«Καλημέρα σύντροφοι»: Να το λέμε, να το εννοούμε και να το αισθανόμαστε!

Οντζάκι στη διάλεκτο ουμπούντου της Αγκόλας σημαίνει πολεμιστής και είναι το ψευδώνυμο του Αγκολέζου συγγραφέα και ποιητή, Ντάλου ντε Αλμέιντα, που κάνει το συγγραφικό του ντεμπούτο με το μυθιστόρημα «Kαλημέρα σύντροφοι», που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Αιώρα, σε μετάφραση Αθηνάς Ψύλλα. Ένα μυθιστόρημα που αποτελεί ένα οδοιπορικό μίας παρέας εφήβων σε έναν κόσμο άγριο, μυστηριώδες, γεμάτο παγίδες και κινδύνους. Σε έναν κόσμο που παρότι αλλάζει με γοργούς ρυθμούς, μοιάζει ταυτόχρονα να κάνει βήματα προς τα πίσω.

«Η Αγκόλα κάνει τα πρώτα της βήματα προς μια άλλη κατεύθυνση, μπορεί όμως να είναι μια καλή κατεύθυνση, όλα εξαρτώνται από τους ανθρώπους, από τις καρδιές τους, από τη σταθερότητα με την οποία παλεύουν για τα ιδανικά τους, από την απλότητα που βάζουν στις πράξεις τους, από το σεβασμό που αισθάνονται για τους συντρόφους».

Ο Ντάλου περιγράφει περιστατικά και ιστορίες από την καθημερινότητα της πόλης με προσιτό και έντονα λειτουργικό τρόπο, αποφεύγοντας τις συναισθηματικές εξάρσεις. Μας μεταφέρει τον παλμό μία ολόκληρης εποχής – με τις αντιφάσεις της, τις προσδοκίες της και τις αμφιταλαντεύσεις της – υπενθυμίζοντας πως «σκοπός της επανάστασης είναι, προπαντός, η πρόοδος», για όσους τείνουν να το ξεχάσουν και να παλινδρομήσουν.

Με οξυδέρκεια και εφευρετικότητα, ο συγγραφέας μαζεύει τα ερεθίσματα και τα απομεινάρια μίας ολόκληρης εποχής για να τα ανακατέψει και να δημιουργήσει προσωπικά στιγμιότυπα που ακροβατούν ανάμεσα στο σωστό και το λάθος, στο δίκιο και στο άδικο.

Υπάρχουν στιγμές που το βιβλίο αναβλύζει μια προσωπική πικρία για λάθη που συνέβησαν, υπάρχουν όμως κι άλλες στιγμές που το μεγαλείο μιας ανώτερης ιδέας καλύπτει κάθε εγωισμό. Ίσως, μάλιστα, αυτές οι στιγμές να είναι κι εκείνες που φέρνουν ξανά στο προσκήνιο την αναγκαιότητα του ριζοσπαστισμού και να κάνουν επίκαιρα τα λόγια του Ιταλού φιλοσόφου και συγγραφέα, Κονστάντσο Πρέβε (1943 – 2013): «Είμαστε σε μια κατάσταση που έχουμε ανάγκη μια εγχείρηση και όχι μόνο χάπια. Και η εγχείρηση είναι η επανάσταση».

Ο αναγνώστης αμφιταλαντεύεται και μένει μετέωρος να επιλέξει την κατεύθυνση που θα πάρει ο κόσμος, μέσω της κατεύθυνσης που θα πάρει η ίδια η Αγκόλα. Μία μορφή απόκοσμης μελαγχολίας κυριαρχεί στο τέλος, με μία εποχή να τελειώνει και μία άλλη να είναι έτοιμη δειλά να πάρει τη θέση της. Ίσως αποδειχτεί απλά μία νέα οπτική του παλιού, ίσως πάλι κάτι εντελώς καινούργιο… Δική μας υποχρέωση είναι όχι μόνο να ελπίζουμε, αλλά και να αποτελέσουμε μέρος των διεργασιών, ώστε να καταφέρουμε να είμαστε εμείς αυτοί που θα καθορίσουν τις εξελίξεις και να μπορέσουμε να φτάσουμε στο σημείο κάποια στιγμή το «Καλημέρα σύντροφοι» να το λέμε, να το εννοούμε και να το αισθανόμαστε!