Η εμμονική γραφικότητα και η υπεροψία της μηδενικής διεκδίκησης

Ορολογίες αυθαίρετες δικές μου καθώς εδώ και χρόνια εμφανίστηκε μια τάση συνδικαλισμού «άνευ». Πώς λέμε 0% λιπαρά ή sugar free. Οι χρήστες αυτών των αναγκαστικών λύσεων δεν κοκορεύονται κιόλας που δεν μπορούν να καταναλώσουν ούτε μια πρέζα ζάχαρης. Οι χρήστες όμως ενός κόσμου συμφιλίωσης κοινωνικής όπου ο «βολικός» προλετάριος θα δέχεται τις καρπαζιές του καπιταλιστή σαν έκφραση παιδικής και νεανικής οικειότητας, έχουν από πάνω και μια υπεροπτική στάση για όλους εμάς τους γραφικούς που εμμένουμε στον ταξικό προσδιορισμό. Αντιμετωπίζουν συλλήβδην όσους στον καλλιτεχνικό χώρο διεκδικούν την αξιοπρέπειά τους, ως άνευ τάλαντου υποκριτικού φωνασκούντες έξω από τους «καθαγιασμένους» τόπους της «ξεχωριστής» δικής τους επίδειξης και μονοπώλησης θεατρικής αξιοσύνης.

Αφιερωμένο στην πρόσφατη παρέμβαση-ενημέρωση του τιμημένου Σωματείου Ελλήνων Ηθοποιών στην Επίδαυρο για την κατάσταση στο ΚΘΒΕ.