Η ανατριχίλα της “προβλεψιμότητας” και η ποινικοποίηση του πεζοδρομίου

Τελικά ήταν καλό ή κακό το πρόσφατο εκλογικό αποτέλεσμα;
Εξαρτάται από το ποιος και για λογαριασμό τίνος ρωτάει.

Όσοι από τις εκλογές αγωνιούν για το αν θα είναι αυτοί που θα αναρριχηθούν στη διαχείριση της εξουσίας ή για την προσωπική τους φιλοδοξία και τα πάσης φύσεως ατομικά οφέλη που τυχόν προκύψουν από το ποιος θα είναι στην κυβέρνηση, έχει πραγματικά νόημα να αναρωτηθούν και να εκτιμήσουν ανάλογα το εκλογικό αποτέλεσμα.

Για ένα κομμουνιστικό κόμμα για ένα επαναστατικό κόμμα όμως, δεν υπάρχει καλό ή κακό εκλογικό αποτέλεσμα.
Υπάρχει απλά… ένα αποτέλεσμα.

Ένα αποτέλεσμα που στην καλύτερη περίπτωση και υπό προϋποθέσεις, άντε να μπορεί να εκληφθεί σαν μια ένδειξη της ωριμότητας και της μαζικοποίησης του εργατικού και λαϊκού κινήματος, καθώς και του βαθμού διείσδυσης και επιρροής της πρωτοπορίας του (ΚΚΕ) σ’ αυτό.
Μέχρι εκεί και τίποτε περισσότερο.

Παρ’ όλα αυτά ή πιο σωστά ακόμα και σε αυτό το φόντο, υπάρχουν δυο τρία πραγματάκια που μπορεί κάποιος να διακρίνει στον απόηχο πια του εκλογικού αποτελέσματος.

Το πρώτο και ίσως το πιο ανησυχητικό.
Προκαλεί τουλάχιστον δέος αν όχι και φόβο ακόμα, αυτή η απίστευτη προβλεψιμότητα της συμπεριφοράς του εκλογικού σώματος σε ποσοστά που φτάνουν στα όρια του ελάχιστου, δηλαδή με αποκλίσεις της τάξης του 0,5 τοις εκατό.

Με λίγα λόγια και αν δεν το έχετε συνειδητοποιήσει… σας ξέρουν και… μας ξέρουν γενικότερα πολύ καλά και πάνω απ’ όλα μας έχουν “σίγουρους”.
Κι αυτό όσο κι αν ακούγεται φυσιολογικό με βάση τις δυνατότητες που δίνουν τα σύγχρονα μέσα για την εκτίμηση της ψήφου και της γενικότερης πολιτικής συμπεριφοράς του κόσμου, είναι πολύ σοβαρό.

Γιατί να είστε σίγουροι, πως αν μπορούν να προβλέψουν με τέτοια ακρίβεια την εκλογική συμπεριφορά του λαού, τότε μπορούν δέκα φορές περισσότερο να… προβλέψουν και να είναι “σίγουροι” για πολύ σοβαρότερα πράγματα.
Από το πόσο… αντέχουμε ακόμα να μας πατάνε τον σβέρκο, από το πόσο είμαστε διατεθειμένοι να υποστούμε χωρίς αντίδραση ό,τι μέτρο κι αν πάρουν σε βάρος μας, μέχρι και το σημείο που τους επιτρέπει να “πιέσουν” και να “ξεζουμίσουν” τον εργαζόμενο χωρίς να προκαλέσουν ανεπιθύμητες γι’ αυτούς αντιδράσεις.

Επί της ουσίας, πολύ απλά κι επειδή ακριβώς έχουμε γίνει… προβλέψιμοι, δεν τους… φοβίζουμε κιόλας και αυτό τους αποθρασύνει και τους κάνει να ορμάνε με ακόμα μεγαλύτερη λύσσα και χωρίς κανένα πρόσχημα πια, στο κουρέλιασμα και το κλέψιμο της ζωής μας, του παρόντος και του μέλλοντός μας σε όλες του τις διαστάσεις.
Από την απλή… επιβίωση, μέχρι και τις υπόλοιπες ανάγκες που έχει ένας άνθρωπος για να μπορεί να λέει ότι ζει μια κανονική ζωή.

Κι όταν λέμε κανονική ζωή δεν εννοούμε φυσικά την απελευθέρωση της εργασίας και του ανθρώπου.
Μιλάμε για πολύ πιο… προσιτά και δυνατά ακόμα και τώρα πράγματα, όπως τα στοιχειώδη δικαιώματα του ανθρώπου στην εργασία, στον ελεύθερο χρόνο, στην ξεκούραση, στην κουλτούρα του και την δυνατότητα να έρθει σε επαφή με την τέχνη γενικότερα, στην μόρφωση και στο περιβάλλον που ζει.

Αυτή η προβλεψιμότητα της συμπεριφοράς του κόσμου, που στην ουσία είναι το αποτέλεσμα της παθητικότητας και της παραίτησης από τα δικαιώματά του, είναι που πρέπει να ανατραπεί και που πρέπει να γίνει και στόχος του εργατικού κινήματος και της πρωτοπορίας του.
Πρέπει πια να γίνουμε… απρόβλεπτοι.
Να μην μας έχουν… σίγουρους και δεδομένους.
Να τους κάνουμε να… μας φοβούνται.

Άλλωστε είναι και το μοναδικό πράγμα που μπορεί να τους… φοβίσει και να λειτουργήσει ανασταλτικά σε πρώτη φάση μπροστά στην εντεινόμενη λεηλασία και ποδοπάτημα της ζωής μας και να λειτουργήσει και ανατρεπτικά και διεκδικητικά μιας καλύτερης ζωής στην συνέχεια.
Αυτό είναι που τους καίει και τίποτε άλλο.
Ούτε η ψήφος, ούτε το ποιος θα διαχειριστεί τα συμφέροντα και την εξουσία τους.
Γι’ αυτή την δουλειά έχουν μπόλικες εφεδρείες και άλλους τόσους “αναλώσιμους” που τους ανεβοκατεβάζουν συνέχεια για να δίνουν ένα τόνο διαφορετικότητας και να δημιουργούν την ψευδαίσθηση ότι κάτι αλλάζει κάθε φορά.

Κι εκεί, σ’ αυτό, στην δική μας αντίδραση, παρεμβατικότητα και μαχητικότητα είναι που στοχεύουν όλα τα μεγάλα τους όπλα, από τα ΜΜΕ και τα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης, μέχρι την τέχνη, το σινεμά, την πεζογραφία και την “ποίηση”.
Αν το καλοσκεφτείτε, θα δείτε πως η μεγαλύτερη μάχη δίνεται -αθόρυβα μεν και χωρίς να το ομολογούν, αλλά με απίστευτη συνέπεια και σταθερότητα- ακριβώς για τον έλεγχο της σκέψης, των αξιών και των απαιτήσεων του ανθρώπου.

Γι’ αυτό και έσπευσαν να βαφτίσουν “αριστερό” τον Τσίπρα και τον κάθε προηγούμενο και επόμενο “Τσίπρα”, για να μπορέσουν δηλαδή στην συνέχεια να “σβήσουν απ’ τον χάρτη”, να αμαυρώσουν και να εξουδετερώσουν, ακριβώς την υπεροχή των ιδεών και αξιών μας, την ανωτερότητα, την ευγένεια και την δυναμική των αξιών που πρεσβεύει η αριστερά και η επαναστατική πρωτοπορία της.
Χρειάζεται λοιπόν πολλή προσοχή, και κυρίως μεγάλη μάχη σ’ αυτόν τον τομέα που δεν είναι καθόλου… δεύτερος σε σημασία στην πορεία του κινήματος διαχρονικά αλλά και στο παρόν και το μέλλον.

Κι εδώ ερχόμαστε στο δεύτερο “μαντάτο” που άρχισε να φαίνεται με το “καλημέρα” της ανακοίνωσης του εκλογικού αποτελέσματος.
Κι αυτό ήταν η ταυτόχρονη, καλά οργανωμένη και στα όρια της λύσσας επίθεση στον δικαίωμα του λαού να αντιδράει και να παλεύει με όποιο τρόπο και μέσα αυτός και η πρωτοπορία του επιλέξουν, αυτή η ιδιόμορφη, ύπουλη αλλά εντελώς φανερή, απροκάλυπτη και ξεκάθαρη προσπάθεια “ποινικοποίησης του πεζοδρομίου”.

Γέμισαν κανάλια, ραδιόφωνα, εφημερίδες και διαδίκτυο από… ρήτορες και λωποδύτες, που ξεσπαθώνουν πια για την… ανομία, ζητάνε στο τραπέζι κομμένο το “κεφάλι” της από την μια και απαιτούν δηλώσεις υποταγής και συμπόρευσης από οποιοδήποτε προσπαθεί να δηλώσει… δημοκράτης και ελεύθερος πολίτης αυτής της χώρας.
Είμαστε ακόμα στην αρχή αυτής της νέας επίθεσης, ή πιο σωστά της… αντεπίθεσης ενάντια στις κατακτήσεις του κινήματος και του λαού, αλλά πλέον αυτό είναι και ορατό και καθημερινό.

Είναι φορές μάλιστα, που μπροστά στην ρητορική, τις εκφράσεις και του τρόπου γενικότερα με τον οποίο όλοι αυτοί απαιτούν εδώ και τώρα μέτρα εναντίον της “ανομίας” και δηλώσεις νομιμοφροσύνης στο… δημοκρατικό σύστημα και αποκήρυξης του “πεζοδρομίου”  (όπου “πεζοδρόμιο” δεν κρύβουν ότι εννοούν και τις διαδηλώσεις και απεργίες των εργαζομένων) που η αντίστοιχη ρητορική και πρακτική ακόμα του εξαμβλώματος της Χρυσής Αυγής, μοιάζει με… αρνάκι σε σχέση με τους… λύκους που έχουν ξαμοληθεί ελεύθεροι ανά κοπάδια αλλά και… κατά μόνας για να ξεσκίσουν όποια κατάκτηση του κινήματος έχει αντέξει ακόμα και να πάρουν την… ρεβάνς για όλα αυτά που αναγκάστηκαν να παραχωρήσουν τα προηγούμενα χρόνια κάτω από την πίεση και την μάχη του κινήματος σε κάθε γωνιά του πλανήτη, αλλά και μπροστά στο απτό παράδειγμα των αντίστοιχων κατακτήσεων στην ΕΣΣΔ και τις άλλες λαϊκές δημοκρατίες ανά τον πλανήτη.

Αυτό να μην το ξεχνάτε και να μην το υποτιμάτε.
Αυτό το σύστημα και αυτοί που το διαχειρίζονται και το εξυπηρετούν, δεν μπόρεσαν ποτέ να χωνέψουν και να αποδεχθούν, τις κατακτήσεις των εργαζομένων παγκόσμια και όσα… αναγκάστηκαν να μοιράσουν σε μια προσπάθεια να το αποτρέψουν και να το εξουδετερώσουν.
Τους πονάνε χρόνια τώρα όλα αυτά και ζούνε με την ελπίδα να πάρουν τα όνειρά τους εκδίκηση.

Γι’ αυτό λυσσάνε με κάθε αναφορά στην ΕΣΣΔ, γι’ αυτό διαστρεβλώνουν τόσο απροκάλυπτα την ιστορία, γι’ αυτό εξισώνουν το τέρας του φασισμού και τον Χίτλερ με την πιο λαμπρή στιγμή της σύγχρονης ιστορίας της πάλη και την νίκη δηλαδή του Κόκκινου Στρατού εναντίον του και την οικοδόμηση μιας διαφορετικής κοινωνίας από τον… μονόδρομο της “δικιάς τους”.
Γι’ αυτό και η… ντόπια λύσσα και απαξίωση μιας σειράς “ιστορικών”, “αναλυτών”, “μετανιωμένων αριστερών” και πάσης φύσεως “επωνύμων” της πολιτικής και της κοινωνίας μας, για την γενιά της μεταπολίτευσης.

Αυτή την γενιά την φοβούνται ακόμα. Όχι τόσο γι’ αυτό στο οποίο εξελίχθηκε, αλλά κυρίως για την αύρα της μαχητικότητας, του αγώνα και της ανυπακοής που πρέσβευε τότε και μπροστά στην μαζικότητα και ορμητικότητα της οποίας… τότε, δεν τους έπαιρνε και για πολλά-πολλά και έκαναν την καρδιά τους πέτρα περιμένοντας να έρθει η ώρα της… εκδίκησης.

Ειλικρινά ήταν σοκαριστική η εικόνα σε συγκεκριμένο μεγάλο τηλεοπτικό κανάλι, στο οποίο 7μ.μ. ανακοινώθηκαν τα πρώτα έξιτ-πολ και στις 7.3’μ.μ. είχε ξεκινήσει ήδη η “συζήτηση” για το πότε και αν θα κατατεθούν το ίδιο βράδυ ή… την επόμενη το πρωί ο νόμος για την κατάργηση του ασύλου, η απόφαση για την… εκκαθάριση της ανομίας στα Εξάρχεια και η καταδίκη οποιασδήποτε διαδήλωσης, διαμαρτυρίας και… πεζοδρομίου, μετά την ξεκάθαρη ψήφο και… θέληση του κυρίαρχου λαού, έτσι όπως εκφράστηκε στο αποτέλεσμα.

Ήταν εμετικός και προκαλούσε όντως τρόμο, ο τρόπος με τον οποίο οι εκπρόσωποι των “νικητών” αλλά κυρίως και οι “δημοσιογράφοι”, απαιτούσαν από τους εκπροσώπους των “νικημένων”, ότι δεν θα κάνουν πεζοδρόμιο και θα δείξουν ανωτερότητα και σεβασμό… στη δημοκρατία και στην θέληση του λαού, καθώς και η απαίτηση απ’ όλους τους παρευρισκόμενους να “δεσμευθούν” για το προφανές γι’ αυτούς, δηλαδή την κατάργηση του ασύλου, την πάταξη της ανομίας και την αποκήρυξη και καταδίκη του “πεζοδρομίου”.

Μην ξεγελιέστε λοιπόν.
Η Χρυσή Αυγή μπορεί να μην μπήκε στην Βουλή, αλλά με τον φασισμό στην Ελλάδα και στην πολιτική σκηνή της δεν ξεμπερδέψαμε ακόμα.

Ο φασισμός από την στιγμή που το “οργανωτικό του μόρφωμα” δεν τους ήταν πια απαραίτητο και γι’ αυτό το ξαπόστειλαν με συνοπτικές διαδικασίες, έβαλε άλλη προβιά και βρήκε καταφύγιο εκεί που έβρισκε πάντα, στον… φωλιά της μήτρας που τον γέννησε φυσικά και που ξανά τον πήρε υπό την προστασία της και προσπαθεί να τον εξαγνίσει, στον καπιταλιστικό σύστημα δηλαδή και στα κόμματα που το εκπροσωπούν.
Κι από δω και πέρα, η μάχη εναντίον του πρέπει να είναι και πολύ πιο δυνατή αλλά κυρίως πολύ πιο στοχευμένη ιδεολογικά αλλά και σε “προσωπικό” επίπεδο και σε επίπεδο “απόψεων” με φόρμα παραλλαγής.

Με λίγα λόγια, εντάξει, κάναμε την… στάση μας για… ξεκούραση και περισυλλογή με τις πρόσφατες εκλογές, αλλά τώρα είναι ώρα να ξεκινήσουμε και πάλι. Να ξεκινήσουμε τον δρόμο που έχουμε πάρει εδώ και πολύ καιρό, εδώ και πολλά χρόνια και που μπορεί να είναι ακόμα δύσκολος και κυρίως μακρινός, αλλά είναι πάνω απ’ όλα ωραίος και δίκαιος.

Κώστας Γκόντζος