Τις απαντήσεις του ο λαός πρέπει να τις δώσει πιο βροντερά και στη Βουλή και στο δρόμο

Είναι στημένη παγίδα για τον λαό όλη αυτή η πόλωση ανάμεσα στους δυό «μεγάλους», ΣΥΡΙΖΑ και ΝΔ, με την συμμετοχή και των υπόλοιπων «μικρών» αστικών κομμάτων, του κέντρου, της ακροδεξιάς ή ακόμα και της μιας χρήσης, που «κονταροχτυπιούνται» για τα εκλογικά ποσοστά μεταξύ τους, εκφράζοντας υποτίθεται την διαπάλη, ανάμεσα στην πρόοδο και στην συντήρηση, στο νέο και στο παλιό, στο νοικοκύρεμα και στο σκορποχώρι.

Οι δυο «μεγάλοι» είναι όντως… μεγάλοι… εξυπηρετητές του Κεφαλαίου και των συμφερόντων της Αστικής τάξης… Όλοι οι υπόλοιποι «μικροί» ομιλούν με επιμέρους διαφορές για το ίδιο πράγμα, μια «άλλη» διαχείριση της κρίσης με τα πολιτικά μέσα του οικονομικού μοντέλου, που την γέννησε, στοχεύοντας με τα προγράμματα τους να «καλυτερεύσουν σιγά-σιγά και να ανακουφίσουν» τη ζωή του χειμαζόμενου λαού μέσω του «μικρότερου κακού», λες κι ο λαός είναι υπεύθυνος για την κρίση κι όχι η οικονομία και πολιτική, που οι ίδιοι πρεσβεύουν, η καπιταλιστική.

Αν αυτό δεν είναι παραπομπή σωτηρίας στη Δευτέρα Παρουσία, τότε τι είναι;…

Η πρόσκληση σε αγώνα και λαϊκή πάλη;…

Όλοι αυτοί δεν λένε κουβέντα για τον αντιδραστικό χαρακτήρα της Ευρωπαϊκής Ένωσης και του ΝΑΤΟ, δε βγάζουν κιχ για αποδέσμευση των λαών από τα δεσμά των σφαγέων τους. Το πολύ-πολύ, όπως υποστηρίζουν οι «εθνικοκεντρικοί», να αναζητήσουμε άλλους αντιδραστικούς «φιλέλληνες» συμμάχους, όχι λαούς βεβαίως, πολεμικές μηχανές…

Δε χρειάζεται εξάλλου να φοράς σβάστικα, για να’ σαι ακροδεξιός. Αρκεί να κάνεις το σταυρό σου και να προτείνεις, αντί για φράχτες, ναρκοπέδιο στον Έβρο για τους μετανάστες –και καλά για την αιμοσταγή Τουρκιά-, όπως κάνει ο «Ελληνική Λύση» Βελόπουλος.

Τα αστικά κόμματα, μικρά και μεγάλα έχουν αλλεργία μόνο σε μια εργατική δημοκρατία. Η δημοκρατία των αστών, που είναι η δικτατορία του Κεφαλαίου, πάνω σε εργάτες και λαό, είναι η μόνη θεμιτή. Για αυτό το λόγο τα αστικά κόμματα δεν είναι «δεξιά» ή «αριστερά» από το πώς αυτοπροσδιορίζονται αλλά από το ποια πολιτική ευαγγελίζονται και την ασκούν κυβερνητικά.

Την επομένη των εκλογών, μπορεί να έχουν λήξει ημερολογιακά τα μνημόνια, όμως παραμένουν όλοι οι μνημονιακοί νόμοι, παραμένει η επιτροπεία της χώρας ως το 2060, παραμένουν οι αυτόματοι κόφτες δημοσίων δαπανών στον προϋπολογισμό, όπως και σε άλλες χώρες της Ε.Ε. που δεν είχαν μνημόνια, παραμένει η χαμοζωή με εργασία λάστιχο, παραμένει η απαγόρευση της απεργίας, παραμένει η δουλειά από ήλιο σε ήλιο, παραμένει η δουλεμπορική ενοικίαση εργαζομένων, παραμένει η μείωση κι άλλο του αφορολόγητου πλάι στη φορολογική ασυλία του μεγάλου Κεφαλαίου, η ανασφάλειά μας, η ανεργία μας, η εξαθλίωση μας, η φτώχεια μας… παραμένουν τόσο πολλά και έρχονται κι άλλα, διόλου ρόδινα.

Για όλα αυτά δεν αρθρώνεται ούτε μισή πρόταση, πλην Λακεδαιμονίων…

Η όποια ανάπτυξη, είτε «δίκαιη», είτε «βιώσιμη», ξεκάθαρα δεν θα αφορά την εργατική τάξη, την μικρή αγροτιά, την λαϊκή οικογένεια.

Ο λαός δεν έχει να κερδίσει παρά μόνο ψίχουλα, ενδεχομένως και καμμιά πολεμική σύγκρουση με άλλους λαούς για χάρη των μονοπωλίων, για πετρέλαια, εμπόριο, αγορές, για την χάραξη νέων συνόρων μέσα στον καπιταλιστικό κόσμο.

Ο λαός όμως έχει την πραγματική δύναμη στα χέρια του κι αυτήν πρέπει να εμπιστευτεί.

Πρέπει να σηκώσουμε το μπόι μας, να υπερασπιστούμε τις ανάγκες μας. Να μη φοβηθούμε τη δύναμη μας. Να πάψουμε να αναρωτιόμαστε γιατί μας αφήνουν αβράκωτους και να αναρωτηθούμε αν εμείς οι ίδιοι τους το επιτρέπουμε με την ψήφο μας.

Ακόμη κι αν αδιαφορήσουμε, με το να απέχουμε, τα μέτρα κάθε επόμενης αστικής κυβέρνησης το ίδιο θα αφορούν κι εμάς.

Πρέπει να υπάρξει ακόμη μεγαλύτερη και ισχυρότερη η συμμετοχή των κομμουνιστών στην Βουλή.

Κι ακριβώς επειδή το γαρύφαλλο δεν είναι κουτόχορτο, όποια κυβέρνηση κι αν αναδειχθεί ή όχι μετά τις εκλογές, η μόνη ισχυρή αντιπολίτευση θα ’ναι ένα μαζικό, μεγαλύτερο και πιο αποφασισμένο εργατικό κίνημα…

Τις απαντήσεις του ο λαός πρέπει να τις δώσει πιο βροντερά και στη Βουλή και στο δρόμο…

*Η φωτό είναι του Νίκου Ζωγραφάκη