Γιατί αν γλιτώσει το παιδί…

Η τελευταία απρόσμενη δοκιμασία των διαγωνιζόμενων ήταν να διασχίσουν το αφιονισμένο πλήθος που τους καρτερούσε για να τους αγγίξει και να πάρει την ευλογία τους ή να τους ποδοπατήσει από “αγάπη υπερβολική”, κλείνοντας την κεντρική αρτηρία της Τσιμισκή, σε αυτό το ύψος. Πραγματική δοκιμασία για τη νοημοσύνη των υπόλοιπων και την ελπίδα που παλεύει να επιβιώσει από τέτοια χτυπήματα.

Δεν είναι πως ο συγκεκριμένος δρόμος σου έδινε ποτέ κάτι ιδιαίτερα ελπιδοφόρο (με εξαιρέσεις τις πορείες που κατέληγαν στο αμερικάνικο προξενείο, τις περιφρουρήσεις στις απεργίες στο εμπόριο, κτλ), στη θέα ενός καταναλωτικού μπουλουκιού, που εκτονώνει τα καταναλωτικά του ένστικτα, κι όσο λιγότερα χρήματα έχει, τόσο πιο απεγνωσμένα στρέφεται σε αυτά, για να βουλώσει τα κενά της ύπαρξής του, και τους προβληματισμούς που βρίσκουν χαραμάδες στη σκέψη του, για να βγουν στην επιφάνεια ζητώντας του να εμβαθύνει στην ουσία.

Αλλά ήταν κάτι καινούριο να βλέπεις να συνωστίζονται (όπως θα έγραφε κι η Ρεπούση) νέα παιδιά που μάχονται να αγγίξουν διάσημους, με την ελπίδα να γίνουν ίσως κι οι ίδιοι διάσημοι κάποτε, γιατί μόνο εκεί βλέπουν διέξοδο, αντί να κλείνουν τους δρόμους για άλλους λόγους και να αγωνίζονται από κοινού -αντί να διαγωνίζονται μεταξύ τους και να μαθαίνουν να πατάνε επί πτωμάτων, σήμερα για ένα αυτόγραφο, αύριο για μια θεσούλα, αλλά πάντα για ευτελές αντίτιμο. Σημασία εξάλλου έχει να εμπεδώσουν τη λογική του κανιβαλισμού, άνθρωπος προς άνθρωπο, ίσον λύκος.

Το ζήτημα είναι το καινούριο να εκφράζει όντως το νέο κι όχι τη σαπίλα και την παρακμή του παλιού με καινούριο περιτύλιγμα. Αλλά δε χρειάζεται αφ’ υψηλού κριτική και μια γεροντίστικη μεμψιμοιρία για το πού βαδίζει η νεολαία σήμερα. Μονάχα αυτοκριτική και διαρκής προσπάθεια να τη φέρουμε στο πλευρό μας, για να βρει το βηματισμό της στον αγώνα. Γιατί αν γλιτώσει το παιδί, υπάρχει ελπίδα. Θα επιβιώσει στον πάτο του κουτιού της Πανδώρας, μες στο reality της βαρβαρότητας του εκμεταλλευτικού συστήματος.