«Μα είναι η μεγαλύτερη φωνή της Ελλάδας, man…»
Σαν σήμερα, στις 18 του Ιούλη 1998, σίγησε για πάντα η μαγική φωνή της. Η Φλέρυ Νταντωνάκη, υπήρξε μια από τις μεγαλύτερες ερμηνεύτριες που έβγαλε η χώρα μας.
Σαν σήμερα, στις 18 του Ιούλη 1998, σίγησε για πάντα η μαγική φωνή της. Η Φλέρυ Νταντωνάκη, υπήρξε μια από τις μεγαλύτερες ερμηνεύτριες που έβγαλε η χώρα μας.
Η Φλέρυ Νταντωνάκη (Ελευθερία Παπαδαντωνάκη ήταν το πραγματικό της όνομα), γεννήθηκε στις 11 του Μάη 1937, στην Κρήτη. Στα τέλη της δεκαετίας του ’50 βρέθηκε στις ΗΠΑ για σπουδές. Στη Νέα Υόρκη πραγματοποίησε τα πρώτα της βήματα στη σκηνή του Μπροντγουέι και οι κριτικοί αναγνώρισαν κάτι το διαφορετικό σε αυτήν την υπέροχη φωνή, τη γεμάτη ευαισθησία ερμηνεία και τα μεγάλα εκφραστικά μάτια.
Το 1965 υπογράφει συμβόλαιο με τη δισκογραφική εταιρεία της Τζόαν Μπαέζ, «Vanguard», από την οποία κυκλοφόρησε ο δίσκος «Φλέρυ» με λαϊκά τραγούδια των Παπαϊωάννου, Γαβαλά, Ατταλίδη, και Καζαντζίδη με σολίστ τον ελληνικής καταγωγής κλαρινετίστα Γκας Βάλι.
Το 1971, σε μια παράσταση – αφιέρωμα στον Ζακ Μπρελ στο θέατρο «Οφ Μπροντγουέι», την άκουσε ο Μάνος Χατζιδάκις. Έγινε η μούσα του τραγουδώντας με ανεπανάληπτο τρόπο «Τον Κύκλο του CNS», τον «Μεγάλο Ερωτικό», τις «Γειτονιές του Φεγγαριού», τον «Καπετάν Μιχάλη» και τα «Λειτουργικά».
Η Φλέρυ Νταντωνάκη συμμετείχε επίσης στους δίσκους «Πάμε μια βόλτα στο φεγγάρι», του Μάνου Χατζιδάκι, και τη «Νυχτερινή δοκιμασία» του Ηλία Λιούγκου, ενώ το 1986 τραγούδησε στο δίσκο «Τσιμεντένια Τρένα» με τους «Τερμίτες».
Το 1994 ερμήνευσε με έναν εντελώς ιδιαίτερο και τραγικό τρόπο το τραγούδι «Μάνα μου και Παναγιά» των Τάσου Λειβαδίτη – Μίκη Θεοδωράκη, ερμηνεία που έχει καταγραφεί στον δίσκο «Άπονες Εξουσίες».
Το κείμενο που ακολουθεί περιγράφει τις τελευταίες στιγμές της μεγάλης ερμηνεύτριας, στο νοσοκομείο Μεταξά, όπου νοσηλευόταν, παλεύοντας με τον καρκίνο. Ενδεικτικό του τέλους που είχαν πολλοί μεγάλοι σ’ αυτόν τον τόπο, αλλά και της αντιμετώπισης που εισέπραξαν από την επίσημη πολιτεία. Οι ίδιοι πολιτικοί και αξιωματούχοι (όχι όλοι) που συνωστίζονται να φωτογραφηθούν δίπλα στην επιτυχία τρίτων και να κλέψουν φως από τη λάμψη τους, στα δύσκολα τους έχουν κιόλας ξεχάσει, αφού δεν τους είναι πια χρήσιμοι…
Toυ Μάνου Λαμπράκη, από τον Εξώστη
Από τη lifoH τελευταία λέξη που βγήκε από το στόμα της Φλέρυς Νταντωνάκη, στο Νοσοκομείο Μεταξά, λίγο πριν η ανορθόγραφη λέξη «ΑΠΝΙΑ», καταγραφεί στον ιατρικό επίλογο της, σε τελευταίο στάδιο καρκινοπαθούς Ελευθερίας Παπαδαντωνάκη, ήταν η λέξη «Πούστηδες» Αυτό μαρτυρούν οι συγγενείς ασθενούς, από το διπλανό κρεβάτι.
Δεν ήξεραν ποια ήταν η Φλέρυ Νταντωνάκη. Δεν είχαν ακούσει ποτέ κανένα της τραγούδι. «Ήταν μια που τραγουδούσε με τη Μάγια Μελάγια;» «Τι λες ρε συ, αυτή ήταν η Μπέμπα Μπλάνς.» «Α, δεν την ξέρουμε τότε αυτή.»
Στο κοινό νοσοκομειακό δωμάτιο, οι συγγενείς της διπλανής ασθενούς. είχαν ενοικιάσει μια τηλεόραση, που έπαιζε στη διαπασών όλες τις καλοκαιρινές επαναλήψεις των ιδιωτικών καναλιών. Η κόρη της Φλέρυς, επειδή ενοχλούσε την μητέρα της, ο ήχος στη διαπασών, είχε ζητήσει ευγενικά να χαμηλώνουν την ένταση, καθώς η μητέρα της δεν μπορούσε να κοιμηθεί – δεν κοιμόταν σχεδόν καθόλου. Η έκκληση της Ζωής, ερμηνεύτηκε μάλλον σαν επιθυμία απομάκρυνσης της συσκευής, η οποία το επόμενο κιόλας πρωί αντικαταστάθηκε από ένα φορητό τραντζίστορ, ακουμπισμένο δίπλα από το κρεβάτι της Φλέρυς, το οποίο έπαιζε επίσης στη διαπασών, έναν πειρατικό πειραϊκό ραδιοφωνικό σταθμό. «Η Ντέλα από Κερατσίνι αφιερώνει τώρα στον Βασίλη από Κοκκινιά το τραγούδι της Άννας Βίσση-ς «Τρελλαίνομαι» και τον παρακαλάει να της τηλεφωνήσει στο σπίτι της ξαδέρφής της Χαρούλας για να πάνε για καφέ. Πάμε λοιπόν να ακούσουμε Άννα Βίσση από το χρυσό δίσκο με επιτυχίες του Νίκου Καρβέλα «Κλίμα τροπικό».»
Η Φλέρυ είναι όλη μέρα στο κρεβάτι της. Είναι υπέρβαρη και κοιμάται γυμνή. Είναι 60 χρονών και φαίνεται 80. Κάποια μέρα επισκέπτεται το Νοσοκομείο Μεταξά, ο υπουργός Υγείας της κυβέρνησης Σημίτη για εθιμοτυπικούς λόγους. Περνάει και από τα δωμάτια ασθενών. Κοντοστέκεται στις εισόδους των δωματίων κι απευθύνει χαιρετισμούς, όπου τονίζουν την συμπαράσταση της κυβέρνησης του ΠΑ.ΣΟ.Κ. και του πρωθυπουργού προσωπικά, στην καθημερινότητα των Ελλήνων πολιτών που εμπιστεύονται το δημόσιο σύστημα Υγείας. (Σ.Σ … Πεπονής, Γείτονας, Παπαδήμας, Παπαδόπουλος ή Στεφανής; ποιός απ όλους, κατά τη γνώμη σας, θα μπορούσε να είναι τόσο χυδαίος, ώστε να ξεστομίσει, αυτό που θα διαβάσετε, παρακάτω;) «Όλοι μαζί, μπορούμε για ένα καλύτερο ΕΣΥ. Σας ευχαριστούμε.»
Η διευθύντρια ορόφου (που εκείνην την ώρα, χάνει από την τσέπη της το δεκαπενθήμερο του μηνός – που αν θυμάσαι, ω αναγνώστη, εισέπρατταν μετρητοίς όλοι οι Έλληνες δημόσιοι υπάλληλοι στο ίδιο φακελάκι που όλοι οι Έλληνες πολίτες καλούνταν να τοποθετήσουν την κομματική λίστα με τον προσημειωμένο από το σπίτι δίπλα στον υποψήφιο «δικό» τους βουλευτή σταυρό- σε αντίθεση με τώρα που ο κομμένος δημόσιος μισθός καταβάλλεται στην ιδιωτική τράπεζα που εξυπηρετεί με μισθοδοτικούς λογαριασμούς, το εκάστοτε Υπουργείο ) σκύβοντας στα πόδια του Υπουργού, του ψιθυρίζει ότι από το δωμάτιο που μόλις πέρασε νοσηλευόταν η Φλέρυ Νταντωνάκη.
«Ποιά είναι αυτή; Δημοτική σύμβουλος;»
« Όχι, κύριε Υπουργέ, τραγουδίστρια.»
«Δεν την ξέρω. Ποιά λέτε;»
Γυρνάει πίσω στην πόρτα και βλέπει την μοναδική ασθενή του θαλάμου, να κοιμάται.
«Η χοντρή;»
Σε μια συνέντευξή της η Φλέρυ Νταντωνάκη το 1986 στην εφημερίδα ΤΑ ΝΕΑ είχε δημόσια πει ότι είναι ΠΑ.ΣΟ.Κ. Είχε υποστηρίξει με ουτοπικό σθένος τον Ανδρέα Παπανδρέου, τον Κώστα Λαλιώτη και τον Γεράσιμο Αρσένη. Εκείνη η συνέντευξη, είχε θυμώσει όσο τίποτε άλλο τον Μάνο Χατζιδάκι.
Η Φλέρυ, αφήνει την τελευταία της πνοή τον Ιούλιο του 1998. Επί κυβερνήσεως Κώστα Σημίτη. Τα έξοδα της ταφής, αναλαμβάνει ο θετός γιός του Μάνου Χατζιδάκι και η Φλέρυ Νταντωνάκη, αναπαύεται δίπλα στον Μάνο Χατζιδάκι στο κοιμητήριο της Παιανίας.
Στην τηλεφωνική συνομιλία που είχαν οι παραγγελιοδόχοι του μνήματος με τους μαραμαροτεχνίτες, κάποιος αντέγραψε λάθος το επίθετο. Ακόμα και σήμερα, αν επισκεφθείς, ω αναγνώστη, τον τάφο της Φλέρυς στην Παιανία, το επίθετο που την συνοδεύει είναι ανορθόγραφο. «ΦΛΕΡΥ ΑΤΑΝΤΩΝΑΚΗ»
Το 2000 σε ένα ταξίδι μου στη Νέα Υόρκη, στην προθήκη ενός καταστήματος βινυλίων στο Soho, βλέπω τον δίσκο της Flery – Isles of Greece. Στοιχίζει πιο ακριβά, από όσο στοιχίζουν όλοι οι υπόλοιποι δίσκοι της προθήκης μαζί. 350 δολλάρια. Μπαίνω μέσα. Τον αγοράζω. Χωρίς παζάρι. Φεύγοντας ρωτάω τον νεαρό Αμερικάνο ιδιοκτήτη του καταστήματος. «Μα γιατί τον πουλάτε τον συγκεκριμένο δίσκο, τόσο ακριβά;»
«Μα είναι η μεγαλύτερη φωνή της Ελλάδας, man»…
