Η Δευτέρα Παρουσία και η «άλλη ζωή»
Ναι, η λύση του ΚΚΕ δεν είναι σαν τις άλλες. Ναι, μοιάζει μακρινή όσο ο λαός δεν βαδίζει οργανωμένα προς αυτήν. Όμως δεν παραπέμπει στην «άλλη ζωή» αλλά παλεύει για μια «άλλη ζωή» σ’ αυτήν εδώ τη ζωή που ζούμε. Η πρόταση του ΚΚΕ είναι ένας τρόπος να αρνούμαστε τη μίζερη ζωή όπου μας περιορίζουν και να κατακτάμε βήμα το βήμα τη ζωή που μας αρνούνται.
Η καραμέλα της «Δευτέρας Παρουσίας» καταντά συχνά να είναι το μοναδικό επιχείρημα όσων δεν θέλουν να συναντηθεί με το ΚΚΕ η λαϊκή αγανάκτηση, ειδικά σε προεκλογικές περιόδους.
Οι ποικιλόχρωμοι απολογητές του συστήματος λένε δηλαδή: «μην ακούτε το ΚΚΕ, αυτοί πιστεύουν στη Δευτέρα Παρουσία του κομμουνισμού, αυτά που λένε δεν πρόκειται να γίνουν ούτε στην άλλη ζωή, ο κομμουνισμός απέτυχε, άρα ό,τι κι αν λένε δεν σας αφορά». Τώρα που ο καπιταλισμός έχει πια όλο και λιγότερο «ψωμί» να δώσει στον κόσμο, η αστική πολιτική συνεχίζει να «βγάζει το ψωμί» της με την ήττα και την ανατροπή του σοσιαλισμού…
Κάτι λέει αυτό. Δείχνει πως η δεξαμενή υποσχέσεων και ψευδαισθήσεων του συστήματος σιγά-σιγά αδειάζει κι ότι τα επιχειρήματα των κομμουνιστών πατούν στην πραγματικότητα γερά, πολύ καλύτερα από κάθε αστικό ιδεολόγημα, εξηγούν γιατί οδηγούμαστε από το ένα μνημόνιο στο άλλο κι από τη μια κοροϊδία στην άλλη.
Πάντοτε βέβαια παρουσιαζόταν ως «αυταπόδεικτο» ότι οι κομμουνιστές πρεσβεύουν το «απραγματοποίητο», επειδή η δική τους λύση δεν χωράει στα πλαίσια του καπιταλισμού. Πρωταθλητές στη χρήση του επιχειρήματος της «Δευτέρας Παρουσίας» αναδείχθηκαν διαχρονικά οι διάφοροι αποστάτες του εργατικού κινήματος. Καλός και άγιος ο «στρατηγικός» στόχος της σοσιαλιστικής-κομμουνιστικής κοινωνίας, έλεγαν, αλλά χρειαζόμαστε «τακτικούς» στόχους που να είναι «εφικτοί» και να ανακουφίζουν ΕΔΩ ΚΑΙ ΤΩΡΑ τους εργάτες και τον λαό. Με αυτή τη λαθροχειρία ξεκινούσαν πάντα.
Λαθροχειρία γιατί παραβιάζει ανοιχτές θύρες: από την πρώτη στιγμή της εμφάνισής του, ο μαρξισμός, ο επιστημονικός κομμουνισμός, έδινε μέγιστη προτεραιότητα στην καθημερινή πάλη και οργάνωση του λαού για λύσεις στα επείγοντα προβλήματά του. Είναι ιστορικά επιβεβαιωμένο, ότι ο στόχος για άμεση και χειροπιαστή βελτίωση της ζωής του εργαζόμενου ενισχύεται πάντα σε ασύγκριτο βαθμό όταν δυναμώνουν οι κομμουνιστές, δηλαδή η πτέρυγα του εργατικού και λαϊκού κινήματος που παλεύει ανυποχώρητα και οργανωμένα ενάντια στην εξουσία των μονοπωλίων με σκοπό την εργατική-λαϊκή εξουσία. Τότε μόνο τρομοκρατείται το κεφάλαιο κι αρχίζει να υποχωρεί στην καθημερινή διαπάλη για το μεροκάματο, το ωράριο, τα δικαιώματα. Οι μεγάλες λαϊκές κατακτήσεις στις καπιταλιστικές χώρες σημειώθηκαν σε περιόδους που το ταξικό εργατικό κίνημα και τα ΚΚ ήταν σε άνοδο, υπό την ισχυρή επίδραση της Οκτωβριανής Επανάστασης, της ΕΣΣΔ, του σοσιαλιστικού στρατοπέδου.
Τι παραπάνω ζητούν λοιπόν όσοι ειρωνεύονται το ΚΚΕ ότι τάχα κάθεται και περιμένει τη «Δευτέρα Παρουσία», αφού όλοι ξέρουν ότι είναι μπροστάρης στον καθημερινό αγώνα στους τόπους δουλειάς;
Ζητούν απ’ τους κομμουνιστές κάτι «ασήμαντο», έτσι νομίζουν, μια μικρή λεπτομέρεια: να πουν ότι το επείγον ζήτημα της εποχής μας δεν είναι η αντικαπιταλιστική ανατροπή αλλά ότι τα προβλήματα μπορούν να λυθούν μέσα στον καπιταλισμό από μια μορφή πολιτικής διακυβέρνησης (κυβέρνηση της αριστεράς) ή από μια άλλη οικονομική διαχείριση με μοχλό το αστικό κράτος (που σύμφωνα με τις δοξασίες των ρεφορμιστών είναι κάτι ανεξάρτητο από τον καπιταλισμό ή και δυνάμει «φιλολαϊκό»). Ζητούν αντί για τον ιμπεριαλισμό, τα μονοπώλια και την εξουσία τους να έχουμε αντίπαλο μια μόνο «κακή» μερίδα τους, μια κακή πολιτική, όποια βολεύει κάθε ιστορική συγκυρία. Υποτίθεται ότι έτσι, με έναν εφικτό «μεταβατικό» στόχο, ο λαός ισχυροποιείται, αυξάνονται οι προσδοκίες του και μπορεί μετά -μια μέρα, ποιος ξέρει- να αξιωθεί από καλύτερες θέσεις να διεκδικήσει τον… σοσιαλισμό. Μανία έχουν όλοι αυτοί οι «ρεαλιστές» να συνδέουν τον σοσιαλισμό με τη «Δευτέρα Παρουσία», ίσως γιατί οι ίδιοι ποτέ δεν τον είδαν σαν κάτι άλλο από μακρινή, ανεφάρμοστη ιδέα, ακόμη κι όταν στρατεύονταν στην υπόθεση του κομμουνισμού. Και δεν είναι ψυχολογισμός μια τέτοια ερμηνεία. Προκύπτει από τα ιστορικά δεδομένα και τους τρόπους αιτιολόγησης των μεταστροφών τους στον «ρεαλισμό».
Το έργο έχει παιχτεί και ξαναπαιχτεί με τέλος πάντα απογοητευτικό. Όταν κάποιο τέτοιο «ρεαλιστικό» κόμμα αρχίσει να υλοποιεί ως κυβέρνηση τον δήθεν «εφικτό» στόχο που το ίδιο έχει θέσει προς αντικατάστασιν των επαναστατικών στόχων, αποδεικνύεται τελικά ότι η «οικονομία» δεν το επιτρέπει κι έτσι ο πρώην εφικτός και μεταβατικός στόχος ανακηρύσσεται σε νέο… στρατηγικό στόχο. Γίνεται μακρινή προοπτική που για να επιτευχθεί είναι απαραίτητο να …επαναλειτουργήσει η οικονομία, δηλαδή οι εργαζόμενοι να υπομείνουν νέες θυσίες για τα κέρδη των αφεντικών. Ακόμα και μια μικρή αύξηση μισθών φτάνει καμιά φορά να φαντάζει στην πρακτική τους στόχος μακρινός όσο ο …κομμουνισμός! Κι ενώ ειρωνεύονται το επαναστατικό κόμμα της εργατικής τάξης ότι προάγει τον «μεσσιανισμό του Κόμματος», οι ίδιοι όλως τυχαίως, προσκυνάνε μέχρι αηδίας διάφορους Μεσσίες και «μάγους της πολιτικής».
Αυτή είναι η ιστορία της σοσιαλδημοκρατίας, ειδικά τα τελευταία 45 χρόνια, όταν ο κεϋνσιανισμός έφαγε τα ψωμιά του και η ίδια υποχρεώθηκε να ξηλώσει λίγο-λίγο το μεταπολεμικό Κράτος Πρόνοιας και να ενταφιάσει ακόμα και κάθε τυπική αναφορά στον σοσιαλισμό. Την ίδια πορεία συνεχούς έκπτωσης από το εφικτό στο ανέφικτο διέγραψε ουσιαστικά -σε χρόνο ταχύτατο, γιατί δεν του άφηνε περιθώρια η διαχείριση της καπιταλιστικής κρίσης την οποία ανέλαβε- ο ΣΥΡΙΖΑ.
Το ότι ειρωνεύονται και ξαποστέλνουν τους επαναστατικούς σοσιαλιστικούς στόχους στη «Δευτέρα παρουσία», δεν εμποδίζει βέβαια, ειδικά τους σοσιαλδημοκράτες τελευταίας κοπής, και πρώην «ριζοσπάστες αριστερούς», να χρησιμοποιούν χυδαία και φύρδην-μίγδην τα επαναστατικά σύμβολα. Ολίγον άρωμα επαναστατικής Δευτέρας Παρουσίας στο «ριζοσπαστικό ρεπερτόριο» των επίδοξων συνηγόρων και αληθινών νεκροθαφτών της εργατικής τάξης.
Οι ψευτοπραγματιστές θεατρίνοι της αστικής πολιτικής ειρωνεύονται το ΚΚΕ ότι είναι εκτός πραγματικότητας ακριβώς γιατί ξέρουν ότι σύντομα η πραγματικότητα του συστήματος θα το δικαιώσει πάλι.
Αλλά το σημαντικότερο είναι πως όλο αυτό το ξόρκισμα ιδεών στη Δευτέρα Παρουσία δεν στοχεύει μόνο το ΚΚΕ αλλά και τον ίδιο τον λαό, τον καθέναν και την καθεμία από εμάς, χτυπά τον καθημερινό μας αγώνα. Γιατί σε τελευταία ανάλυση, η «Δευτέρα Παρουσία» δεν είναι τίποτε άλλο παρά ο τόπος όπου ο καπιταλισμός παραπέμπει διαρκώς τον μισθό, τη ζωή, τα δικαιώματα, τα όνειρά μας. Είναι ένας τρόπος να μας λέει πως όλα τα ουσιαστικά, όλες οι πραγματικές και πλήρεις λύσεις στα προβλήματά μας θα αναβάλλονται εσαεί και θα εκπληρώνονται με το σταγονόμετρο των «δυνατοτήτων» του συστήματος.
Ναι, η λύση του ΚΚΕ δεν είναι σαν τις άλλες. Ναι, μοιάζει μακρινή όσο ο λαός δεν βαδίζει οργανωμένα προς αυτήν.
Όμως δεν παραπέμπει στην «άλλη ζωή» αλλά παλεύει για μια «άλλη ζωή» σ’ αυτήν εδώ τη ζωή που ζούμε.
Η πρόταση του ΚΚΕ είναι ένας τρόπος να αρνούμαστε τη μίζερη ζωή όπου μας περιορίζουν και να κατακτάμε βήμα το βήμα τη ζωή που μας αρνούνται.
Γιατί πραγματικός αγώνας για τη ζωή είναι να αντιστέκεσαι οργανωμένα σε αυτό που υπάρχει σήμερα, να μην το αποδέχεσαι σαν δεδομένο και -παρά τις δυσκολίες- να χτίζεις και τις κατακτήσεις του αύριο.
Κόμμα της πραγματικής ζωής είναι λοιπόν το ΚΚΕ: αναγνωρίζει χωρίς εξωραϊσμούς τη ζωή όπως είναι αλλά και αναδεικνύει τις αληθινές δυνατότητες μας για καλύτερη ζωή, που η καπιταλιστική εκμετάλλευση τις φράζει και τις καταπνίγει.
Αξίζει να κάνουμε ένα βήμα -και με την ψήφο μας- προς αυτή την κατεύθυνση. Ακριβώς γιατί… μια ζωή την έχουμε και δεν πρέπει να τους τη χαρίζουμε!
(Με ιδέες από παλιότερη αρθρογραφία στην εφημερίδα της Μυτιλήνης Νέο Εμπρός)
