Ο Παναγιώτατος Δόκτωρ Άνθιμος και άλλα μυστήρια

Μια από τις ειδήσεις των ημερών, που προκάλεσε μια σχετική αίσθηση, είναι η αναγόρευση του Μητροπολίτη Θεσσαλονίκης Άνθιμος σε επίτιμο διδάκτορα του τμήματος Ποιμαντικής και Κοινωνικής Θεολογίας του ΑΠΘ. Απόφαση που είχε ήδη ληφθεί από το 2017, αλλά τότε είχε αναβληθεί, υπό το βάρος των αντιδράσεων της ακαδημαϊκής κοινότητας. Κάτι το καλοκαιράκι κι η συνοδεύουσα ραστώνη, κάτι οι εκλογές που μεσολάβησαν δημιουργώντας πιθανότατα ευνοϊκότερο κλίμα – τουλάχιστον σύμφωνα με το σκεπτικό των αρμόδιων καθηγητών – και η σεμνή τελετή τελικά πραγματοποιήθηκε, στα κρυφά και συνοδεία αγιασμένων ΜΑΤ έξω από τη Μητρόπολη ενάντια σε δαιμόνια πνεύματα.

Μόλις το θέμα πήρε δημοσιότητα, δεν έλειψαν και πάλι οι αντιδράσεις, οδηγώντας τον πρόεδρο του τμήματος Ποιμαντικής Σίμο Πασχαλίδη σε τοποθέτηση, από την οποία μάθαμε πολλά ενδιαφέροντα πράγματα. Πρώτον και κύριον, ότι δεν είναι καν η πρώτη φορά που ο Μητροπολίτης Θεσσαλονίκης αναγορεύεται επίτιμος διδάκτορας. Όχι, μια φιγούρα τέτοιου βεληνεκούς δε θα μπορούσε να έχει αφήσει αδιάφορο τον πανεπιστημιακό κόσμο στην προηγούμενή του μητρόπολη, Αλεξανδρουπόλεως, Τραϊανουπόλεως και Σαμοθράκης.

Κι αν αναρωτιέστε ποιο τμήμα του επιφύλαξε την τιμή, δεν είναι αυτό που νομίζετε. Ο Άνθιμος λοιπόν, προτού μετατεθεί στη Θεσσαλονίκη το 2004, είχε προλάβει να αναγορευθεί επίτιμος διδάκτορας της ιατρικής σχολής του ΔΠΘ. Αν αναρωτιέστε πώτς γκένεν ατό με μητροπολίτη του οποίου οι σπουδές περιλαμβάνουν τη φιλοσοφική και τη νομική, την απάντηση τη δίνει ο καθηγητής Πασχαλίδης: “Στην πολυετή εκκλησιαστική προσφορά του κ. Ανθίμου, επί 30 χρόνια στην ακριτική μητρόπολη Αλεξανδρούπολης, με πλουσιότατο κοινωνικό έργο, μεταξύ του οποίου η ίδρυση πρότυπων Ιδρυμάτων για χρονίως πάσχοντες και γηροκομείων, και με τη μοναδική συμβολή του στην ίδρυση της Ιατρικής Σχολής του ΔΠΘ και τη λειτουργία του Πανεπιστημιακού Νοσοκομείου Αλεξανδρούπολης, για την οποία τιμήθηκε τότε ως επίτιμος διδάκτορας της Ιατρικής Σχολής του ΔΠΘ”. Για να μην είμαστε κακόπιστοι βέβαια, επίτιμος διδάκτορας γίνεται και χωρίς να έχεις άμεση συνάφεια με το αντικείμενο του τμήματος, αν έχεις ευρύτερη προσφορά στο χώρο. Με αυτό το σκεπτικό, απορεί κανείς γιατί δεν του απονεμήθηκε επί τιμή διδακτορία και στο Τμήμα Φυσικής, για τη δήλωσή του πως δεν υπάρχουν άλλοι πλανήτες, ούτε ο άνθρωπος έχει πάει στο φεγγάρι.

Όσο για κάποιους που αδίκως κατηγορούν το μητροπολίτη δόκτορα για ρατσισμό, τους έβαλε κι αυτούς στη θέση του ο πρόεδρος του τμήματος, σημειώνοντας πως η μητρόπολη δίνει υποτροφίες σε αλλοδαπούς, ακόμα και από τη Βόρεια Μακεδονία. Οι συκοφάντες ας σωπάσουν, εξάλλου το είχε πει πως “υπάρχουν και όρια στο αγαπάτε αλλήλους”. Όρια που περιλαμβάνουν όλους τους ορθόδοξους χριστιανούς, τι άλλο να κάνει δηλαδή; Όπως προσθέτει εξάλλου ο Πασχαλίδης, ο Άνθιμος είναι μακριά από κάθε διχαστική νοοτροπία και δε γίνεται να μένουμε σε “προφορικές διατυπώσεις, που ενίοτε μεταφέρονται όχι πάντοτε με ακρίβεια στα μέσα ενημέρωσης ή κοινωνικής δικτύωσης”. Μόνο ενωτικές κινήσεις έχει κάνει κατά καιρούς ο μητροπολίτης Θεσσαλονίκης, ένωσης με το ζεύγος Μιχαλολιάκου της ΧΑ και με τους τίμιους Σαλονικιούς οικογενειάρχες, σε αγρυπνία ενάντια στους φθοροποιούς γκέι του Σατανά.

Τελικά όμως, ίσως το θέμα δεν είναι γιατί (ξανα)έγινε διδάκτορας ο Άνθιμος. Αλλά για ποιο λόγο στον 21ο αιώνα εξακολουθεί να θεωρείται τμήμα ΑΕΙ η Ποιμαντική και Κοινωνική Θεολογία, όταν διεθνώς αναγνωρισμένο επιστημονικό αντικείμενο είναι μόνο η θρησκειολογία. Τέτοια ώρα τέτοια λόγια βέβαια σε μια χώρα που θεωρούνται μέρος της Ανώτατης Εκπαίδευσης και ισότιμα με Πανεπιστήμια ακόμα και οι Ανώτατες Εκκλησιαστικές Ακαδημίες.