«Μια μικρή ιστορική αλήθεια»
Για τον διαχωρισμό κράτους-εκκλησίας στην Γαλλία
Κάπου είδα να αναπαράγεται σε έντυπα και ηλεκτρονικά μέσα «αριστερού» περιεχομένου και να γράφεται, ότι μετά την πτώση της Βαστίλης και την επικράτηση της αστικής επανάστασης, ακολούθησε με διαδικασία εξπρές ο διαχωρισμός κράτους-εκκλησίας στην Γαλλία. Ίσα – ίσα ακριβώς με την επικράτησή τους, οι αστοί χρειάστηκαν όσο τίποτα άλλο την επιρροή της εκκλησίας για την χειραγώγηση των Γαλλικών χαμηλών κοινωνικών στρωμάτων, χωρίς να εμπλέκεται υπονομευτικά στα πόδια τους, όπως αργότερα έγινε με την επικράτηση του Ναπολέοντα που είχε την στήριξη όλης της εκκλησίας.
Δεν αληθεύει!!! Αυτό που συνέβη στην πραγματικότητα, ήταν πως το νεοσύστατο αστικό γαλλικό κράτος απόκτησε χαρακτήρα κοσμικό και η δημόσια διοίκηση εξαρτιόταν από το αντιπροσωπευτικό σύστημα του κοινοβουλίου, της Γερουσίας και του Προέδρου. Χωρίς το νεποτικό στοιχείο της ευχής κάποιου θεού που έδινε τις εξουσίες σε ένα κληρονομικό άρχοντα. Ο διαχωρισμός κράτους-εκκλησίας, ήρθε πολύ αργότερα στο σύνολο της γαλλικής επικράτειας με εξαίρεση τις περιοχές της Αλσατίας και Λωρραίνης που τελούν ακόμα και σήμερα υπό την χρηματοδότηση του γαλλικού κράτους, λόγω της ακτίνας επιρροής από την γερμανική εκκλησία που έπαιξε κατά το παρελθόν, σημαντικό ρόλο στις πολεμικές διενέξεις των δυο χωρών για την προσάρτηση των προαναφερθέντων περιοχών! Όπως, επίσης, η περιφέρεια της Βαλλονίας που ανήκει στο Βέλγιο ως και σήμερα, αντιτάχθηκε στο τότε γαλλικό αστικό κράτος γιατί δεν ήθελε τον κοσμικό χαρακτήρα αυτού.
Ο διαχωρισμός κράτους εκκλησίας στην Γαλλία έγινε από τις 9 Δεκέμβρη του 1905 υπό την κυβέρνηση του Maurice Rouvier, με πρωτοβουλία-πρόταση του βουλευτή Aristide Briand! Με κύριες θέσεις, ότι το κράτος δεν αναλαμβάνει για την μισθοδοσία των κληρικών ανεξαρτήτου θρησκείας και ότι η άσκηση της πίστης αφορά καθαρά την προσωπική επιλογή του καθενός, γι’ αυτό και απαγορεύονται τα θρησκευτικά σύμβολα ή και η άσκηση της πίστης σε διάφορα κρατικά/δημόσια κτίρια. Η άσκηση της πίστης αφορά καθαρά και μόνο τους δημόσιους χώρους λατρείας των πιστών που εξαρτώνται οικονομικά καθαρά από τους ίδιους κι όχι το κράτος.
Για τους γαλλομαθείς, η φωτο παραπέμπει στον νόμο του 1905.
