Δε φταίει ο χιπστερισμός, φταίει ο εργασιακός μεσαίωνας
Δε φταίει ούτε ο χιπστερισμός, δε φταίει ούτε η μόδα, δε φταίνε ούτε οι τρέντι, ούτε οι λαϊκοί. Φταίει ο εργασιακός μεσαίωνας που αναγκάζει ανθρώπους να πηδάνε στο κενό, φταίει ο φόβος της απέλασης, φταίνε τα αφεντικά, φταίει η κυβέρνηση.
Με αφορμή το εμετικό σχόλιο της ΑV για τον θάνατο της εργαζόμενης μετανάστριας Γκαϊνέ Κασαρτζιάν, πολλοί φίλοι κατηγόρησαν μέσα στα άλλα και τον χιπστερισμό αυτών των φυλλάδων.
Τι είναι όμως ο χιπστερισμός και τι ένας χίπστερ;; (έλα μου ντε).
Αν με ρωτούσε κάνεις δε θα μπορούσα να δώσω ακριβώς τον ορισμό.
Δεν είναι συγκεκριμένοι άνθρωποι, δεν είναι κόμμα, δεν είναι κίνημα, δεν έχει στόχους, δεν έχει σκοπό να κατακτήσει τον κόσμο (όπως οι γάτες).
Επίσης δεν έχει συγκεκριμένους αντιπάλους. Όλοι τον βρίζουν, κι ας μη μπορούν να εξηγήσουν τι ακριβώς είναι, και φυσικά όλοι μπορούν να κατηγορηθούν ως χίπστερ (ανάψτε φωτιά και φέρτε τις τσουγκράνες).
Εγω, ας πούμε, θα τον περιέγραφα ως ένα ξύλινο παπιγιόν στο Μοναστηράκι, κάποιος άλλος ως ένα καλοσχηματισμένο μουστάκι στη Θεμιστοκλέους και ένας τρίτος ως ένα άρθρο “με τα 10 πιο hot σημεία της πόλης”.
Που θέλω να καταλήξω όμως (πάλι έλα μου ντε).
Τον να κατηγορούμε τον χιπστερισμο, μοιάζει κάπως εύκολο και κάπως ανώδυνο ρε παιδί μου. Είναι ένας βολικός εχθρός που συσπειρώνει τους πάντες, ανεξαρτήτως τάξης και συνείδησης.
Καταλήγω ρε.
Δε φταίει ούτε ο χιπστερισμός, δε φταίει ούτε η μόδα, δε φταίνε ούτε οι τρέντι, ούτε οι λαϊκοί. Φταίει ο εργασιακός μεσαίωνας που αναγκάζει ανθρώπους να πηδάνε στο κενό, φταίει ο φόβος της απέλασης, φταίνε τα αφεντικά, φταίει η κυβέρνηση.
Ήβη Καρντονά
