Μας έδειχναν το φεγγάρι κι εμείς λυνόμασταν στα γέλια

Τι έχει να μας πει μια επιθεώρηση σήμερα; Η ομάδα του “Από Κοινού” επιμένει σε ένα είδος υπό εξαφάνιση, όπως  και το γέλιο στις μέρες μας άλλωστε, αποδεικνύοντας πως παραμένει επίκαιρη κι αναγκαία, κάτι σαν το σοσιαλισμό δηλαδή. ΄Όχι απλά δεν πέθανε λοιπόν η επιθεώρηση, αλλά είναι και διαχρονική, όπως δυστυχώς και μια σειρά παθογένειες της ελληνικής πραγματικότητας, που μοιάζει εξωπραγματική, αλλά μας αλλοιώνει και τη συνηθίζουμε όσο δεν την αλλάζουμε. Κι έτσι στο τέλος μας φαίνεται εξωπραγματικό και ουτοπικό να την αλλάξουμε.

Οι ήρωες είναι άνθρωποι που θα μπορούσαν να είναι ο καθένας από μας, που ζουν απλές καθημερινές καταστάσεις. Ζητιάνοι που ονειρεύονται μεγαλεία και ανησυχούν για το χρηματιστήριο, ματάδες που νικάνε παντού από το σκάκι μέχρι και το σινεμά (Ματ Ντέιμον) γυναίκες που ψάχνουν τον τέλειο άντρα αρκεί να μην είναι κομμουνιστής και κατεβαίνει σε πορείες, γιατί δεν έχουν ακούσει πως ο έρωτας είναι επανάσταση. Χαρακτήρες που σεληνιάζονται και μαζοχίζονται πότε με τους ίδιους ερωτικούς συντρόφους και πότε με τα ίδια πολιτικά κόμματα, κάποιοι με το ένα πόδι στην αυτογνωσία, πολλοί περισσότεροι εγκλωβισμένοι στα αδιέξοδά τους.

Η παράσταση δε θα ήταν φυσικά τίποτε χωρίς την ψυχή που τους έδωσαν οι ξεχωριστές ερμηνείες. Ο Αντώνης Ξένος που σαν – καλώς εννοούμενος χαμαιλέοντας – αλλάζει ρόλους με ευχέρεια, από γόης μέχρι Ρομά, λεφτάς και ζητιάνος, σπάει συχνά τον τέταρτο τοίχο και ανοίγει διάλογο με το κοινό, αυτοσχεδιάζοντας. Η Αγγελική Ξένου αναδεικνύει την κωμική της φλέβα, αναλαμβάνοντας τον ασυνήθιστο για γυναίκα ρόλο του κομπέρ, μεταξύ άλλων, και μας αφήνει με την απορία -ίσως και μια υπόσχεση- για το πώς θα ανταποκρινόταν σε ένα δραματικό ρόλο με διαφορετικές απαιτήσεις. Η Μάρα Μπαρόλα αφήνει τις καλύτερες εντυπώσεις με την ερμηνεία της, την παρουσία της στο σανίδι, τη σύνδεση με τους θεατές, που γελάνε ακόμα και με ένα βλέμμα ή μια κίνηση του χεριού της.

Κάποιοι μας έδειχναν το φεγγάρι της αυλής και εμείς τους κοιτούσαμε και λυνόμασταν στα γέλια

Ειδική μνεία αξίζει ο Ανδρέας Βελέντζας που έγινε ήρωας της μιας βραδιάς καλούμενος να αντικαταστήσει τον ασθενή Χοβίκ Καραμπετιάν,  αλλά δε φάνηκε ούτε στιγμή πως ήταν προσθήκη της τελευταίας στιγμής. Και όπως είπε ο Ξένος, ίσως να είδαμε ένα αστέρι να γεννιέται μπροστά μας.

Η έλλειψη μπαλέτου δε φάνηκε καθόλου, με τους ερμηνευτές να αποδίδουν εξαιρετικά της χορογραφίες του – γνωστού κι αγαπημένου ηθοποιού – Παντελή Καναράκη, και να τραγουδούν μελωδίες αγαπημένων τραγουδιών διασκευασμένες ειδικά για την περίσταση.

Μας έλειψε όμως η Ελένη Γερασιμίδου, που ήταν ωσεί παρούσα με τη σκηνοθετική της ματιά και τη φωνή της στα μεγάφωνα.

Εύστοχα τα κείμενα του Γιώργου Χασάπογλου, που ανταποκρίθηκε σε μεγάλο βαθμό στην επιδίωξη που είχε θέσει ο ίδιος: “Με “της αυλής μας το φεγγάρι” επιχειρήσαμε να τρυπώσουμε στο βαθύ σκοτάδι της πληγωμένης πατρίδας μας, να εντοπίσουμε τα κακώς κείμενα και μέσα από αυτά, να αντλήσουμε υλικό για τα δικά μας… καλώς κείμενα!”. Η αλήθεια είναι πως δεν απέφυγε κάποιες σεναριακές ευκολίες, ιδίως σε ορισμένα πολιτικά σχόλια που στοχοποιούσαν πρόσωπα ως  λαμόγια κοκ. Φανερή και η προσπάθεια επικαιροποίησης ανά σημεία, με τις εκλογές που μεσολάβησαν μετά την πρεμιέρα του έργου στις 3 Ιούλη, που μπορεί να συνεχιστεί ακόμα παραπάνω. Το σημαντικότερο είναι ωστόσο, πως τα σκετς  καταδεικνύουν σχεδόν πάντα μια ταξική σκοπιά, όχι με τρόπο βεβιασμένο ή δασκαλίστικο, αλλά μέσα από την ίδια τη ροή των καταστάσεων.

Ένα έργο βαθιά λαϊκό, αλλά όχι λαϊκίστικο, αφού δεν αποφεύγει να σατιρίζει, όχι αφ’ υψηλού, αλλά ως κομμάτι του, και τον ίδιο το λαό που καλείται να πάρει τις τύχες στα χέρια του, αλλά πολλές φορές τα κρατά σταυρωμένα. Γιατί ουδέν κρυπτόν υπό τον ήλιον και από το φεγγάρι της αυλής του Από Κοινού.

Η καλύτερη στιγμή όμως έρχεται μετά την παράσταση, όταν οι συντελεστές της δεν είναι ντίβες απόμακρες που μοιράζουν ψυχρά και αφ’ υψηλού αυτόγραφα στους θεατές, αλλά γίνονται ένα μαζί τους, βγαίνουν φωτογραφίες, συζητάνε μαζί τους, τους κερνάνε από τον μπουφέ του θεάτρου, όπου όλα μοιάζουν οικεία και οικογενειακά σαν να είσαι σπίτι σου με δικούς σου ανθρώπους. Και αυτή η επαφή, αυτή η ζεστή αγκαλιά, η πιο σημαντική εμπειρία σε κάθε επίσκεψη στο θέατρο Από Κοινού.

Κι όπως λέει ο Νίκος Ροκάς που ανέλαβε τη μουσική σύνθεση της παράστασης:

Ας αμφισβητήσουμε λοιπόν ό,τι γνωρίζουμε ως τώρα και ας δώσουμε στο φεγγάρι μια θέση στην αυλή μας, να μας ανοίξει τα μάτια απέναντι στα τεκταινόμενα.

Παραστάσεις: κάθε Τετάρτη-Πέμπτη-Παρασκευή & Σάββατο στις 21:15

Είσοδος με μπύρα/αναψυκτικό: 13 € & 10 € (φοιτητές, άνεργοι, ΑμΕΑ, 65+)

Από Κοινού Θέατρο
Ευπατριδών 4, Γκάζι Τ.Κ. 11854 (μετρό: Κεραμεικός)
τηλ. 211 4057249
[email protected]