Περισσότερες γυναίκες στην κυβέρνηση Μητσοτάκη, γιατί;

Ας βάλουμε τα πράγματα σε μια σειρά. Πρώτα στα ad hominem επιχειρήματα. Ποιος σχολιάζει την εκπροσώπηση των γυναικών στην κυβέρνηση Μητσοτάκη; Η κυβέρνηση του αριστερού, προοδευτικού και γεμάτου συμβολισμούς ΣΥΡΙΖΑ είχε 6 γυναίκες στα 40 μέλη της πρώτης σύνθεσής της τον Ιανουάριο του 2015, δηλαδή το 15%. Καμία όμως σε θέση υπουργού.

Η κυβέρνηση του Κυριάκου Μητσοτάκη από την άλλη έχει 5 στα 50 μέλη, δηλαδή ποσοστό 10%, που θα μπορούσε να ήταν 12% αν η Όλγα Κεφαλογιάννη, δεν είχε απορρίψει την πρόταση του πρωθυπουργού να αναλάβει το υπουργείο Τουρισμού. Τότε τρεις από τις 6 θα βρίσκονταν σε θέση υπουργού.

Είναι αυτές οι 3 ποσοστιαίες μονάδες αρκετές για να σηκώσουν τόσο θόρυβο, σχετικά με την απουσία των γυναικών από το κυβερνητικό σχήμα; Ας δεχτούμε για την οικονομία της «κουβέντας» πως η διαφορά, είναι άξια λόγου.

Ένσταση δεύτερη και σοβαρότερη.

Τι αντίκτυπο είχε η προεδρία Ομπάμα στον μαύρο πληθυσμό της χώρας; Οι Αφροαμερικανοί κατάφεραν ένα ελάχιστο βήμα που έφερε τους μισθούς τους από το 75,8% στο 76,4% εκείνων των λευκών, ο πληθυσμός που βρέθηκε κάτω από το όριο της φτώχειας αυξήθηκε και η στάση της Αστυνομίας εναντίον τους έγινε τόσο σκληρή, ώστε στα χρόνια του να προκύψει το κίνημα «Black Lives Matter».

Μήπως το ισοζύγιο της Σιδηράς Κυρίας, για τις γυναίκες υπήρξε θετικό; Στα 11 δύσκολα για τους εργαζόμενους χρόνια της πρωθυπουργίας της, στο υπουργικό της συμβούλιο μπήκε μόλις άλλη μια γυναίκα. Η Μάργκαρετ Θάτσερ πάγωσε τα επιδόματα τέκνων κάνοντας την ζωή ακόμη δυσκολότερη για τις εργαζόμενες και αρνήθηκε πεισματικά να επενδύσει στην προσιτή παιδική φροντίδα κατηγορώντας τις μητέρες πως μεγάλωναν μια «καλομαθημένη γενιά».

Επιστρέφοντας εντός συνόρων, ένιωσε κανείς καλύτερα που το δικαίωμα στην απεργία των πρωτοβάθμιων σωματείων, περιορίστηκε από γυναίκα; Έγινε ελαφρύτερο το γκλοπ των ΜΑΤ της κ. Γεροβασίλη; Ποιος πανηγυρίζει επειδή το πανεπιστημιακό άσυλο θα καταργηθεί από γυναίκα υπουργό; Έχει ακούσει κανείς τις δηλώσεις της υφυπουργού Εργασίας; Γιατί δεν ενοχλεί κανέναν, που δεν υπάρχει μισός εκπρόσωπος της μεγαλύτερης κατηγορίας εργαζομένων της χώρας, των μισθωτών του ιδιωτικού τομέα στο υπουργικό συμβούλιο;

Σε μια προοδευτική κυβέρνηση, ο αριθμός των γυναικών, ως βαθμός αντιπροσώπευσης θα μπορούσε να αποτελεί θέμα συζήτησης. Όχι ως διοικητικό μέτρο από τα πάνω, αλλά ως φροντίδα από τα κάτω. Σε μια κυβέρνηση που εξ’ ορισμού επιβουλεύεται τα συμφέροντα των λιγότερο προνομιούχων στρωμάτων της κοινωνίας, με ποια λογική της το ζητήμε;