Η σημασία της Οκτωβριανής Επανάστασης

Απόσπασμα από το άρθρο του ΓΓ τη ΚΕ του ΚΚΕ για τη σημασία της Οκτωβριανής Επανάστασης, που δημοσιεύεται στο τρέχον τεύχος της Κομμουνιστικής Επιθεώρησης.

Το γεγονός ότι το επαναστατικό περιεχόμενο, οι κατακτήσεις που προήλθαν ως αποτέλεσμα της Οκτωβριανής Επανάστασης σε μια πορεία δεκαετιών αποδυναμώθηκαν κάτω από την επίδραση προσπάθειας επίλυσης υπαρκτών προβλημάτων της σοσιαλιστικής οικοδόμησης σε λάθος κατεύθυνση, όπως συνηθίζουμε να λέμε, ακολουθώντας συνταγές καπιταλισμού, πορεία που χρονικά συμπίπτει με τις αποφάσεις του 20ού Συνεδρίου του ΚΚΣΕ το 1956, δεν αλλάζει, ούτε τροποποιεί την εσωτερική δυναμική της σοσιαλιστικής οικοδόμησης, πολύ περισσότερο την καθοριστική σημασία της Μεγάλης Οκτωβριανής Επανάστασης του 1917.

Ο σοσιαλισμός δεν άντεξε, στην πρώτη αυτή μεγάλη απόπειρα, στην πάλη με το παλιό, στην πάλη με την Αντίδραση, τόσο στο εσωτερικό του όσο και διεθνώς, με αποτέλεσμα τον εκφυλισμό και την τελική ανατροπή του, που πέρασε στην τελική της φάση με την “περίφημη” περεστρόικα στα μέσα της δεκαετίας του 1980, για να ολοκληρωθεί η αντεπανάσταση και η καπιταλιστική παλινόρθωση στην ΕΣΣΔ και τις άλλες σοσιαλιστικές χώρες της Ευρώπης και της Ασίας στις αρχές της δεκαετίας του 1990.

Οπωσδήποτε, η ιμπεριαλιστική περικύκλωση του σοσιαλιστικού συστήματος αποτέλεσε ισχυρό ενισχυτή των εσωτερικών προβλημάτων και αντιθέσεων. Οδηγούσε σε αποφάσεις που δυσκόλευαν τη σοσιαλιστική οικοδόμηση. Μια πλευρά, που ελάχιστα έχει αναδειχτεί, είναι το αντικειμενικό γεγονός ότι η κούρσα των εξοπλισμών στην οποία οδηγήθηκαν οι σοσιαλιστικές χώρες, πρώτ’ απ’ όλα η ΕΣΣΔ, στην αντιπαράθεση με την ιμπεριαλιστική βαρβαρότητα, απορροφούσε ένα μεγάλο μέρος από τους οικονομικούς και άλλους πόρους της Σοβιετικής Ένωσης, των άλλων χωρών.

Ταυτόχρονα, η γραμμή της “ειρηνικής συνύπαρξης”, όπως αναπτύχθηκε κυρίως στο 20ό Συνέδριο του ΚΚΣΕ και στη συνέχεια, επέτρεψε την καλλιέργεια πολλών ουτοπικών αντιλήψεων ότι είναι δυνατόν ο ιμπεριαλισμός να παραιτηθεί από τον πόλεμο και τα στρατιωτικά μέσα.

Στη διαμόρφωση του παγκόσμιου συσχετισμού δυνάμεων έπαιξαν σοβαρό ρόλο οι εξελίξεις στο Διεθνές Κομμουνιστικό Κίνημα, η διάσπασή του, ζητήματα στρατηγικής του.

Η διάλυση της Κομμουνιστικής Διεθνούς το 1943, κάτω από τις συγκεκριμένες ιστορικές πολιτικές συνθήκες, σηματοδότησε έτσι κι αλλιώς την απουσία ενός κέντρου επεξεργασίας της επαναστατικής εργατικής στρατηγικής απέναντι στη διεθνή αστική τάξη, το διεθνές καπιταλιστικό σύστημα.

Παρότι την περίοδο κυρίως του Β’ Παγκόσμιου Πολέμου διαμορφώθηκαν συνθήκες όξυνσης των ταξικών αντιθέσεων, η αντιφασιστική πάλη των λαών οδήγησε στην ανατροπή της αστικής εξουσίας μόνο σε χώρες της Κεντρικής και Ανατολικής Ευρώπης, με την καθοριστική συμβολή του Κόκκινου Στρατού. Στην καπιταλιστική Δύση τα Κομμουνιστικά Κόμματα δεν μπόρεσαν να επεξεργαστούν στρατηγική μετατροπής του ιμπεριαλιστικού πολέμου ή του απελευθερωτικού αγώνα σε πάλη για την κατάκτηση της εργατικής εξουσίας.

Μετά από τη λήξη του Β’ Παγκόσμιου Πολέμου φάνηκε η έλλειψη οργανωτικής σύνδεσης των ΚΚ για τη διαμόρφωση αυτοτελούς στρατηγικής απέναντι στην ενιαία στρατηγική του διεθνούς ιμπεριαλισμού. Οι Διεθνείς Διασκέψεις που γίνονταν στη συνέχεια δεν κατόρθωσαν να συμβάλουν στην ιδεολογική ενότητα και στη χάραξη επαναστατικής στρατηγικής.

Το Κόμμα μας διδάσκεται από τις αδυναμίες και τα λάθη του κατά το παρελθόν, όπως είναι η έλλειψη θεωρητικής και πολιτικής ετοιμότητας να κρίνει έγκαιρα την εξέλιξη της αντεπανάστασης στην ΕΣΣΔ.

Θεωρούμε ότι αποτελεί ευθύνη και δικαίωμα του κάθε ΚΚ να μελετά τα θεωρητικά θέματα του σοσιαλισμού, να εκτιμά την πορεία της σοσιαλιστικής οικοδόμησης, ν’ αντλεί διδάγματα για το μέτωπο με τον οπορτουνισμό σε διεθνές επίπεδο, να προετοιμάζει τις κομματικές και γενικότερα τις ταξικές δυνάμεις για την εξήγηση της ταξικής πάλης διεθνώς, την επιστημονική και ταξική εξήγηση των πισωγυρισμάτων στην κοινωνική κίνηση κι εξέλιξη. Με αυτό το διεθνιστικό και κομμουνιστικό πνεύμα προσπαθούμε να παρακολουθούμε και τις σημερινές εξελίξεις σε χώρες όπως η Κίνα το Βιετνάμ, η Κούβα κ.ά.

Η επιστημονική εξήγηση και υπεράσπιση της προσφοράς του σοσιαλισμού στον 20ό αιώνα αποτελεί στοιχείο ενίσχυσης της επαναστατικής στρατηγικής του κομμουνιστικού κινήματος.

Η μελέτη των αντιθέσεων και αντιφάσεων, των υποκειμενικών λαθών της όλης ιστορικής κίνησης είναι διαδικασία ανάπτυξης της θεωρίας του σοσιαλισμού-κομμουνισμού, από την οποία θα προκύψει ιδεολογική και πολιτική αναζωογόνηση και υπεροχή του κομμουνιστικού κινήματος για νέα έφοδο και οριστική νίκη.

-.-

Είμαστε πεισμένοι ότι  οριστική νίκη γεννιέται και μέσα από αλλεπάλληλες ήττες. Η “ήττα” της Επανάστασης του Οκτώβρη, με την αντεπανάσταση του 1989-1991, μπορεί να γίνει σχολειό για την επόμενη. Κι όπως έγραφε ένας σπουδαίος διανοούμενος (ο Ούγγρος Λάσζλο Γκιούρκο): “Η επανάσταση είναι η μεγαλύτερη μέθη της ανθρωπότητας. Αυτός που την γεύτηκε μια φορά δεν ξεχνάει ποτέ τη γεύση της”.

Μέσα στα κορυφαία καθήκοντά μας σήμερα είναι ν’ αποκατασταθεί στα μάτια των εργαζόμενων η αλήθεια για το σοσιαλισμό του 20ού αιώνα, χωρίς εξιδανικεύσεις, αντικειμενικά και απαλλαγμένη από τις συκοφαντίες της αστικής τάξης, που βασίζονται και στις καταστροφές που έφερε η αντεπανάσταση.

Ο καπιταλισμός μπορεί να είναι ακόμα σήμερα ισχυρός, δεν είναι όμως παντοδύναμος. Οι λαοί είναι δυνατοί όταν αγωνίζονται με σωστή στρατηγική. Ατενίζουμε με αισιοδοξία τον 21ο αιώνα.

Ο 20ός αιώνας άρχισε με τη μεγαλύτερη έφοδο των προλετάριων όλων των εποχών και τέλειωσε με την προσωρινή ήττα τους. Ο 21ος αιώνας θα φέρει νέες εφόδους κι επαναστατικές νίκες, την οριστική και αμετάκλητη αυτή τη φορά ανατροπή του καπιταλισμού και την οικοδόμηση του σοσιαλισμού-κομμουνισμού.

Το φάντασμα του σοσιαλισμού-κομμουνισμού στοιχειώνει και σήμερα τα ματωμένα όνειρα των αστών, σε όλα τα μήκη και πλάτη της Γης. Ας γίνουμε πιο αποφασιστικά ο μόνιμος εφιάλτης τους.

Δείτε εδώ όλες τις αναρτήσεις του Αφιερώματος της Κατιούσα στην Οχτωβριανή Επανάσταση