Της πατρίδας μου η σημαία έχει χρώμα ταξικό

Με κλήρωση η σημαία για τα παιδιά του δημοτικού στις εθνικές παρελάσεις και ανάγεται σε εθνικό ζήτημα.

Με κλήρωση η παιδεία και δεν κουνιέται φύλλο. Επιχειρηματικοί όμιλοι, σωτήρες παιδαγωγοί, με σεμινάρια πώς θα γίνεις καλός επιχειρηματίας, πώς να εξοικειωθείς με το κέρδος. Τόσο φυσιολογικό είναι, που κανείς δεν ενοχλείται που αυτό γίνεται μέσα στο εκπαιδευτικό σύστημα. Ένα σύστημα σάπιο και σε σήψη από τα νηπιαγωγεία μέχρι τα πανεπιστήμια. Ένας χώρος φύλαξης για τα νήπια, μέχρι έτοιμο εκπαιδευόμενο νεαρό εξάρτημα για το κεφάλαιο. Κι εκεί τελειώνει ο ρόλος του κράτους, που δεν διστάζει να διατυμπανίζει και το κόστος κάθε μαθητή και φοιτητή στο τέλος.

Ποια δημιουργία, ποια γνώση, ποια σκέψη, ποια καλλιέργεια, ποιο κριτήριο, ποιο συναίσθημα, ποια αλληλεγγύη; Η αγορά δεν ποντάρει τίποτα στα παραπάνω. Πεταμένα λεφτά είναι, το ζητούμενο είναι να γίνεις καλό ειδικευμένο και υπάκουο ρομποτάκι. Οι νόμοι της αγοράς είναι το ζητούμενο για ένα «καλό εκπαιδευτικό σύστημα» το πέτυχες, έπιασες τον στόχο; Τελείωσε!! Ομάδα που κερδίζει, δεν αλλάζει.

Παιδιά ΑΜΕΑ, παιδιά με μαθησιακές δυσκολίες κοστίζουν, είναι ασύμφορα. Τέλος, δε θα ασχοληθεί κανείς μαζί τους, εκτός αν κερδίσουν κανένα μετάλλιο σε διεθνής αγώνες και τουιτάρεις ένα «μπράβο μας κάνατε περήφανους» ή τα δεχτείς στο προεδρικό μέγαρο για να φωτογραφηθείς μαζί τους συγκινημένος. Υποκριτές και Φαρισαίοι σας σιχαθήκαμε.

«Άριστοι και αμόρφωτοι». Ο ίδιος κοινωνικός διαχωρισμός, αστική τάξη και εργατική τάξη. Κάτι σαν τα φυσικά φαινόμενα ρε παιδί μου. Άριστοι μαθητές που διαθέτουν όλα τα μέσα, δηλαδή ένα σωρό ΛΕΦΤΑ για τα πανάκριβα ιδιωτικά σχολεία, ιδιωτικά φροντιστήρια, ιδιωτικά πανεπιστήμια. Και αν κάποιο παιδί δεν τα «παίρνει τα γράμματα», δεν τρέχει κάτι, έχει γνωριμίες, δε θα χαθεί. Και απέναντι η εργατική τάξη, που δε διαθέτει τίποτα από αυτά. Παιδιά «αμόρφωτα» ως επί το πλείστον και «τεμπέληδες». Και τους ακούς και τους ανέχεσαι να επιχειρηματολογούν με ξεδιάντροπο τρόπο ότι το παιδί σου είναι άχρηστο και τεμπέλης για αυτό δεν έχει προοδεύσει. Πού το έχουνε δει γραμμένο αυτό, ποια έρευνα έχει γίνει που να αποδεικνύει ότι υπάρχει παιδί που δεν «παίρνει τα γράμματα». Πουθενά και ποτέ και το ξέρουν καλά, αλλά το παιδί του εργάτη πρέπει να είναι το γρανάζι τους. Έτσι έχουν γράψει την ιστορία, έτσι την μαθαίνουν, έτσι θέλουν να την συνεχίσουν.

Το ζητούμενο δεν είναι “ίσες ευκαιρίες” κύριοι αλλά ίσες αφετηρίες. Τελεία!!!