Γράμμα του Νίκου Ζαχαριάδη για τον Νίκο Μπελογιάννη

Με αφορμή την επέτειο του θανάτου του (αυτοκτόνησε την 1^η του Αυγούστου 1973), το γράμμα «σε Επονίτες και Επονιτοπούλες» του Γενικού Γραμματέα της Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚΕ Νίκου Ζαχαριάδη, που αναφέρεται στο Νίκο Μπελογιάννη. Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα ΛΕΒΕΝΤΙΑ, της ΕΠΟΝ Αθήνας, στις 24 του Ιούνη 1952, και νωρίτερα στον παράνομο Ριζοσπάστη και είχε ματαδοθεί και από τον ραδιοφωνικό σταθμό Ελεύθερη Ελλάδα.

Αγαπητοί φίλοι και αγωνιστές,

Η δολοφονία του Μπελογιάννη συντάραξε το Λαό μας κι όλο τον κόσμο και πρώτα απ’ όλα τη νεολαία. Από παντού όπου ζουν και δουλεύουν νέοι και νέες έρχονται γράμματα στο Κόμμα όλο αγανάχτηση για το έγκλημα, μα και πίστη και αποφασιστικότητα για τον αγώνα, που θα απαλλάξει  το Λαό μας απ’ τον αμερικάνικο γκαγκστερισμό. Σπάνια ο εχθρός φανέρωσε τόσο αιμοβόρο σαδισμό. Μα αν η δολοφονία του Μπελογιάννη ξεσήκωσε την πιο μεγάλη αγανάχτηση, στο Λαό και στη νεολαία, το παράδειγμά του ξεσηκώνει στην πάλι χιλιάδες νέους και νέες.

Ο Μπελογιάννης έζησε σαν τίμιος, σεμνός αγωνιστής, που όσα είχε τάδινε όλα στον αγώνα. Με δυο λόγια: Στάθηκε σ’ λολη την αγωνιστική του ζωή άξιος κουκουές, αητός, συνειδητός μπολσεβίκος, αφοσιωμένος στην υπόθεση του Λαού και όταν έπεσε απ’ τα αμερικάνικα βόλια, στάθηκε πάλι ορθός. Ακριβώς γιατί πάντα στάθηκε υποδειγματικός κουκουές, γι’ αυτό κι η πιο καλή κι άξια θύμηση στη μνήμη του είναι να φωτιζόμαστε απ’ το παράδειγμά του, να βαδίζουμε το δρόμο του, να σταθούμε άξιοι σαν κι αυτόν κουκουέδες, άξιοι μπροστάρηδες του Λαού, όπως ήταν κι αυτός. Ο δρόμος του Μπελογιάννη ήταν δύσκολος και γεμάτος εμπόδια, ήταν όμως και ο μόνος τίμιος δρόμος του παλικαριού που από μικρό παιδί είδε την καταπίεση και την αδικία και που γι’ αυτό τοποθέτησε τον εαυτό του στις γραμμές του ΚΚΕ. Γέννημα και θρέμμα του ηρωικού Μωρηά, γαλουχήθηκε με τις παραδόσεις του 1821, έθρεψε μέσα του όλη την αλυγισιά του Κολοκοτρώνη. Κι απ’ τη στιγμή που ο νεαρός Μπελογιάννης διάλεξε το δρόμο της τιμής, του χρέους, του αγώνα, δεν τον άφησε πια. Ολοκληρωτικό δόσιμο που δεν γνώρισε ποτέ δισταγμό, ταλαντεύσεις, υποχωρήσεις, τέτοια ήταν η ζωή του Μπελογιάννη. Η Αμερικανοκρατία κι ο Μοναρχοφασισμός πάνω στη μανία τους τον δολοφόνησαν. Μα βγήκαν γελασμένοι, γιαυτί δεν τον σκότωσαν, τον πέρασαν στην αθανασία. Και στο ΚΚΕ δώσαν ένα ακόμα φλάμπουρο, ένα δαυλό που καίει άσβυστα πλάι στους τόσους άλλους των ηρωικών αγωνιστών μας. Ο Μπελογιάννης αντίκρισε το θάνατο με το χαμόγελο γιατί ένιωθε πλάι του το Λαό. Κι ο Λαός είναι η δύναμη που φωτίζει τον άξιο αγωνιστή ατάραχος και χαμογελαστός να συντρίβει τον εχθρό, που αναγκάζει τους βασανιστές κι όταν ακόμα δολοφονούν, να σκάβουν το δικό τους το λάκκο. Γιατί όλα μπορούν να τα κάνουν, αλλά δεν μπορούν να πνίξουν το φρόνημα του Λαού. Η αδούλωτη θέλησή του για Νίκη τελικά θα τους θάψει.

Ο Μπελογιάννης έπεσε, Μα τη σημαία που κρατούσε, την άφησε ακόμα πιο ψηλά ν’ ανεμίζει, περήφανη, νικηφόρα, πάντα πιο ψηλά, προς τα ιδανικά του Λαού και της ανθρωπότητας.

Οι αξέχαστοι ήρωές μας Βαλλιανάτος, Μαλτέζος, Σουκατζίδης, Ηλέκτρα, Σταθοπούλου, Ισμήνη Σιδηροπούλου, Κούλα Ελευθεριάδου, Κ. Γιαννόπουλος, Διαμαντής, Βαμβακάς, Νικηφορίδης και χιλιάδες άλλοι, όλοι άξιοι, όλοι αθάνατοι δώσανε τη ζωή τους στο βωμό του αγώνα, γιγάντωσαν και στέριωσαν το έργο της απελευθέρωσης της Πατρίδας. Τώρα περνά στην αθανασία κι ο Μπελογιάννης, ένας απ’ την πλειάδα που ανάδειξε ο Λαός μέσα απ’ τα σπλάχνα του. Δεν τον κλαίμε, γιατί τους αντρειωμένους δεν τους κλαιν. Δεν τον κλαίμε, μα δίνουμε όρκο να σταθούμε άξιοι σαν αυτόν.

Ο Μπελογιάννης συγκέντρωνε κι άλλες αρετές που τον προβάλλουν σαν παράδειγμα για μίμηση. Μελέτησε βαθιά τον Μαρξισμό-Λενινισμό κι αποτέλεσμα αυτής της μελέτης ήταν τα έργα του «Οικονομική ανάπτυξη της Ελλάδας», «Ιστορία της Νεοελληνικής Λογοτεχνίας».

Πέρασε από μπουντρούμια και βασανίστηκε χρόνια στις φυλακές κι εξορίες, καθοδήγησε μαζικές κινητοποιήσεις κι αγώνες, δούλεψε σαν καθοδηγητικό στέλεχος. Απ’ τον ένοπλο αγώνα πέρασε στην παράνομη δουλειά. Σωστά εφάρμοσε το συνδυασμό της παράνομης και νόμιμης δουλειάς. Πάλαιψε στο ιδεολογικό μέτωπο σαν δημοσιογράφος. Πάλαιψε το γερμανό καταχτητή κι αναδείχτηκε στους αγώνες του ΕΛΑΣ. Πολέμησε και στο δεύτερο ένοπλο αγώνα, όπου τραυματίστηκε βαριά στα 1948 στο Γκόλιο του Γράμμου.

Στέλεχος με θεωρητική μαρξιστική κατάρτιση κι ατσαλωμένο στην πάλη, δούλεψε σ’ όλους τους τομείς δουλειάς. Και μέσα στο Κόμμα σαν διαφωτιστής και σαν οργανωτής σε λαϊκούς αγώνες, και με την πένα και το όπλο, και με το οργανωτικό του ταλέντο, τάβγαλε άξια πέρα σ’ όλους τους τομείς πάλης. Είχε πάντα στραμμένο το αυτί του στον πόνο και τους αναστεναγμούς του Λαού μας, ήξερε πάντα να τον διδάσκει μα και να διδάσκεται απ’ αυτόν.

Μα και σαν χαρακτήρας ο Μπελογιάννης μπορεί και πρέπει να σταθεί σαν πρότυπο για τη νεολαία. Πάντα γελαστός, πρόθυμος, τον χαρακτήριζε ρωμαλέα αισιοδοξία και πίστη στην τελική έκβαση του αγώνα. Αχτινοβολούσε σιγουριά, ηρεμία, πεποίθηση, αποφασιστικότητα. Σεμνός και μετρημένος, δεν ήξερε κομπασμούς. Τον χαρακτήριζε καλή κομματική μετριοφροσύνη. Ξένος προς κάθε συγκαταβατικότητα κι υποχώρηση προς τα κάτω και προς τα πάνω και δεν ανεχόταν ξεσκονίσματα. Όπως κριτικάριζε κάθε δική του πράξη, έτσι έλεγε σταθερά τη γνώμη του για κάθε ζήτημα.

Όταν έπαιρνε μιας απόφαση, ενεργούσε γρήγορα, αποφασιστικά, πρωτόβουλα, επίμενε ως το τέλος για την πραγματοποίηση της γραμμής του Κόμματος. Ενθάρρυνε κάθε απλό άνθρωπο για ν’ αναπτυχθεί και να γίνει αγωνιστής χρήσιμος στο Λαό.

Ο Μπελογιάννης πάλαιψε αμείλιχτα για την κομματική γραμμή, για την ενότητα του Κόμματος. Πάλαιψε αδυσώπητα ενάντια στους συνθηκολόγους, οπορτουνιστές, πουλημένους, ενάντια στους φανερούς και κρυφούς εχθρούς. Γι’ αυτούς δε γνώρισε υποχωρήσεις και συμβιβασμούς.

Αφοσιωμένος στον αγώνα έφτανε μέχρι την αυτοθυσία. Τόδειξε αυτό στην πράξη. Αφού αποστόμωσε και κατακουρέλιασε τους δήμιους του Λαού μας, με το παράδειγμά του καταπάτησε κι όλους τους προδότες και δειλούς. Τον Μπελογιάννη περιμένει η αιώνια δόξα. Τους προδότες περιμένει η λησμονιά και η γενική καταφρόνια. Το παράδειγμα των Μπάτση κι Αργυριάδη δείχνει  ότι κι η πιο ταπεινή προδοσία δε σώζει τη ζωή. Την αγανάχτηση και την περιφρόνηση του Λαού προκάλεσαν κι άλλοι προδότες. Τέτοιοι είναι οι αποστάτες και πράχτορες του Παπάγου σαν τον Μιχάλη Κύρκο και τους άλλους που αρνήθηκαν την υποψηφιότητα του Μπελογιάννη στις τελευταίες εκλογές. Τέτοιοι είναι κι οι εργατοκάπηλοι που ζήτησαν με την υπογραφή τους την εχτέλεση του Μπελογιάννη. Πιο βρωμερά σαπίλα και πώρωση δύσκολα συναντάει κανείς.

Τον Μπελογιάννη χαρακτήριζε αγνός διεθνισμός. Αγαπούσε μ’ όλη του την ψυχή την ΕΣΣΔ κι ένα απ’ τα πιο γλυκά όνειρά του ήταν να πάει να την δει, να γνωρίσει από κοντά τους ανθρώπους και τις καταχτήσεις της χώρας του Σοσιαλισμού.

Ο Μπελογιάννης ήταν άξιος αγνωστής, πολέμαρχος, μπροστάρης κουκουές, μπολσεβίκος αγωνιστής. Ακριβώς γιατί τον διέκρινε η μετριοφροσύνη, γι’ αυτό κι ο Λαός μας κι ο κόσμος όλος έμαθε γι’ αυτόν όταν οι συνθήκες ξεφανέρωσαν όλα τα προσωπικά του γνωρίσματα, τη φωτεινή του προσωπικότητα. Τώρα κάτω απ’ την Αττική Γη και το γαλανό μας ουρανό ο τάφος του έγινε παλλαϊκό προσκυνητάρι. Κι όλη η ανθρωπότητα τιμά τη θύμησή του. Εξαίρεση αποτέλεσε μονάχα η τιτική Γιουγκοσλαβία που με την ένοχη σιωπή της έδειξε την επιδοκιμασία της στο έγκλημα.

Οι Αμερικάνοι θέλησαν τη διάσπαση του Λαού βάζοντας τον προδότη Πλαστήρα να βάψει τα χέρια του στο αίμα. Όμως το αίμα του Μπελογιάννη δε χώρισε το Λαό όπως το θέλησαν οι δολοφόνοι, μα αντίθετα τον ένωσε πιο πολύ. Ο χαμός του έγινε σύνθημα, έγινε ορόσημο στην εσωτερική μας εξέλιξη, που παρουσιάζεται τώρα μ’ ένα καινούργιο χαρακτηριστικό γνώρισμα: Σήμερα βαδίζουν όλοι πιο αποφασιστικά στην πάλη αψηφώντας και περιφρονώντας την Αμερικανοκρατία, τους προδότες, τους προσκυνημένους, τους δολοφόνους. Το πνεύμα της αισιοδοξίας ξαπλώνει. Ο Κουκουές σαν σύμβολο ανεβαίνει πιο ψηλά στη συνείδηση του Λαού. Οι φονιάδες καταλαβαίνουν πως έκαναν φοβερό λάθος. Είδαν ακόμα μια φορά πως όταν ανοίγουν τον λάκκο του Λαού, το δικό τους τάφο ετοιμάζουν. «Απ’ όλες τις σπορές το αίμα των ηρώων δίνει την πιο πλούσια σοδειά» είπε ο Γάλλος συγγραφέας Μπαλζάκ. Ένας έπεσε και εκατοντάδες παίρνουν τη θέση του με την στέρεα απόφαση και την αδάμαστη θέληση να συνεχίσουν και ν’ αποτελειώσουν το έργο του. Ένας σεμνός τάφος δέχτηκε ένα σεμνό παλικάρι, έναν φλογερό πατριώτη, έναν αδάμαστο κουκουέ. Δεν μπορεί να υπάρξει πιο ευγενική φιλοδοξία για κάθε νέο απ’ το να σταθεί αντάξιος του Μπελογιάννη. Καρδιά μεγάλη που αγκαλιάζει όλο το Λαό, όλο τον κόσμο, που δίνει γι’ αυτόν όλη του την ψυχή. Δρα σίγουρα. Δίνει όλα για την υπόθεση του Λαού. Για τους εχθρούς του Λαού δεν ξέρει υποχώρηση και συμβιβασμούς. Αμείλιχτος στους προδότες. Οργανωτής που χτίζει ατρόμητα τη γερή παράνομη οργάνωση. Κουκουές και μπροστάρης: Αυτό τα λέει όλα.

Ο Μπελογιάννης είχε μάνα που τον αγάπησε και του παραστάθηκε άξια. Στην πονεμένη της καρδιά ας τον αντικαταστήσει κάθε νέος. Θ’ αποχτήσει έτσι πολλά παιδιά που θα συνεχίσουν το έργο του άξιου γιου της. Ο Λαός κάνει τον ήρωα τραγούδι. Τον μαρμάρωσε. Κάποια ψηλή κορφή θα πάρει τ’ όνομά του. Κι όπως πιστεύει στους θρύλους του ο  Λαός μας, ο Μπελογιάννης θα βρίσκεται μαζί του, όταν ξαναφουντώσει το τελικό πάλαιμα.

Η νεολαία μας όλη ας θυμάται κι ας τιμά τον Μπελογιάννη.

Γεια χαρά.

Νίκος Ζαχαριάδης