ώστε να διακινδυνεύουν τη σωματική τους ακεραιότητα κι εν προκειμένω τη ζωή τους, επειδή αναγκάστηκαν να κερδίσουν με παράτυπο τρόπο το ψωμί τους.

Ένα άλλο ζήτημα που αναδεικνύεται είναι εκείνο της υποκριτικής στόχευσης, που έχουν οι έλεγχοι. Κανείς δεν έχει αντίρρηση τους ασθενείς να φροντίζει μόνο προσωπικό που αποδεδειγμένα διαθέτει την απαραίτητη εκπαίδευση για κάτι τέτοιο. Είναι όμως γνωστό τοις πάσι ότι σπανιότατα οι μη αδειούχες νοσοκόμοι – αλλαδαπές και ημεδαπές – δρουν “ξέμπαρκες”, αλλά αποτελούν απλά τελευταίο τροχό της αμάξης σε ένα κύκλωμα που πουλά “προστασία” και θησαυρίζει σε βάρος τους. Πόσες φορές όμως έχουμε ακούσει για εξάρθρωση τέτοιων κυκλωμάτων στα νοσοκομεία;

Στην πραγματικότητα, το φαινόμενο των μη αδειούχων αποκλειστικών πατά στο γεγονός πως η παρουσία αποκλειστικής νοσοκόμας, από απόλυτη ανάγκη για μεγάλη κατηγορία ασθενών εξελίσσεται ολοένα και περισσότερο σε δυσβάσταχτη “πολυτέλεια” για την πλειονότητα των οικογενειών τους. Σύμφωνα μάλιστα με τις πρόσφατες, από το περασμένο φθινόπωρο, αλλαγές στην αποζημίωση που παρέχεται από τον ΕΟΠΥΥ, το ποσό που τελικά λαμβάνουν οι ασθενείς, αφού πρώτα έχουν κληθεί προκαταβολικά να επωμιστούν το σύνολο του υψηλού κόστους – κάποιοι κατηγορούν τους “νόμιμους” νοσοκόμους γι’ αυτό, παραβλέποντας πως πρόκειται για μια βαριά δουλειά με φριχτά ωράρια – κυμαίνεται από 30 ως 45 (τα σαββατοκύριακα) ευρώ τη μέρα, κι αυτό για 12 μέρες (ή μάλλον νύχτες) το μέγιστο. Δεν είναι λοιπόν παράξενο που τόσοι συνάνθρωποί μας στρέφονται στη “λύση” μιας μη αδειούχου αποκλειστικής.

Ο μόνος τρόπος να διασφαλιστούν τα επαγγελματικά δικαιώματα των διπλωματούχων, η υγεία των ασθενών, αλλά και οι ζωές όσων αναγκάζονται να αναζητήσουν “μαύρο” μεροκάματο, είναι να αντιμετωπιστεί αφενός η δραματική έλλειψη σε νοσηλευτικό προσωπικό, κι αφετέρου να υπάρχει πλήρης κάλυψη των υπηρεσιών των αποκλειστικών νοσοκόμων, όπου κρίνεται ιατρικά απαραίτητη. Ακόμα καλύτερα, η κατηγορία αυτή των νοσηλευτών να ενταχθεί κανονικά στο Δημόσιο Σύστημα Υγείας, με μόνιμη δουλειά και πλήρη εργασιακά και μισθολογικά δικαιώματα.